سندرم داون یا تریزومی کرموزوم شماره 21 یک اختلال ژنتیکی است که در نتیجه تقسیم سلولی غیر طبیعی منجر به ایجاد یک نسخه اضافی کامل یا جزیی از کروموزوم شماره 21 می شود.
این کروموزم یا ماده ژنتیکی اضافی تغییرات بسیاری در مکانیسم های رشدی و ویژگی های جسمی در مبتلایان به تریزومی 21 به وجود می آورد.
سندرم داون باعث تاخیر رشد شناختی مادام العمر در افراد می گردد اگرچه افراد مبتلا به سندرم داون ممکن است دارای نشانه های مشترک فیزیکی و ذهنی باشند اما تظاهرات این سندرم می تواند از خفیف تا شدید باشد می توان گفت تاخیر در رشد کلامی و کاهش سرعت رشد نیز از علائم بارز این اختلال است.
برخی از علائم فیزیکی کودکان سندرم داون عبارتند از: گردن کوتاه، مشکل غیرطبیعی گوش ها، چروک های عمیق در کف دست، لکه های سفید در ناحیه عنبیه چشم ، قدرت ضعیف عضلات دست ها، پاهای کوچک، بیماری های قلبی مادر زادی، مشکلات شنوایی، نابهنجاری در پردازش میلینیشن اعصاب، اختلال های بینایی و مشکلات عصبی، حسی در گوش داخلی است.
اختلال سندرم داون با شیوع یک در 1200 تولد شایعترین بیماری ژنتیکی در افراد دارای ناتوانی هوشی است. تولد کودک دارای سندرم داون دلایلی مانند: وراثت، استفاده مشروبات الکی و مواد مخدر در دوران بارداری و... دارد اما بر اساس تحقیقات انجام شده خطر ابتلا به سندرم داون با افزایش سن مادر بیشتر می شود به طور متوسط در گروه سنی مادران باردار 17 تا 29 سال یک در 1500 تولد، در گروه سنی 30تا 34 سال یک در 800 تولد، گروه سنی 35تا 39 سال یک در 270 تولد، گروه سنی 40تا 44 سال یک در 100 تولد و در مادران بالای 45 سال یک در 50 تولد می باشد.
اگر چه شیوع با بالا رفتن سن افزایش می یابد ولی 50 الی 80 درصد نوزادان مبتلا به سندرم داون مربوط به مادران زیر 35 سال می باشند زیرا در کل این مادران فرزند آوری بالاتری دارند.
بر اساس پژوهش های انجام شده شیوع سندرم داون در کشور 9دهم در هر 1000 تولد گزارش شده است.
حال با برنامه ریزی ها و اجرای برنامه های پیشگیری می توان از تولد اینگونه از کودکان جلوگیری کرد.