فرارو- دایان کیتن، بازیگر سرشناس آمریکایی و برنده اسکار، در سن 79 سالگی در ایالت کالیفرنیا درگذشت.

به گزارش فرارو، دایان کیتن، یکی از نمادین ترین بازیگران زن سینمای آمریکا، در 5 ژانویه 1946 در لس آنجلس، کالیفرنیا به دنیا آمد. او در خانواده ای متوسط و دور از صنعت فیلم بزرگ شد و دوران کودکی اش را در محله ای آرام در لس آنجلس گذراند.

کیتن در دبیرستان های محلی تحصیل کرد و سپس به کالج سانتا آنا (Santa Ana College) رفت، جایی که در رشته تئاتر فعالیت کرد. در سال 1966، او به نیویورک نقل مکان کرد و در مدرسه بازیگری Neighborhood Playhouse School of the Theater ثبت نام کرد. آموزش هایش تحت نظر مربیان برجسته ای مانند سانتافورد میسنر (Sanford Meisner) بود، که به او کمک کرد سبک منحصربه فردش ترکیبی از شکنندگی، طنز و هوش عاطفی را شکل دهد. قبل از ورود به سینما، کیتن در تئاتر برادوی درخشید؛ نقش آفرینی اش در نمایش "Hair" (1968) به عنوان یک هپی (hippie) جوان، توجه ها را به او جلب کرد و او را به عنوان یک استعداد نوظهور معرفی نمود.

ورود کیتن به دنیای فیلم با نقش های کوچک در دهه 1960 آغاز شد، اما نقطه عطف حرفه اش در سال 1972 با بازی در نقش "کی آدامز" (Kay Adams)، همسر مایکل کورلئونه، در فیلم حماسی "پدرخوانده" (The Godfather) به کارگردانی فرانسیس فورد کوپولا بود. این نقش، که ابتدا برای بازیگران دیگری در نظر گرفته شده بود، کیتن را به عنوان یک ستاره تثبیت کرد و او را در کنار آل پاچینو و مارلون براندو قرار داد. موفقیت "پدرخوانده" (که بیش از 250 میلیون دلار فروش داشت) درهای هالیوود را به روی او گشود و او را به یکی از بازیگران پرتقاضای دهه 1970 تبدیل کرد.

در اواسط دهه 1970، کیتن با همکاری مداوم با وودی آلن (Woody Allen) به اوج رسید. فیلم "آننی هال" (Annie Hall) در سال 1977، که کیتن نقش یک زن شهری پیچیده و جذاب را ایفا می کرد، نه تنها یک کمدی رمانتیک کلاسیک شد، بلکه برنده اسکار بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه شد. کیتن نیز برای این نقش برنده اسکار بهترین بازیگر زن شد جایزه ای که او را به عنوان یکی از معدود بازیگرانی که در فیلم های وودی آلن برنده اسکار شده، تثبیت کرد. سبک لباس پوشی کیتن در این فیلم (کت های مردانه، کلاه لبه دار و شلوارهای گشاد) به یک مد جهانی تبدیل شد و تأثیر عمیقی بر فرهنگ پاپ گذاشت.

در دهه 1980، کیتن نقش های متنوع تری را پذیرفت. در "ردز" (Reds، 1981) به کارگردانی وارن بیتی، نقش لوییز بریانت (Louise Bryant)، روزنامه نگار و فعال حقوق زنان، را بازی کرد و برنده گلدن گلوب و نامزدی اسکار شد. این فیلم، که بر اساس زندگی واقعی جان رید (John Reed) ساخته شده بود، بیش از 40 میلیون دلار فروش داشت و کیتن را به عنوان یک بازیگر جدی و تاریخی معرفی کرد. او همچنین در "به دنبال آقای گودبار" (Looking for Mr. Goodbar، 1977) نقش یک معلم ناشنوا را ایفا کرد که به اعتیاد و روابط خطرناک می افتد نقشی جسورانه که بحث های زیادی در مورد مسائل اجتماعی برانگیخت.

کیتن در دهه های بعد به سمت کمدی های خانوادگی و درام های احساسی رفت. در "مردینز روم" (Marvin's Room، 1996)، نقش خواهر مریل استریپ را بازی کرد و برنده جایزه بهترین بازیگر زن در جشنواره برلین شد. فیلم های دیگری مانند "پدر عروس" (Father of the Bride، 1991) و "پدر عروس 2" (1995) او را به عنوان یک مادر طنزآمیز و دوست داشتنی نشان داد. در دوران مدرن تر، "چیزی باید عوض شود" (Something's Gotta Give، 2003) با جک نیکلسون، یک رمانتیک کمدی موفق بود که بیش از 260 میلیون دلار فروش داشت و کیتن را در نقش یک نویسنده میان سال درخشان کرد. او همچنین در "باشگاه همسران اول" (The First Wives Club، 1996) در کنار گلدی هاون و بیلی کریستال، یکی از کمدی های فمینیستی دهه 1990 را ساخت.

کیتن بیش از 50 فیلم سینمایی و تلویزیونی بازی کرد و جوایز متعددی دریافت کرد، از جمله دو گلدن گلوب، یک اسکار افتخاری در سال 2017 برای دستاورد مادام العمر، و ستاره ای در پیاده روی شهرت هالیوود. او همچنین کارگردان و تهیه کننده بود و مستندهایی مانند "Heaven" (1987) را ساخت. در سال های اخیر، کیتن به مسائل اجتماعی مانند سلامت روان و سالمندی پرداخت و کتاب خاطرات "Then Again" (2011) را نوشت که به روابط خانوادگی اش، به ویژه با مادرش، می پردازد.

زندگی شخصی کیتن همیشه در سایه حرفه اش قرار داشت. او هرگز ازدواج نکرد، اما روابط عاطفی طولانی با وودی آلن (دهه 1970) و وارن بیتی (دهه 1980) داشت. در سال 1996، دو فرزندخوانده به نام های سیدنی و دوک را به فرزندی پذیرفت و به عنوان یک مادر تک والد زندگی کرد. کیتن با مشکلات سلامتی مانند بولیمیا (اختلال خوردن) و سرطان پوست دست و پنجه نرم کرد و در مصاحبه ها درباره آن ها بازگو کرد. او همچنین علاقه مند به عکاسی و معماری بود و خانه های تاریخی لس آنجلس را بازسازی می کرد.

دایان کیتن در 11 اکتبر 2025، در سن 79 سالگی، در کالیفرنیا درگذشت. علت مرگ فاش نشده، اما دوستانش گفتند که سلامتی اش "ناگهان رو به وخامت گذاشت". خبر درگذشت او موجی از تسلیت ها از سوی همکاران مانند آل پاچینو و مریل استریپ را برانگیخت، که او را "یک استعداد بی نظیر و دوست واقعی" توصیف کردند.

کیتن در بیش از پنج دهه، نقش هایی خلق کرد که بسیاری از آن ها کلاسیک های سینما هستند. بر اساس رتبه بندی های منتقدان (مانند Rotten Tomatoes و Los Angeles Times)، در اینجا 10 فیلم برتر او بر اساس تأثیر فرهنگی، فروش و امتیازات نقدی فهرست شده است: