تیم ملی فوتبال ایران در دیداری تدارکاتی مقابل روسیه 2 بر یک شکست خورد تا نتایج ضعیفش همچنان ادامه دار باشد. لحظاتی پیش از به ثمر رسیدن گل دوم تزارها 2 تعویض ابتدایی امیر قلعه نویی انجام شد که یکی از آن ها ورود علیرضا جهانبخش به جای امیرحسین حسین زاده بود. تغییری که به هیچ وجه جواب نداد و انتقادات زیادی را به همراه داشت.

خطای ترسناکی که کارت قرمز داشت

حوالی دقیقه 84 بود که علیرضا جهانبخش خطای عجیب و خشنی را روی ویکتور مِلِخین انجام داد. او با کف استوک و در شرایطی که پایش بیش از حد بالا آمده بود، به صورت مدافع روسیه ضربه سختی وارد کرد که نتیجه آن پارگی گوش سمت چپ این بازیکن بود. وقتی صحنه های آهسته به نمایش درآمد بر کسی پوشیده نبود که کاپیتان تیم ملی به جای کارت زرد، باید با کارت قرمز روبرو می شد و مشخص نیست داور بازی متوجه شدت خطا را نشد و یا تصمیم گرفت در دیداری دوستانه بازیکنی را از زمین اخراج نکند.

اگر این خطا در رقابتی رسمی رخ داده بود نه تنها شماره هفت تیم ملی از زمین اخراج می شد، بلکه محرومیتی فراتر از یک جلسه را به همراه می داشت. پس از پایان مسابقات والری کارپین، سرمربی تزارها و آندری آرشاوین، اسطوره فوتبال روسیه، نسبت به خطای AJ واکنش نشان دادند و اعلام کردند که داور باید به او کارت قرمز می داد. ستاره اسبق آرسنال پا را فراتر گذاشت و معتقد بود که جهانبخش از عمد چنین خطایی را مرتکب شده است.

این هشتمین اخراج تیم قلعه نویی می توانست باشد!

از زمانی که امیر قلعه نویی مجددا سکان دار تیم ملی شده، هفت مرتبه بازیکنان ایران با کارت قرمز داور مواجه شده اند که آخرینِ آن در فینال تورنمنت کافا بود. جایی که آریا یوسفی در دقایقی ابتدایی با بی احتیاطی زمین بازی را ترک کرد. حالا هم اگر مدارا و یا اشتباه واضح داور نبود، علیرضا جهانبخش اخراج شماره هشت را به خود اختصاص می داد و به جمع حسین کنعانی زادگان، مهدی طارمی، شجاع خلیل زاده (2بار)، صالح حردانی، میلاد محمدی و آریا یوسفی اضافه می شد. باید دید علت این میزان بی احتیاطی و کارت قرمزهای متعدد چیست؟ با این حال هر چه هست ماجرا فراتر از اتفاق و حادثه است.

دعوت از بازیکنی که به تیم نداشتن عادت کرده است

اتفاق عجیب و بی سابقه ای نیست اگر یک بازیکن بدون تیم باشگاهی برای یک اردو به تیم ملی کشورش دعوت شود. معمولا سرمربیان سعی می کنند در قبال مهره های ثابت خود چنین تصمیمی را اتخاذ کنند تا نشان دهند در روزهای سخت بدون باشگاه بودن، از ستاره های شان حمایت می کنند. حال اگر دوران بدون تیم بودن به درازا بینجامد و بازیکن مدنظر نیز علاقه ای به تیم دار شدن از خود نشان ندهد تکلیف چیست؟ آیا همچنان باید به این حمایت ادامه داد؟ پیامی که از این تصمیم به دیگر نفرات و همچنین به رسانه ها و فوتبال دوستان منتقل می شود چیست؟

علیرضا جهانبخش برای دومین پنجره متوالی دیدارهای ملی بدون این که تیم باشگاهی ای داشته باشد سر از اردوی تیم ملی درآورد و در مسابقات مختلف به کار گرفته شد. او در جدال با روسیه نیز حدود 30 دقیقه در زمین حاضر بود و کار خاصی انجام نداد و اگر خوش شانس نبود، از زمین نیز با خطایی خشن و بی دلیل اخراج می شد. او در سال 1404، 6 بازی در رده ملی و چهار بازی در سطح باشگاهی داشته است و مشخص نیست تا چه زمانی می خواهد بدون تیم کارش را پیش ببرد و همچنان یکی از نفرات دعوت شده به تیم ملی باشد.

این علیرضا برای وجهه جهانبخش خوب نیست!

خلاف بزرگ نمایی احساسی صورت گرفته در فضای مجازی طی سالیان اخیر، علیرضا جهانبخش مهره مهمی برای تیم ملی در زمان کارلوس کی روش، دراگان اسکوچیچ و امیر قلعه نویی بوده است. شاید نمایش او در حد انتظاراتی که در سطح باشگاهی ایجاد کرده بود، نبود اما بارها با گل ها و پاس گل هایش جزو ارکان اصلی تیم ملی به حساب می آمده است. اما در این روزها آیا آقای گل اسبق اردیویزه اثری از آن بازیکن سابق را همراه خود دارد؟ طبیعی است که کاپیتان تیم ملی با 32 سال سن و همچنین کوله باری از تجربه چنین خطای بچه گانه ای را مرتکب شود؟

مشخصا او از تمرکز بالایی برخوردار نبود و بازی کردنش در این شرایط که تیم باشگاهی اش را انتخاب نکرده، به وجهه اش ضربه می زند. با این حال گویا شرایط این طور پیش رفته که تیم ملی قرار است مجددا برای این بازیکن باشگاه انتخاب کند و کادر فنی نیز که پنج بازی بیش تر بازیکنان روس را نسبت به نفرات لیگ برتری جزو دلایل شکست ملی پوشان قلمداد کرد، ترجیح داد بازیکنی را به میدان بفرستد که همان 6 بازی باشگاهی را انجام نداده است. با این تناقضات چه باید کرد آقای قلعه نویی؟