محسن صالحی خواه در هم میهن نوشت: نخست وزیر اسراییل در تازه ترین اظهارات خود، توجه ها را بار دیگر به سمت برنامه موشکی ایران جلب کرد اما به شیوه ای جدید. او گفت: ایران در حال توسعه موشک های بالستیک بین قاره ای برای محدوده 8000 کیلومتر است. 3000 کیلومتر دیگر اضافه کنید آنها در نیویورک سیتی، واشنگتن، بوستون، میامی-حتی مارالاگو [اقامتگاه ترامپ در فلوریدا] را زیر اسلحه های اتمی خود قرار می دهند!

صحبت نتانیاهو به چه معناست؟ به این معنا که برنامه موشکی ایران خیلی زود تبدیل به تهدیدی گسترده خواهد شد و اگر امروز دامنه برد آن به مناطق میانی اروپا می رسد، به زودی تمام اروپا، آفریقا، آسیا را در بر خواهد گرفت و اگر به قول نخست وزیر رژیم اسراییل به برد آن اضافه شود، به ساحل شرقی ایالات متحده نیز خواهد رسید. نخست وزیر رژیم اسراییل موضوع موشکی را فراتر از مسئله اتمی ایران قرار داد که بعد از بمباران تاسیسات در جریان جنگ 12 روزه، عملاً نمی تواند باعث برانگیختگی جهانی علیه تهران شود.

معرفی برنامه ای که تاسیساتش از بین رفته و تهدید مشخص و علنی درباره اقدام نظامی علیه از سرگیری آن وجود دارد، حتی برای نخست وزیر اسراییل که سال ها تلاش می کرد این برنامه را به عنوان تهدیدی علیه صلح و امنیت بین الملل جا بیاندازد، کارایی ندارد. به همین دلیل شاهد طرح تهدید جدیدی از سوی آن ها هستیم. آنچه نتانیاهو مطرح کرد، قدم ابتدایی در کارزار جدید آمریکا و اسراییل علیه جمهوری اسلامی است.

تا جایی که می دانیم، موضوع مذاکرات هسته ای دیگر مورد علاقه طرف آمریکایی نیست و در واقع برای برنامه ای که بمباران کردند، نیازی به تبادل امتیاز نمی بینند. در چنین شرایطی، نتانیاهو که تجربه طولانی در کار تبلیغاتی بر برنامه های ایران دارد، همین شیوه را در قبال حوزه موشکی ایران به عنوان یک پروژه جدید ادامه خواهد داد. به ویژه که این تهدید در فضای تحریم مجدد ایران از سوی شورای امنیت می تواند مورد توجه قرار بگیرد. چراکه برنامه موشک های بالستیک ایران از جمله موارد تحت تحریم قطعنامه های فصل هفتی سازمان ملل است و نسبت به تهدیدنمایی برنامه هسته ای، یک امتیاز ویژه به آن ها می دهد.

دوگانه استفاده صلح آمیز و استفاده نظامی در برنامه هسته ای قابلیت بازی سیاسی، چانه زنی و تبادل امتیاز دارد. اما مسئله اصلی ترین ابزار دفاعی جمهوری اسلامی، مسئله ای نیست که بشود بر سر آن معامله کرد. ابزار نظامی قابلیت مانور ندارد و استدلال ها مبنی بر این که موشک ها ابزار دفاعی ما هستند و هیچ منعی برای افزایش برد آن ها وجود ندارد نیز موضوعی نیست که بتواند قدرت مانور ایجاد کند.

این بن بست و رسیدن به مرحله موشکی، قابلیت تهدید نمایی بیشتری به طرف مقابل می دهد که خود آغاز کشمکشی دیگر خواهد بود. توجه به این نکته هم مهم است که شاید روسیه و چین در موضع اعلامی خود گفته باشند که مخالف بازگشت تحریم های ایران هستند اما آمریکا اگر بخواهد در این شرایط تنش بندهای مربوط به بازرسی محموله های ایران را اجرایی کند، شرایط به سمت بحرانی عمیق تر پیش می رود.

اما در حوزه منطقه ای، باید با صبر بیشتر به مسئله نگاه کرد. مایک پمپئو وزیر خارجه سابق آمریکا و ترامپ به فاصله چند ساعت این گزاره را مطرح کردند که موضوع برقراری صلح در غزه، به ایران بستگی دارد. پمپئو گفت این منوط به اجازه ایران است و ترامپ هم گفت نشانه های قوی وجود دارد که نشان می دهد ایران مایل است توافق غزه به سرانجام برسد. نه صحبت پمپئو نشان دهنده عمق نفوذ ایران است و نه آنچه ترامپ درباره مسئله غزه گفت.

این اظهارات می تواند در صورتی که روند جاری برای پایان جنگ در غزه به بن بست کشیده شود، نوک پیکان فشارهای رسانه ای و سیاسی به سمت ایران برمی گردد. چراکه ایران برخلاف کشورهای عربی و اسلامی منطقه حتی در موضع اعلامی خود به روندهای سیاسی که حمایت کشورهایی مانند قطر و عربستان را پشت سر خود دارد، روی خوش نشان نمی دهد. حتی در بیانیه وزارت خارجه ایران در واکنش به طرحی که امروز مذاکرات آن جریان دارد، اثری از همراهی با کشورهای عربی و اسلامی دیده نمی شود.

در واقع در مسئله فلسطین که بخشی از پرونده مهم منطقه محسوب می شود، ایران و چند بازیگر غیردولتی یک طرف و مجموع کشورهای منطقه و فرامنطقه ای یک سمت دیگر ایستاده اند. نکته اینکه حمایت جمهوری اسلامی از گروهی مانند حماس در مقابل حمایت های سیاسی و مالی قطر و ترکیه از آن ها بسیار ناچیز است اما به خاطر تبلیغات گسترده و سال ها مانور رسمی از سوی تهران بر نقش آفرینی و حمایت نظامی از حماس، دو سال پس از هفت اکتبر و وقایعی که طی بیش از 700 روز گذشته در منطقه رخ داده، شرایط برای فشار بیشتر بر ایران فراهم است.