ریدلی اسکات درباره برخوردش با منتقدان، علاقه ی عجیبش به ناسزاگویی، مجموعه باشکوه لباس های فضایی که در زیرزمین تاکستان فرانسوی اش نگه می دارد، و خاطرات شیرین کودکی در شهر استاکتون ـ آن ـ تیز سخن گفت. اسکات از فلسفه زندگی و فیلم سازی اش، تجربه تبلیغات نان هویس در دهه 70، و حتی ماجراهای ساخت آثارش مانند پرومتئوس و بیگانه پرده برداشت.

به گزارش خبرآنلاین به نقل از گاردین، او توضیح داد چگونه با گذر سن و تجربه، کارآمدتر شده، زمان فیلم برداری آثارش را به نصف کاهش داده و همچنان شور و اشتیاق جوانی را در هنر خود حفظ کرده است. اسکات همچنین از پیشنهاد ردشده 20 میلیون دلاری برای کارگردانی ترمیناتور 3 و علاقه همیشگی اش به خلق تجربه ای واقعی و متفاوت در سینما سخن گفت و نشان داد که حتی در 87 سالگی، هنوز ذهنی جسور و خلاق دارد که حاضر به مصالحه با هالیوود نیست.

مشروح این گفت وگو را بخوانید:

شما جهان های دیستوپیایی، حماسه های تاریخی و جنبه های اخلاقی پیچیده جهان را کاوش کرده اید. چه ایده یا سوالی طولانی ترین مدت شما را به خود مشغول کرده است؟

چه کسی بالای سر ماست؟ بهتر است زود خودش را نشان دهد، چون ما اینجا داریم به یک آشفتگی وحشتناک می رسیم. منظورم این است که ما خودمان لعنتی ترین بلا هستیم، 7٫5 میلیارد نفر، و نمی توانیم از پس این سیاره برآییم. با بالا رفتن سن، آدم کنجکاو می شود: آیا کسی با ریش بلند و لباس های سفید گشاد ظاهر خواهد شد، یا اینکه فقط یک خلأ است؟ من زیاد رویش تمرکز نمی کنم. این موضوع عجیب است. حس می کنم هنوز 21 ساله ام. عجیب و غریب است.

آیا برای کارگردانی تبلیغات نان هویس در دهه 70، تا آخر عمرتان این برند نان را دریافت کردید؟

نه. ولی در دوران کودکی در شهر استاکتون ـ آن ـ تیز به اندازه کافی نان هویس خوردم، با مربای گیلاس و کره، واقعاً عالی بود. من پنج تبلیغ هویس کار کردم. همه آن ها کلاسیک بودند. معروف ترینشان پسرکی است که از تپه بالا می رود. اولین تبلیغ را در نزدیکی هالیفاکس، در یک شهر معدنی، فیلمبرداری کردم. جالب است که ممکن است برای فیلم بعدی ام، که یک فیلم جنگی است (نبرد بریتانیا) به آن منطقه بازگردم، بنابراین با آن ناحیه کاملاً آشنا هستم.

شگفت انگیز است که شما در 87 سالگی همچنان در اوج هستید. سن چگونه بر رویکرد شما در فیلم سازی تأثیر گذاشته است؟

وقتی که سلامت عقل خود را حفظ کنید، اتفاقی که می افتد این است که بازی خود را بهبود می دهید. حالا می توانم با هشت تا یازده دوربین کار کنم. آخرین فیلمم را در 34 روز تمام کردم، در حالی که معمولاً این زمان 60 روز طول می کشید. فیلم گلادیاتور 48 روز طول کشید، معمولاً 100 روز طول می کشید. یاد گرفته ام که همه چیز را از قبل برنامه ریزی کنم، روی کاغذ طراحی کنم و داستان پردازی را در ذهن داشته باشم. برای همین خیلی کارآمد است.

بازی مورد علاقه ام تنیس بود. به تازگی جراحی مفصل زانو را انجام داده ام. یکی را در سال 2012 و دیگری را هفته گذشته. بنابراین تنیس برایم تمام شد. اما مثل هر بازی دیگری، هر چه بیشتر تمرین کنید، بهتر می شوید. با 40 سال تنیس بازی کردن، واقعاً حرفه ای شدم. اگر تنیس بازی نمی کردم، الان یک آدم چاق 136 کیلویی بودم که روی مبل لم داده است.

هر بار که به ردکار در یورکشایر می روید و اقوام خود را ملاقات می کنید، نمی توانم به این فکر نکنم که تپه رزبری تاپینگ شبیه ساختار گنبدی سیاره LV-223 در فیلم پرومتئوس است. آیا چنین جزییاتی را برای سرگرمی خودتان اضافه می کنید؟

تپه رزبری تاپینگ مکان پیاده روی مورد علاقه ما بود. اینکه اسمش رزبری تاپینگ است، مرا خوشحال می کند. قبلاً خانه ای روستایی در کاستوولدز داشتم. بسیار زیبا بود، اما همیشه خدا آنجا باران می بارید. احتمالاً در قرن هفدهم ساخته شده بود. ما با نور شمع زندگی می کردیم و من عاشق همه آن چیزها بودم. آن خانه را با 72 هزار پوند خریدم. امروز حتی نمی توانید گاراژ خود را با 72 هزار پوند تعمیر کنید! اما بچه ها دیگر نمی خواستند اسب بازی کرده و اصلا با این چیزها بازی کنند، بنابراین خانه را فروختم. 30 سال پیش، دلتنگ فضای روستا شدم و یک تاکستان خیلی کوچک در فرانسه خریدم. در یکی از گوشه ها تپه ای بود و به خودم گفتم: لعنتی، این دقیقاً شبیه رزبری تاپینگ است. اما توصیه نمی کنم که کسی شراب سازی را به عنوان حرفه دنبال کند؛ دیگر هیچ کس واقعاً شراب نمی نوشد. هدف من فقط این است که هزینه هایم را جبران کنم.

شما یک بار به هالیوود ریپورتر گفته بودید که فیلم مورد علاقه تان عروسی موریل است. می توانید دلیلش را توضیح دهید؟

می خواستم کمی شوخ طبعی کنم، اما واقعاً عاشقش بودم، چون ایده دو زنی که همیشه خوش بین هستند دوست دارم. باید اعتراف کنم که حسابی آبا را دوست دارم. هنوز هم در حمام آهنگ های آبا را می خوانم.

نسخه نهایی بلید رانر بدون شک کامل ترین نسخه است. به کسانی که از نسخه سینمایی دفاع می کنند چه می گویید؟

فکر می کنم همه آن ها دوران خود را داشتند. ناامیدکننده ترین چیزی که یاد گرفتم این است که باید خودت منتقد خودت باشی. از آن زمان به بعد هیچ نقد دیگری نخوانده ام. منتقد بزرگ آن زمان، پلین کیل، در چهار صفحه در نیویورکر من را نابود کرد. او گفت: او شاید فک ضعیفی دارد، به همین دلیل ریش گذاشته است. حتی یک بار هم من را ملاقات نکرده بود! من آن صفحات را قاب کرده ام و هنوز در دفترم هستند. گاهی به آن ها نگاه می کنم و می گویم: لعنتی، پلین!

پدر شما نظامی بود. آیا هرگز مخالف آرزوی شما برای تحصیل در هنر شد؟

نه. پدرم، در پایان جنگ جهانی دوم، سرگرد عملیاتی بود. به من گفت: ریدلی، ارتش هیچ چیزی برای یاد دادن به تو ندارد. تو در درس ها ضعیف هستی ـ من در بیشتر درس ها نمرات پایین می گرفتم، اما در هنر بالاترین نمرات را می گرفتم پدرم گفت: به مدرسه هنر برو. هرگز معلم هنر خود آقای کلیلند را فراموش نمی کنم. او یکی از معلمان نسل جدید با موهای بلند بود که همه می گفتند عجیب است، اما آدم فوق العاده ای بود.

تا چه حد در طراحی دالک ها برای دکتر هو دخیل بودید؟

من طراح خوبی بودم و در یک دفتر با مردی به نام ری کسیک کار می کردم. وریتی لمبرت تهیه کننده بود. ری پرسید: نظر تو چیست؟ گفتم: شبیه سطل های گرد و وارونه هستند. واقعاً وحشتناک به نظر می رسند. او گفت: دقیقا همان چیزی است که او می خواهد. حدس بزن چه شد؟ هنوز هم هستند!

آیا قسمت سوم بیگانه و گلادیاتور ساخته خواهد شد؟

گلادیاتور در دست تولید است. درباره پیش درآمد دیگری از بیگانه ـ بله، اگر ایده ای پیدا کنم، قطعاً.

واقعا قصد کارگردانی ترمیناتور 3 را داشتید؟

به این افتخار می کنم که 20 میلیون دلار دستمزد را رد کردم. ببین، من خریدنی نیستم. کسی گفت: بپرس آرنی [آرنولد] چقدر می گیرد. گفتم: می خواهم امتحان کنم. گفتم: من هم همان قدر می گیرم که آرنی می گیرد. وقتی قبول کردند، گفتم: لعنتی! اما نتوانستم انجام دهم. این کار برای من نیست. مثل ساختن فیلم باند است؛ ذات فیلم باند سرگرمی و فانتزی است. ترمیناتور شبیه کمیک استریپ است و من می خواستم واقعی اش کنم. به همین دلیل هرگز از من نخواستند فیلم باند بسازم، چون می توانستم خرابش کنم.

آیا خودتان تست وویت ـ کامپف در بلید رانر را انجام داده اید؟

این دستگاه فوق العاده نیست؟ یک نفر آن را از صحنه دزدید. وقتی در بازار پیدا شود، مثل موشی که وارد لوله می شود، دنبالشان می روم. قبلاً هیچ وقت چیزی برنمی داشتم. فکر می کردم: تمام شد، ادامه بده. حالا متوجه شده ام باید این کار را انجام دهم، چون چیزها در انبارها گم می شوند. اجازه دارم چیزهایی را بردارم و لباس های فضایی فیلم ها را در تاکستانم در فرانسه نگه دارم. یک لباس فضایی از مریخی دارم، یک لباس اصلی از بیگانه ، دو لباس از پرومتئوس ـ همه در اتاق بشکه های من هستند که 1150 متر مربع است. دمای عالی دارد و مکان فوق العاده ای برای موزه است. به آوینیون بروید ـ تاکستان 20 دقیقه با خانه من فاصله دارد ـ ببینید، واقعاً عالی است.

من عاشق کنفرانس های مطبوعاتی و مصاحبه هایی هستم که در آن ها به خبرنگاران می گویید به جهنم بروید . آیا حالا بیشتر از وقتی که مثلاً 50 سالت بود ناسزا می گویی؟

نه. در 50 سالگی خیلی بدتر بودم. چند بار در این مصاحبه ناسزا گفتم؟ ده بار؟ بیست بار؟ بعضی از آن ها آن قدر رضایت بخش هستند که مثل: لعنتی، داری چکار می کنی؟ می مانند. ناسزا گفتن نشانه هوش است؟ داری مسخره ام می کنی؟ نه؟ پس من باید خیلی باهوش باشم.