در شمال شرقی جزیره مادورای اندونزی، شن تمام حیاط ها را پوشانده و حتی به داخل خانه ها نیز نفوذ کرده است.

به گزارش فرارو، ساکنان سه روستای ساحلی لِگونگ تیمور، لِگونگ بارات و داپِندا که در مجموع به روستای شنی شهرت دارند، باور دارند که شن، آرامش و درمان به همراه می آورد.

این روستاها در منطقه ای ساحلی در شمال شرقی بخش سومِنِپ، در استان جاوای شرقی اندونزی قرار گرفته اند.

پس از یک روز ماهیگیری، ساکنان را می توان دید که بیرون از خانه های خود و در میان شن ها وقت می گذرانند. به گفته مردم محلی، همین شن ها باعث صمیمیت بیشتر میان خانواده ها و همسایه ها می شود.

عدنان، مردی 55 ساله، می گوید سنت آوردن شن از ساحل به خانه از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است: پدر و مادرم مرا روی همین شن به دنیا آوردند، البته شن را تمیز کرده بودند! از وقتی کوچک بودم، یاد گرفتم روی همین شن بخزم و بایستم. این تنها چیزی است که می شناسم.

بسیاری از هم سن وسالان عدنان نیز بر روی شن متولد شده اند، زیرا مادرانشان فرصت رسیدن به بیمارستان یا درمانگاه را نداشتند.

در بسیاری از خانه ها اتاق هایی وجود دارد که با شن پر شده اند و به آنها تخت های شنی می گویند، جایی که نسل های قدیمی تر ترجیح می دهند در آن بخوابند.

برای تمیز نگه داشتن شن، مردم از الک های گردی ساخته شده از چندین لایه توری استفاده می کنند تا سنگ ریزه ها و زباله های بادآورده را جدا کنند.

با این حال، نگرانی هایی وجود دارد که این سنت قدیمی به دلیل توسعه و آلودگی از بین برود.

شن ساحل که روزگاری پاک و درخشان بود، اکنون با زباله آلوده شده است. یک کارشناس که زندگی در روستای شنی را مطالعه می کند، می گوید: جوامع ساحلی از دریا جدایی ناپذیرند. او به ضرب المثلی در زبان مادورایی اشاره می کند: موج ها بالش ما هستند و بادها پتویمان.