هم میهن در سرمقاله امروز خود نوشت:

بالاخره پس از چند سال معطلی، لایحه حذف چهار صفر از پول ملی به تایید نهایی رسید. همه ما می توانیم بگوییم که فارغ از هر عللی که موجب شده وضع پول ملی ما به نقطه کنونی برسد، باید از کاهش صفرهای آن خوشحال بود.

اینکه یک ارز خارجی را معادل 1200000 ریال بدانیم قطعاً آزاردهنده است و باید از حذف 4 یا 5 صفر حمایت کرد. ولی نکته اینجاست که چند شرط و نکته اساسی برای اجرایی کردن این سیاست وجود دارد.

اول اینکه، این تحول فقط یک تغییر ساده برای روان شدن امور اقتصادی و حسابداری و روانی است و به طور متعارف هیچ اثری بر بهبود وضع اقتصادی ندارد. به لحاظ روانی مردم به تغییرات قیمت خرید نگاه می کنند. اگر ده سال پیش یک نان را پانصد تومان می خریدند و الان 10هزار تومان می خرند، طبعاً شدت گرانی را در عدد و رقم مستقیماً حس می کنند.

درحالی که ممکن است درآمد یا حقوق شان هم در این فاصله حول و حوش همان نسبت اضافه شده باشد و در اصل هزینه کرد او تغییری رخ نداده باشد. البته، اغلب در این ده سال افزایش حقوق کمتری از تورم را تجربه کرده اند. ولی درهرحال، اگر قرار است حقوق 30میلیونی ما به 3هزار تومان تقلیل یابد و نان 10هزارتومانی هم یک تومان شود، برای مصرف کنندگان و تولیدکنندگان تفاوتی ندارد؛ جز ساده تر شدن محاسبات و انجام معامله.

از سوی دیگر، اگر قرار است صفرها برداشته شوند طبعاً نباید سیاست های اقتصادی به گونه ای باشد که دوباره شاهد تورم های بالا باشیم. چون این مسئله آرامش روانی جامعه را بیش از گذشته به هم می زند.

اولین گام سیاست های کاهش هزینه است. متاسفانه شاهدیم که هر روز در حال افزایش هزینه ها هستیم، بدون اینکه درآمدهای دولت و کشور افزایش داشته باشد و اغلب مصوبات و سیاست های مجلس نیز هزینه زا و تورم زا است و کمتر موردی را دیده ایم که مجلس بخواهد یا بتواند بودجه های نهادهای بی خاصیت و غیرپاسخگو را حذف کند، سهل است که همین ها را افزایش می دهند، در چنین شرایطی چگونه می توان به مهار تورم اقدام کرد یا به آن خوشبین بود؟

همچنین باید در شرایطی اقدام به اجرای این سیاست کرد که اوضاع اقتصادی و پولی و سیاسی کشور به نسبت قابل مهار و باثبات باشد. در شرایط ناپایداری ارزی و حتی احتمال جنگ و تنش سیاسی چگونه می توان این سیاست را اجرایی کرد؟

حذف صفر از پول ملی مکمل سیاست های تثبیت اقتصادی است و به خودی خود هیچ دردی را درمان نمی کند و مطلوبیت ندارد. تجربه های شکست خورده ونزوئلا و زیمبابوه را باید با تجربه های موفق ترکیه و برزیل مقایسه کرد و از آنها درس گرفت.

حذف صفر، جزیی از یک بسته سیاستی پولی و مالی با هدف تثبیت و آرامش بخشیدن به اقتصاد است و خودش ذاتاً هدف مهمی نیست.