در ادامه سلسله تجلیل ها از فدراسیون کشتی به دلیل قهرمانی در مسابقات آزاد و فرنگی جهان، این بار علیرضا دبیر و برخی دیگر از اعضای فدراسیون در مجلس شورای اسلامی حاضر شدند و از سوی محمد باقر قالیباف و همکارانش مورد تقدیر قرار گرفتند.

در بخشی از این جلسه هم دبیر به عنوان رییس فدراسیون سخنانی ایراد کرد که در یک بخش قابل توجه از آن آمده است: ما از خوشحالی مردم خوشحال هستیم و خطاب به مسوولان می گوییم اگر به دنبال توسعه منطقه ای، ملی و کاهش آسیب های اجتماعی هستید از ورزش حمایت کنید. اگر تیم ملی کشتی برنده شود مردم خوشحال تر می شوند یا برجام امضا شود؟

به این ترتیب آقای دبیر که گویا توانمندی زیادی هم در گرفتن بودجه و امکانات حداکثری برای حوزه اش دارد، در راستای توجیه نمایندگان برای کمک بیشتر، قهرمانی کشتی را حتی از توافقی در سطح برجام هم مهم تر دانسته! شاید چنین اظهارنظری از یک ورزشکار یا هوادار معمولی قابل تحمل بود، اما اینکه رییس فدراسیون، با تحصیلات عالی و حتی سابقه مفصل کار سیاسی از جمله حضور در شورای شهر واقعا عقیده داشته باشد قهرمانی یک تیم ورزشی از توافق سیاسی و اقتصادی جامع در سطح بین المللی مهم تر است، خیلی جای بحث دارد!

البته که نقش قهرمانی در افزایش نشاط اجتماعی و احیای غرور ملی، جدی و پررنگ است. طبیعتا مردم خوشحال می شوند از این که ورزشکاران ایرانی در رشته های مختلف مدال بگیرند و در میادین بین المللی موفق باشند. صد البته اگر حجم بهره برداری های سیاسی از این موفقیت ها کاهش بیابد و آقایان اجازه بدهند ورزشکاران ما در استقلال نسبی به کار خود بپردازند، شادی مردم از موفقیت آنها بیشتر هم خواهد شد. با این حال حتی بزرگ ترین موفقیت ها از این دست هم در درازمدت نمی تواند جای برنامه های دقیق و موفق اقتصادی را بگیرد. یک طرف حس خوب و سرزندگی ناشی از بالا رفتن نام کشور است و طرف دیگر نان سر سفره مردم. آیا واقعا شما فکر می کنید مردم گرسنه و گرفتار، قهرمانی کشتی یا فوتبال را به حل مشکل معیشت خود ترجیح می دهند؟ بسیار بعید است!

این که در وانفسای اقتصادی فعلی در مجلس قانونگذار صحبت از رجحان موفقیت یک تیم ورزشی نسبت به سندی در قواره های برجام به میان بیاید، آدرس غلط دادن است. توفیقات ورزشی یا مواردی از این دست، در جامعه فقیر و بیمار صرفا جنبه مسکن های موقت را خواهد داشت. در همین مسابقات جهانی کشتی، خیلی از مردم پای تلویزیون نشستند و برای پیروزی هموطنان خود هورا کشیدند، اما امروز شاید 90 درصد آنها اسم برخی مدال آوران را هم از یاد برده باشند. حتی در فاصله دو روز بعد از مسابقات و با وجود تبلیغات شدید تلویزیون، نیمی از سالن ورزشگاه آزادی هم برای استقبال از کشتی گیران پر نشد. مردم چند دقیقه بعد از این بازی ها به سرعت به روند زندگی عادی خود برمی گردند و آنجا با قیمت های کمرشکن ارز و طلا یا تورم وحشتناک مواد غذایی مواجه می شوند. این زندگی واقعی است؛ شوخی ندارد.

برخی مدافعان وضع موجود برای آن که زرق و برق کنونی فوتبال عربستان و موفقیت باشگاه های این تیم را زیر سوال ببرند، مدام به نتایج ضعیف این کشور در مسابقات المپیک اشاره می کنند. طبیعتا اینجا ما مفتخریم که ورزشکاران عزیزمان موفق تر هستند، اما به نظرتان چند درصد از شهروندان سعودی حاضر می شوند درآمد سرانه چند برابری شان را با مدال های المپیکی ایران عوض کنند؟ بنابراین هر مساله به جای خود نیکوست و در کنار کوشش برای رشد ورزش قهرمانی که حتی باید بیشتر هم بشود، گره گشایی از نان شب و معیشت مردم ضروری ترین مساله به نظر می رسد.