فرارو- مهدی دهقان؛ حامد هاکان یکی از چهره های معروف سال های اول دهه هشتاد در موسیقی پاپ ایران بود. او با افراد زیادی همکاری کرد و آثار زیادی را به جا گذاشت.

به گزارش فرارو، حامد هاکان بیشترین همکاری را با محسن چاوشی و محسن یگانه داشت. در اوایل دهه هشتاد، هاکان و چاوشی و یگانه، به نوعی یک گروه سه نفره را تشکیل داده بودند، که بسیاری از آثارشان را به شکل مشترک تولید و عرضه می کردند.

حامد هاکان با نام حقیقی حامد ذاکری، در سال 1362 در شهرری متولد شد. موسیقی را از همان سنین کودکی شروع کرد و در نهایت نیز در دهه هشتاد به شهرت رسید. عمر شهرت و موفقیت هاکان چندان طولانی نبود و او در نهایت در حالی که تقریبا از یادها رفته بود، در نهایت در سال 1396 از دنیا رفت.

بیشتر فعالیت هنری هاکان به شکل غیرمجاز انجام شد و در نهایت در سال 1393 توانست مجوز فعالیتش را بگیرد.

موسیقی دهه هشتاد چهره متفاوتی داشت. جوان هایی که تعداد زیادی از آن ها به تازگی با موسیقی غربی آشنا شده بودند و تحت تاثیر معدود خواننده های داخلی و خیل عظیمی از خوانندگان غربی دست به ساخت موسیقی می زدند. باوجوداینکه موسیقی پاپ در دهه هفتاد رنگ وبوی خاصی داشت، اما موسیقی پاپِ دهه هشتاد مسیر خودش را می رفت. با رشد تکنولوژی و بازشدن دروازه های فرهنگ های دیگر ملل جهان به روی ایران، همه چیز در حال تغییر بود. موسیقی پاپ هم به پیروی از دیگر چیزها در حال تغییر چهره بود.

چهره هایی مانند ناصر عبداللهی و علیرضا عصار و محمد اصفهانی و شادمهر عقیلی و تعداد دیگری از خوانندگان پاپ، این نوع از موسیقی را با همان ریشه های دهه هفتادی اجرا می کرند. اما در سوی دیگر، چهره های جوان تری به چشم می خوردند که نوع دیگری از موسیقی را دنبال می کردند.

در این دهه، آلبوم ها و تک آهنگ ها بیشتر از گذشته در بازار غیررسمی و رسانه های صوتی خانگی پخش می شد و اینترنت به تدریج نقش مهمی در دسترسی به موسیقی خارجی و نوآوری های داخلی ایفا می کرد. فضا برای تجربه های جدید باز شده بود و گروه های موسیقی مستقل و خوانندگان جوان، ریسک های بیشتری در ساخت آهنگ و ترانه انجام می دادند. ترانه های غمگین و احساساتی، لباس ها و مدل موهای نامتعارف و موسیقی های الکترونیکِ شلوغ پلوغ بخشی از یادگاری های موسیقی پاپ دهه هشتاد ایران هستند.

موسیقی پاپ دهه هشتاد ایران، به نوعی نتیجه برخورد احساساتی جوانان دهه هشتاد با موسیقی و فرهنگ غرب بود. جوانانی که بعد از مدت ها، حالا این فرصت را پیدا کرده بودند که هنرمندان مطرح جهان را تماشا کنند و از آن ها الهام بگیرند. این مسئله باعث می شد که موسیقی پاپ با سرعت هرچه بیشتر به سمت هیجانات ناپخته و در عین حال جدیدی پیش برود که در به نوعی نشان دهنده میل جوانان جامعه به هیجان بود.

احساسات در این نوع از موسیقی حرف اول را می زد. این مسئله را می شود از القابی که خوانندگان این دهه برای خودشان انتخاب کرده اند نیز فهمید؛ سلطان احساس، سلطان غم و... ترانه های این نوع از موسیقی، معمولا احساسات مبالغه آمیزی را مدنظر قرار می دادند. مفاهیمی مانند خودکشی، شکست های عاطفی، خیانت و... مفاهیم اصلی بخش حاشیه ای موسیقی پاپ ایران در دهه هشتاد بود. یکی تیغ را روی دستش می کشید، یکی خودش را از روی ساختمان پایین می انداخت، یکی از خیانت گله می ‎کرد و...

موسیقی ها هم پربود از صداهای درهم وبرهم کیک و بیس و... که در اثر نداشتن امکانات و علم آکادمیک موسیقی، در اکثر مواقع به شکل بسیار ابتدایی ای تولید شده بودند. باوجوداین، این نوع از موسیقی طرفداران بسیار پروپاقرصی هم داشت. طرفداران این نوع از موسیقی بیشتر نوجوانان و جوانانی بودند که خود آن ها نیز تحت هیجانات آن سال ها قرار داشتند.

رفته رفته و با خوابیدن تب وتاب موجود در جامعه و همچنین با ورود چهره های جدید و رشد امکانات، موسیقی پاپ دهه هشتاد، زمینه را برای به وجودآمدن نوع جدیدی از موسیقی پاپ فراهم کرد.