پیوست کردن ترین به صفات عالی در ورزش، شاید یکی از آسان ترین راه ها برای جذب مخاطب ایرانی به یک موضوع باشد؛ جایی که عطش سیری ناپذیری برای بحث و چالش درباره انتخاب بهترین فوتبالیست، کشتی گیر و ... وجود دارد. به خصوص اگر قرار باشد گستره این اظهارنظر، دامنه ای به طول تاریخ یک رشته را در بر بگیرد.

دلیل این موضوع هم اغلب به فاصله نزدیک بین ورزشکاران برمی گردد که باعث شده طرفداران آنها و اصحاب رسانه با کمی بالا و پایین کردن، نظر خود را به حقیقت نزدیک تر ببینند.

هرچند با عملکرد، افتخارات و آمار، شاید بتوان برترین ورزشکار و مشخصا فوتبالیست را انتخاب کرد اما برای انتخاب بزرگ ترین ، احتمالا باید فاکتورهای دیگری نظیر محبوبیت، تاثیرگذاری بر مخاطبین رشته و تبلیغات را هم در نظر گرفت.

به همان اندازه که می توان با وجود تمام مهارت های کم نظیر علی دایی در گلزنی و گلسازی، او را برترین استعداد تاریخ فوتبال ایران ندانست، بی گمان به همان اندازه می توان با کم ترین (صفر) تردیدی، او را بزرگ ترین فوتبالیست تاریخ ایران دانست.

در روزهایی که فوتبال ایران از حضور نماینده در لیگ های درجه یک اروپایی محروم است، بیش از پیش یاد درخشش مهاجم افسانه ای فوتبال ایران در آلمان و اروپا به اذهان فوتبال دوستان ایرانی ورود می کند.

علی دایی که بعد از درخشش در تیم ملی راهی آرمینیا بیله فلد شده بود، خیلی زود با نمایش دلچسب در فوتبال آلمان به هرتا برلین رفت تا فرصت خودنمایی در لیگ قهرمانان اروپا، باکلاس ترین آوردگاه فوتبالی جهان، نصیب او شود.

مارسل دسایی، فرانک لبوف و دیدیه دشان، مثلث جامانده از قهرمانی تاریخی فرانسه در جام جهانی 98، همگی در همراهی چلسی به برلین، مهرماه سال 78، وارد آلمان شده بودند تا یک برد به ظاهر ساده را جشن بگیرند؛ غافل از اینکه شهریار فوتبال ایران با اعتماد بنفسی کم نظیر، فرصتی برای بزرگی یافته بود.

دایی برای عرض اندام برابر قهرمانان جام جهانی فقط و فقط سه دقیقه زمان لازم داشت تا شکاف بین دسایی و لبوف را پیدا کرده و با ضربه سری شوت گونه، گل اول را وارد دروازه اد دی گوی کند.

پس از گری نویل که علی دایی را ترسناک ترین مهاجم رو در روی خودش دانسته بود، احتمال لبوف هم تا آخر عمر، خاطره چیرگی شهریار فوتبال ایران را از یاد نمی برد.

مهاجم سرپنجه هرتا در نیمه دوم هم از تک اشتباه دسایی و لبوف استفاده کرد و با توپ دزدی از مدافع ملی پوش چلسی، از تنها منفذ ممکن در موقعیت تک به تک با گلر هلندی نهایت بهره را برد و گل دوم خودش و تیمش را پیش چشمان بهت زده زولا، دشان و ویالی (سرمربی فقید چلسی) به ثمر رساند.

اما علی دایی گل اصلی را نه در جریان بازی، بلکه در مصاحبه پس از آن زد؛ درست زمانی که در مقابل گزارشگر تلویزیون آلمانی که همزمان به زبان فارسی هم صحبت می کرد، آن زیاده خواهی مورد انتظار از یک ستاره جاه طلب را به رخ کشید.

دایی پس از بریس در چمپیونزلیگ مقابل قهرمان اف ای کاپ و یکی از پرستاره ترین تیم های وقت انگلستان، در پاسخ به این سوال مجری که امروز بهترین روز زندگی فوتبالی ات بود ، بی درنگ گفت: نه! من قبل از این هم چنین روزهایی داشتم اما روز بزرگی برای من است چون تیمم در چمپیونزلیگ برنده شد.

دایی درباره گلزنی در برابر زوج خط دفاعی قهرمان جهان، لبوف و دسایی، گفت: هر دو دفاع وسط بازیکنان بزرگی در دنیا هستند اما من می دانستم که می توانیم خوب بازی کنیم و به این تیم گل بزنیم.

خودباوری تاثیرگرفته از اراده مثال زدنی دایی، همان فاکتوری است که او را با وجود برترین نبودن، به بزرگ ترین ستاره آسمان فوتبال ایران تبدیل کرد.

چهره ای که به نماد فوتبال ایران در جهان تبدیل شد و نحوه رسیدنش به موفقیت، کورسویی برای رسیدن، از راه کوشش، به روی نوجوانان باز کرد.

مهاجمی که رد پایش در همه لحظات شاد فوتبال ایران در دوران حضورش، دیده می شود. از پاس گل های طلایی به خداداد و مهدوی کیا تا شب تاریخی برابر کره جنوبی، سومین گلزن برتر ملی در جهان، همیشه برگ برنده فوتبال ایران بوده و در وصف بزرگی اش همین بس که فقط رونالد و مسی، ابرستاره های فوتبال جهان، از او جلو زدند.