تاریخ فقط با شاهدان مهربان خواهد بود. در غزه، نام انس الشریف خبرنگار جوان الجزیره که در 10 اوت 2025 کشته شد، به یاد خواهد ماند. همچنین 222 روزنامه نگار فلسطینی دیگر که طبق گزارش فدراسیون بین المللی روزنامه نگاران، در دو سال گذشته توسط ارتش رژیم صهیونیستی به قتل رسیده اند، به یاد خواهند ماند. اما کسانی که تصمیم به حذف این فعالان رسانه ای گرفتند، برای همیشه محکوم خواهند ماند.

به گزارش ایسنا، روزنامه گاردین در گزارشی می نویسد: 24 ماه است که غزه به خطرناکترین مکان در جهان برای انجام حرفه روزنامه نگاری تبدیل شده است. رژیم صهیونیستی ورود روزنامه نگاران خارجی به این منطقه را ممنوع کرده است، بنابراین حقیقت منحصرا به خبرنگاران فلسطینی متکی است؛ تقریبا همه آنها عضو سندیکای روزنامه نگاران فلسطینی وابسته به فدراسیون بین المللی روزنامه نگاران هستند. آنها اغلب بدون حمایت و بدون سرپناه برای خانواده هایشان کار می کنند و اغلب اوقات، مستقیما هدف قرار می گیرند.

حرفه روزنامه نگاری هرگز چنین قتل عامی را در میان اعضای خود ندیده است. فدراسیون بین المللی روزنامه نگاران، که در سال 1926 تاسیس شد و صدمین سالگرد خود را در ماه مه 2026 در پاریس جشن می گیرد، از زمان شکل گیری، نه در طول جنگ جهانی دوم و نه در ویتنام، جنگ کره، سوریه، افغانستان یا عراق، هیچ آمار مرگ و میر قابل مقایسه ای را ثبت نکرده است. غزه به بدترین گورستان روزنامه نگاران در تاریخ معاصر تبدیل شده است.

اما این وضعیت پیش آمده برای خبرنگاران در غزه یکسری تراژدی های تصادفی نیست. این یک استراتژی روشن و واضح است؛ کشتن شاهدان، بستن غزه، مسدود کردن روایت. جلوگیری از ورود مطبوعات بین المللی به معنای ساکت کردن ناظران خارجی مستقل این درگیری است و در زمانی که بنیامین نتانیاهو ، نخست وزیر رژیم صهیونیستی وعده استعمار مجدد غزه را می دهد، کنترل روایت به اندازه کنترل خود قلمرو حیاتی است. استعمار همچنین به معنای پاک کردن ویرانه ها، مردگان، بازماندگان و کسانی است که داستان های خود را روایت می کنند.

از مرز شمالی تا شهر غزه، صدها هزار نفر از ساکنان مجبور به فرار به جنوب شده اند. اما حتی آنجا هم در جنوب هیچ پناهگاهی، نه امنیتی و نه راه فراری وجود ندارد. خانواده ها در هم فشرده شده اند، بین بمب ها و دریا گیر افتاده اند و هیچ راهی برای فرار از فجایع این جنگ وجود ندارند. این واقعیت محاصره کامل، واقعیت روزنامه نگارانی نیز هست که محکوم به کار در منطقه ای محصور هستند که در آن بقا هر روز غیرممکن تر می شود.

در چنین شرایطی، به رسمیت شناختن کشور فلسطین توسط تعداد فزاینده ای از کشورهای عضو سازمان ملل نمادین است. اما همین اقدام هم خیلی دیر است. این اقدام از زندگان محافظت نمی کند و عدالت را برای مردگان به ارمغان نمی آورد. دیپلماسی در حال جبران تاریخ است، اما تنها پس از آنکه کار جبران ناپذیری انجام شده باشد.

چه کسی از این شاهدان محافظت می کند؟ نه سازمان ملل از کار افتاده و نه قدرت های بزرگ که با ارسال سلاح و سکوت خود در این جنایت همدست هستند. روزنامه نگاران فلسطینی به تنهایی به ماموریت خود ادامه می دهند، تا سرحد خستگی؛ تا سرحد مرگ.

سندیکای بین المللی روزنامه نگاران به نوبه خود در حال انجام اقداماتی در این زمینه است. این فدراسیون مستقیما از طریق صندوق ایمنی بین المللی خود از خبرنگاران و خانواده هایشان حمایت می کند. این فدراسیون زندگی روزمره همکاران خود، سامی ابوسالم ، غاده الکدر و دیگران را روایت می کند تا واقعیت بی رحمانه آنها فقط به آمار و ارقام تقلیل نیابد.

همچنین چندین سال است که این سندیکا خواستار یک کنوانسیون بین المللی سازمان ملل متحد است که کشورها را ملزم به محافظت از روزنامه نگاران و مجازات قاتلان آنها کند. تا زمانی که چنین کنوانسیونی وجود نداشته باشد، مصونیت از مجازات حاکم خواهد بود و از سران صهیونیستی مسؤول این جنایات محافظت خواهد کرد.

صد سال پس از تاسیس، سندیکای بین المللی روزنامه نگاران با وحشتناکترین مصیبت تاریخ خود روبه رو است. غزه به گورستان روزنامه نگاری تبدیل شده است. اگر بپذیریم که خبرنگاران در آنجا در میان بی تفاوتی جان خود را از دست می دهند، راه را برای سایر رژیم ها هموار می کنیم تا قتل روزنامه نگاران را ابزاری عادی برای جنگ بدانند.

انس الشریف نمی خواست بمیرد. او می خواست در امنیت، جهان را مطلع کند. مرگ او و 222 همکار روزنامه نگار، ما را وادار به اقدام می کند.

رژیم صهیونیستی روزنامه نگاران را می کشد. کشتن روزنامه نگاران، کشتن حقیقت است و جهانی عاری از حقیقت، جهانی است که در آن جلادان حکومت می کنند.