تیم فوتبال استقلال در فصل جاری، پس از گذشت هشت دیدار در لیگ برتر، لیگ قهرمانان آسیا و سوپرجام، نتوانسته انتظارات هواداران و کارشناسان را برآورده کند. شکست در سوپرجام، دو باخت در آسیا، تنها یک برد به علاوه سه تساوی و یک شکست در لیگ برتر، کارنامه ای است که بیش از هر چیز، نگرانی و ناامیدی را در دل هواداران آبی پوش کاشته است.

استقلال پس از پیروزی در هفته نخست لیگ برتر، دیگر رنگ برد را ندیده است. شکست سنگین 7 بر 1 برابر تیمی از امارات و باخت خانگی مقابل المحرق بحرین، نه تنها اعتبار باشگاه استقلال را خدشه دار کرده، بلکه جایگاه فوتبال ایران را در سطح بین المللی نیز زیر سوال برده است.

ارزش مالی استقلال بیش از 19 میلیون یورو برآورد شده است؛ تیمی که با حضور ستاره های داخلی و خارجی، باید نماد قدرت و کیفیت باشد اما آنچه در زمین دیده می شود، چیزی جز ستاره های خاموش نیست. بازیکنانی که گویی در واپسین روزهای دوران حرفه ای خود، راهی تهران شده اند و این نقد، تنها متوجه خارجی ها نیست.

در فصل نقل وانتقالات، برخی بازیکنان ایرانی با چند باشگاه مذاکره می کنند، بی آنکه تعهدی به رنگ پیراهن تیم محبوب کودکی خود داشته باشند. قراردادهایی با ارقام نجومی بسته می شود که گاه با درآمد یک عمر کار یک کارگر زحمت کش برابری می کند؛ همان هواداری که با حقوق اندک، بلیت می خرد تا تیم محبوبش را تشویق کند.

اما همین هوادار که خاطرات قهرمانی های آسیایی استقلال را در ذهن دارد، امروز باید برابر شکست های تحقیرآمیز سکوت کند. چرا که ممکن است پس از خبرنگاران، او نیز با پاسخ سؤال بعدی مواجه شود و اگر اعتراض ها شدت بگیرد، شاید برخی بازیکنان، تقصیرها را به گردن خارجی ها بیندازند.

روزهایی که باشگاه استقلال، 11 بازیکن را از یک ایجنت جذب کرد و عملاً اختیار تیم را به دست او سپرد، چنین آینده ای قابل پیش بینی بود. ساپینتو دیگر جفت شش نمی آورد و مربیگری را به فریادهای کنار زمین و حرکات نمایشی تقلیل داده است.

در نهایت، آنچه هواداران استقلال در این فصل تجربه می کنند، چیزی جز تکرار تلخی های فصل گذشته نیست، با این تفاوت که این بار، امیدها زودتر از همیشه رنگ باخته اند.