صابر گل عنبری در خراسان نوشت: دریافت جایزه صلح نوبل به دغدغه اصلی دونالد ترامپ بدل شده است؛ آن قدر که بی پرده و آشکارا خواستار آن شده و تنها خود را شایسته آن می داند. بعید است از سال 1901 که این جایزه آغاز به کار کرده، شخصیتی پیش از دریافت، به اندازه ترامپ چنین مصر و پیگیر، آن را مطالبه کرده باشد. وی همچنین ندادن این جایزه به او را توهینی بزرگ به آمریکا توصیف کرده است.

ترامپ مدعی است هفت جنگ را پایان داده است؛ میان اسراییل و ایران، پاکستان و هند، رواندا و کنگو، تایلند و کامبوج، ارمنستان و آذربایجان، تا مصر و اتیوپی و صربستان و کوزوو.

اما واقعیت چیز دیگری است: نخست آن که در برخی موارد مانند مصر و اتیوپی یا صربستان و کوزوو اساساً جنگی وجود نداشت و حتی یک گلوله هم شلیک نشده بود که کسی بخواهد آن را تمام کند.

دوم آن که در مواردی مانند درگیری چند روزه پاکستان و هند، نقش ترامپ در پایان یافتن بحران بنا به اعلام دهلی نو کم اهمیت بود. اگر هم پاکستان، ترامپ را نامزد دریافت جایزه صلح نوبل کرده است، بیشتر با هدف کسب حمایت و همراهی او در تنش با هند است تا نقش او در پایان درگیری.

سوم این که در ماجرای جنگ اسراییل و ایران خود ترامپ بخشی مستقیم از آن بود و بدون موافقت و همراهی اش آغاز نمی شد. اکنون نیز تنها یک آتش بس شکننده برقرار است که هر لحظه بیم فروپاشی آن و از سرگیری جنگ می رود.

چهارم، میان ارمنستان و آذربایجان جنگی در جریان نبود و آخرین درگیری ها در سپتامبر 2023 قبل از رسیدن دوباره ترامپ به قدرت بود. با این حال، امضای توافق صلح میان دو طرف با میزبانی ترامپ اتفاق مهمی بود که خوراک تبلیغاتی خوبی برای او فراهم کرد.

میان کنگو و رواندا نیز درگیری های پراکنده با وجود توافق میان طرفین ادامه دارد و آتش بسی واقعی حاکم نیست. میان تایلند و کامبوج هم جنگی اتفاق نیفتاد و یک درگیری مرزی طی کمتر از یک هفته رخ داد که در مذاکراتی میان دو طرف به میزبانی مالزی پایان یافت.

افزون بر این، بعید می دانم در جهانِ امروز کسی به اندازه ترامپ نظر به موقعیت و جایگاه آمریکا با اقداماتش بنیان های صلح جهانی و نظم حقوقی و اخلاقی را به خطر انداخته باشد؛ از تضعیف نهادهای بین المللی، تحریم دیوان بین المللی لاهه و خروج از کمیسیون حقوق بشر تا حمایت آشکار از تداوم نسل کشی در غزه و…