چهل سال پس از تأسیس موزه پیکاسو در پاریس، این مؤسسه خبر از بازسازی گسترده ای داده که شامل مرمت کامل باغ آن نیز می شود. این پروژه که پیکاسو 2030 نام گرفته، فضایی ویژه برای مجسمه های هنرمند ایجاد خواهد کرد و باغ پشت موزه را به پارک عمومی مجاور متصل می سازد.

به گزارش ایسنا، این باغ قرار است در سال 2030 میلادی افتتاح شود و مساحتی حدود 2300 متر مربع خواهد داشت و قرار است آزادانه در دسترس عموم قرار بگیرد. طراحی آن توسط یک معمار منظره انجام خواهد شد و حدود 12 مجسمه برنزی در آن به نمایش گذاشته خواهد شد؛ که از جمله آن ها به مجسمه های حیوان محور پیکاسو مانند بز ماده (1950) و آثار مرتبط با موضوع دگردیسی می توان اشاره کرد.

سیسیل دبره (Cecile Debray)، مدیر موزه پیکاسو، با اشاره به اینکه این فضای باز، موزه را برای بازدیدکنندگان صمیمی تر خواهد کرد، در بیانیه ای گفت: از باغ های اسکاندیناوی الهام می گیریم؛ جایی که بازدیدکنندگان می توانند به مجسمه ها دست بزنند.

با وجود این اهداف، واقعیت این است که موزه پیکاسو تاکنون با مشکل کمبود بازدیدکننده مواجه نبوده و از زمان افتتاح در سال 1985 میلادی به یکی از محبوب ترین نهادهای هنری پایتخت فرانسه بدل شده است. نگرانی اصلی، کمبود فضاست. این موزه بزرگ ترین مجموعه آثار پیکاسو در جهان یعنی بیش از 5 هزار اثر هنری و 200 هزار سند آرشیوی را در اختیار دارد و حدود یک دهه پیش بازسازی شد تا فضای نمایشگاهی آن سه برابر شود.

اکنون این موزه با ساخت یک بخش جدید گسترش خواهد یافت و فضای نمایشگاه های موقت را از 400 متر مربع به حدود 800 متر مربع افزایش خواهد داد. این پروژه که هزینه ای حدود 50 میلیون یورو (59 میلیون دلار) برای آن برآورد شده، بین سال های 2028 میلادی تا 2030 میلادی اجرا خواهد شد و در این مدت سایر بخش های موزه همچنان باز خواهند ماند.

چالش اصلی موزه پیکاسو، تامین بودجه خواهد بود. در زمان های پررونق تر، انتظار می رفت وزارت فرهنگ فرانسه حمایت مالی کند، اما در حال حاضر درگیر پروژه هایی به ارزش بیش از 1.4 میلیارد یورو (1.6 میلیارد دلار)، از جمله ورودی جدید لوور است. در شرایط کنونی، دولت نمی تواند متعهد به پروژه های فرهنگی جدیدی شود که ضروری محسوب نمی شوند.

با وجود مقیاس کوچک تر، برآورد هزینه پیکاسو 2030 تقریبا با هزینه بازسازی پیشین بین سال های 2011 تا 2014 میلادی برابر است. موزه دلیل این افزایش هزینه را تورم عنوان کرده است. منابع مالی از ترکیب بودجه داخلی موزه، کمک قابل توجه خانواده پیکاسو و همچنین حمایت مالی شرکت ها تامین خواهد شد.

پیکاسو در سال 1904 به طور دائم به پاریس نقل مکان کرد و حدود 40 سال به طور مقطعی در آن زندگی کرد، پیش از آنکه به جنوب فرانسه برود. موزه پیکاسو در عمارت باروک قرن هفدهمی هتل ساله قرار دارد و آثاری از مشهورترین کارهای او از جمله پرتره دورا مار (1937) و زن در باغ (1929) را در خود جای داده است.

پابلو پیکاسو در سال 1881 میلادی متولد شد. والدین او هنرمند بودند و پدر پیکاسو از همان دوران کودکی تکنیک های رسمی طراحی را به او آموخت و پیکاسو در سن هشت سالگی توانست به مهارت کامل در خلق نقاشی های رنگ روغن دست پیدا کند.

پیکاسو در سن 13 سالگی فعالیتش به عنوان هنرمند را آغاز کرد و سبک رئال را پیش گرفت و بیشتر علاقه داشت صحنه هایی با مضامین مذهبی و پرتره های اعضای خانواده اش را نقاشی کند. این رویکرد سنتی و آکادمیک در نقاشی های الهام گرفته از کلیسا و تصویر عزیزانش همچون نقاشی های مرد کلیسا و پرتره مادر هنرمند آشکار است.

با این حال، از سال 1897، نقاشی های پیکاسو از سبک واقع گرایانه فاصله گرفت.

نقاشی هایی همچون لولا، خواهر هنرمند بدون شک تحت تأثیر ادوارد مونک نقاش اکسپرسیونیست و تولوز-لوترک نقاش پست امپرسیونیست خلق شده اند و علاقه روزافزون پیکاسو را به تجربه سبکی آزادتر و آوانگارد نشان می دهد.

پیکاسو در سال 1901 میلادی به نظر می رسید که کاملا رئالیسم را رها کرده است. این موضوع را به وضوح می توان در انتخاب رنگ های او متوجه شد که از رنگ های طبیعی به طیف آبی تغییر کرده بود. این تغییر در انتخاب رنگ تا سال 1904 میلادی ادامه پیدا کرد و امروزه به عنوان دوره آبی شناخته می شود.

هنر این دوره هم از نظر رنگ و هم از نظر موضوع تاریک است؛ رویکردی که احتمالاً ناشی از افسردگی ناشی از خودکشی یک دوست نزدیک او بوده است. آثار هنری تک رنگ این دوره اغلب دارای چهره هایی هستند که در فقر یا ناامیدی زندگی می کنند، مانند نوازنده گیتار لاغر در گیتاریست پیر و مادری که در نقاشی مادر و کودک ، فرزندش را در آغوش گرفته است.

هنگامی که پیکاسو در سال 1904 به دوره رُز خود گذر کرد، به نقاشی کردن چهره ها به سبک خاص خود ادامه داد. درحالی که رنگ های آبی هنوز در این نقاشی ها وجود دارد، اما با سایه های گرم تر همراه شده اند. به همین ترتیب، پیکاسو پس از نقل مکان به منطقه مون مارتر در پاریس، تمرکز خود را از افرادی که در ناامیدی زندگی می کردند، به سرگرمی ها از جمله آکروبات ها و سایر نوازندگان سیرک تغییر داد.

پیکاسو طی سه سال پس از دوره رز خود، از هنر آفریقایی الهام گرفت. این مرحله که به عنوان دوره آفریقایی او شناخته می شود، گرمای دوره رز او را حفظ کرد اما تغییری در سبک و موضوع را منتقل کرد. او به جای به تصویر کشیدن آکروبات ها، نقاشی کردن تصاویر انتزاعی را آغاز کرد. یکی از خودنگاره های او تحت تاثیر همین دوره خلق شده است.

کوبیسم ژانری است که موضوعات مورد نظر و اشیا را در قالب اشکالی با زاویه های شکسته شده به تصویر می کشد. پیکاسو و ژرژ براک از پیشگامان سبکی بودند که به یکی از مهم ترین جنبش های هنری تبدیل شد.