پیمان طالبی در اعتماد نوشت: از بین شما که دارید این یادداشت را می خوانید، کسی خبر دارد که آخرش ماجرای موسیقی رپ در کشور ما به کجا رسید؟ بعد از شل کن سفت کن های بسیار، در اسفند 1398 خبر آمد که یکی از خوانندگان موسیقی رپ مجوز گرفته و ناگهان از 2 afm به زارعی تبدیل شده است. خبر این اتفاق موجی از امیدواری را در میان خوانندگان اینگونه موسیقایی برانگیخت و احتمالا عده ای پیش خودشان گفتند: خب دیگر، پس ما هم می توانیم مجوز بگیریم و برویم روی استیج.

اما واقعیت این است که بعد از گذشت بیش از 6 سال از آن روز، برای موسیقی رپ در کشور ما اتفاق خاصی نیفتاده است.

گاه گاهی در سریال ها و فیلم های تلویزیونی دیده می شود به اندازه دو، سه دقیقه و در حد یک قطعه، موسیقی رپ مجاز می شود و بعد دوباره به فضای زیرزمین برمی گردد. این استاندارد چندگانه و من درآوردی که اصلا معلوم نیست در کجا و چه شرایطی و برای چه کسانی مجاز و غیرمجاز است، سبب شده که دنبال کنندگان این سبک موسیقی در یک بلاتکلیفی دنباله دار روزگار بگذرانند.

بماند که در روزگار کنونی و با گسترش شبکه های اجتماعی اساسا معنا و مفهوم موسیقی مجاز و غیرمجاز رنگ باخته و علاقه مندان هر نوع موسیقی، به سادگی می توانند هرچه دل شان می خواهد را در اینترنت بشنوند. اما کماکان باید گفت این استاندارد عجیب و غریب و بی حاصل چگونه و تا کجا می تواند ادعای مدیریت فضای موسیقی در کشور را داشته باشد.

تجربه امیر تتلو که به واقع برای بررسی آن به یک پژوهش جامعه شناختی جامع الابعاد نیاز است، نشان داد که نادیده انگاشتن بخش عظیم و مهمی از جامعه به نام تین ایجرها در درازمدت سبب می شود که شکاف بزرگی بین مدیران و بدنه جامعه شکل بگیرد. مضاف بر اینکه در روزگار دسترسی آزاد اطلاعات، ممنوع کردن یک نوع داده، مصداق بارز خود را فریب دادن است. از طرفی خواننده یا موزیسینی که با مهر محرومیت از فعالیت رسمی مواجه شود، در فضای غیررسمی هر کاری ازش برمی آید و این است درسی که ساختارهای فرهنگی و نظارتی باید از ماجرای تتلو بگیرند. موسیقی رپ را آزاد کنید. اصلا هر نوع موسیقی ای را آزاد کنید. دوران این ممنوعیت ها گذشته است.