حمزه صالحی فیلمنامه نویس تعداد زیادی از فیلم های پرفروش عامریان فیلم، اخیرا درباره پژمان جمشیدی و حضورش در فیلم ناجورها اظهار نظری کرده است که با عکس العمل حسین فرح بخش کارگردان فیلم مواجه شده است.

به گزارش عصرایران، صالحی در یک ویدئو گفته است: پژمان جمشیدی بازیگر فوق العاده ای است، اما زمانی که مهمات داشته باشد و مهمات او متن است. در فیلم ناجورها متنی وجود نداشت و از ظرفیت های یک اثر تک لوکیشن هیچ استفاده ای نشده بود.

یکی از مشکلاتم با کارگردان همین بود. پرسیدم چرا کل فیلم ناجورها شب است؟ گفتند چون پژمان سر کار دیگری بود و ما فقط شب ها او را در اختیار داشتیم. به نظرم این فقط یک توجیه بود و به همین بهانه فضای بیرونی را حذف کردند.

حسین فرح بخش با انتشار یک ویدئو در جواب این اظهارات حمزه صالحی گفته است: بچه جون من با آدم هایی مثل سعید مطلبی، علیرضا داوودنژاد، سیروس الوند، فریدون جیرانی، پرویز نوری، تهمینه میلانی و… کار کردم و اینها برای من سناریو نوشتند. اصلا تو بچه که نمیتونی برای من سناریو بنویسی.

[...] این فیلمنامه از اول شب بوده. اصلا ابهت این فیلمنامه و داستان و اصول درام در این داستان مال شبه. اون فیلم نامه هایی که تو نوشته، برای یه تهیه کننده نوشتی. همون فیلم ها هم اگر بازیگر چهره نداشت، فروش نمی کرد. فقط برای یه دفتر داری می نویسی؛ چرا نتونستی برای دفتر دیگه بنویس؟

حال فارغ از ادبیات و دعوای کلامی که صالحی و فرحبخش با هم دارند، یک نکته غیر قابل انکار این است که در سینمای ایران وقتی به یک بازیگر توجه می شود دیگر چنان آش را شور می کنند که واقعا قابل تصور نیست. نمونه بارز این قضیه همین حضور پژمان جمشیدی در بسیاری از محصولات سینمایی است که یا اکران شده اند و یا در صف انتظار برای اکران هستند.

روزنامه فرهیختگان یک مطلبی منتشر کرده است و در آن به نکات جالبی اشاره شده است: از فروردین 1402 تا امروز حدود 150 فیلم در سینماهای سراسر کشور اکران شده و بالای 300 تا 350 بازیگر در نقش های اصلی آن به ایفای نقش پرداخته اند. در این لیست 300 و چند نفره نام چند بازیگر دائم تکرار می شود؛ پژمان جمشیدی با 14 نقش رکورددار است.

جمشیدی در 30 ماه اخیر، 14 فیلم و سه سریال پلتفرمی بازی کرده است که یعنی هر دو ماه یکبار یک پروژه. این در حالی ست که به طور معمول یک پروژه سینمایی 1 تا 3 ماه فرایند پیش تولید و تولیدش طول می کشد.

بر اساس عرف سینما، اگر بازیگری در هر سال دو فیلم بازی کند، بازیگر خوش شانس و البته پرکار حساب می شود. با این حساب، اگر بازیگری در سی ماه بتواند 5 فیلم بازی کند، آن دو لقب پرکار و خوش شانس را مال خود می کند.

حال موردی مانند پژمان جمشیدی دیگر واقعا از عجایب سینمای ایران است که شاید هم به ندرت در جای دیگری از جهان نمونه ای مانند آن پیدا شود. همین الان 5 فیلم با بازی جمشیدی بصورت همزمان در حال اکران است: دایناسور، ناجورها، خانه ارواح، جزایر قناری و قسطنطنیه!

واقعیت این است اگر فیلمنامه ها و شکل فیلم هایی که مثلا پژمان جمشیدی در آن ایفای نقش کرده است بر اساس ضوابط و استانداردهای معمول سینما هم ساخته می شد امکان ندارد که هیچ بازیگری توانایی حضور در این تعداد فیلم و سریال را پیدا کند.

حتما یک جایی از کار را به هر شکلی که شده کوتاه آمده اند، کم کرده اند و… تا جمشیدی هم بتواند چنین عرصه ای برای حضور بیابد.

اینکه پژمان جمشیدی خودش بر ادامه این روند پافشاری دارد انتخاب شخصی اوست، ولی تکرار مداوم بازی در فیلم های کمدی با سبک مشابه، مخاطب را خسته کرده و می کند. همان گونه که دارد این اتفاق رخ می دهد و فیلم هایی از پژمان جمشیدی مانند خانه ارواح و جزایر قناری به آن فروشی که انتظار می رفت نرسیدند.

با این وجود چه خوشمان بیاید و چه نه، باز او پژمان جمشیدی است و همین اسم او کافی است تا موج اول مخاطبان را به سینما بکشاند، اما اینکه بتواند تماشاگران بعدی را هم به دیدن فیلم ترغیب کند دیگر به خود فیلم و کیفیت آن بازمی گردد.

در واقع اگر فیلمساز یا تهیه کننده فقط به حضور ستاره ها در فیلمش دلخوش کند و به ارکان دیگر فیلم مانند فیلمنامه توجه نداشته باشد، حتما مشکلاتی رخ خواهد داد که بیشتر از همه فیلم و فیلمساز هستند که ضرر می بینند.

پس اگر گزاره اینکه احتمالا پژمان جمشیدی فقط شب ها در اختیار یک فیلم باشد چون روز هم درگیر کار دیگری است اشتباه اول را فیلمساز و تهیه کننده ای می کند که تن به چنین شرایطی بدهد. در وهله بعدی مخاطب و در دراز مدت ستاره ای چون پژمان جمشیدی و…

البته امیدوارم که این نکته ای که حمزه صالحی مطرح کرده است فقط یک شایعه باشد.