روزنامه هم میهن در سرمقاله خود به چالش های پیش روی دولت پرداخت.

در این یادداشت آمده است: یکی از وعده ها یا ادعاهای آقای پزشکیان کوشش و اقدام موثر برای حل مسئله تحریم ها بود. اکنون بیش از یک سال است که از آمدن این دولت گذشته و نه تنها تحریم ها حل نشده، بلکه اسنپ بک هم اجرایی شد.

پرسش اساسی این است که باید توضیح دهند چرا چنین شده است؟ پاسخ ها از چند حالت خارج نیست.

اول؛ طرف مقابل علاقه ای به حل این مسئله نداشت. دوم؛ اتفاقات پیش بینی نشده و خارج از اراده پیش آمد و مانع از حل مسئله شد.

سوم؛ دولت و مشخصاً وزارت امور خارجه و شورای عالی امنیت ملی کشور هیچ ایده و طرح روشنی برای حل این مسئله نداشتند. یا طرح آنها تکراری و غیرقابل پذیرش از جانب طرف مقابل بود.

چهارم؛ طرح داشتید ولی مجریان در اجرای آن ناتوان بودند، و بالاخره پنجم؛ نتوانستید توافقی درون سیستمی پیرامون حل این موضوع ایجاد کنید.

به نظر می رسد که جز این ها حالت دیگری قابل تصور نیست. اکنون دو پرسش بنیادی پیش روی شماست که پاسخ داده شود. اولین پرسش این است که کدام یک از حالات پنجگانه فوق موجب عدم تحقق وعده شما شده است. باید در این موارد توضیح کافی و قانع کننده داده شود.

آنچه که ما به عنوان ناظر بیرونی می دیدیم، این بود که هیچ ایده روشنی که طرف مقابل را در موضع دفاعی و توافقی قرار دهد وجود نداشت. اگر قرار بود که حرف های دولت قبلی زده شود که آنان خودشان می توانستند مسائل را حل کنند.

ما حتی در ادبیات رسمی هم تغییری ندیدیم. در برخی از مقاطع، سخنان شما به جدی یا طنز، به گونه ای بود که گویی کارها فقط دست آقای عراقچی و بیرون از دولت است.

مهمترین مسئله این است که اگر در این مورد ایده ای سازنده و موثر نداشتید و یا قادر نبودید که پیرامون آن توافق درون ساختاری ایجاد کنید، چگونه انتظار داشتید که بقیه مسائل کشور را حل کنید؟ تحلیل دولت از ماهیت و اهمیت مسئله تحریم ها چه بود؟ اساساً شما خودتان موافق یا مخالف این سیاست ها بودید؟ اگر موافق بودید که این سیاست ها با رویکردهای قبلی شما انطباق لازم را ندارد و اگر مخالف بودید چرا اقدامی برای اصلاح آنها نکردید؟

از اینجا به پرسش دوم می پردازیم که شاید مهمتر باشد. حالا که به هر دلیلی این وعده محقق نشده و حتی به عقب هم برگشته است، چه کار خواهید کرد؟ آیا باز هم منتظر باید نشست که دیگران تصمیم بگیرند که چه اقدامی در برابر ایران انجام دهند؟ اتفاق اخیر تغییر مهمی است چه تاثیری بر رویکردها و برنامه های دولت خواهد گذاشت؟ اصولاً از حالا به بعد منتظر چه تحولاتی هستید؟ آیا مذاکره خواهید کرد؟

آیا منتظر جنگ هستید؟ اگر جنگ شود برنامه شما چیست؟ اگر نشود چکار خواهید کرد؟ مواضع ایجابی دولت و حکومت در امور داخلی و خارجی چیست؟ آیا آینده مطلوبی را متصور می بینید؟

پرسش مهم دیگر آیا هیچ گاه از سوی گروه های کارشناسی و مشاوره ای دولت و شعام، پیش و پس از جنگ این پیشنهاد داده نشد که خودمان به صورت داوطلبانه و برای مدتی معین تصمیم دیگری اتخاذ کنیم تا امکان یافتن راه حلی فراگیر فراهم شود؟

بعید می دانیم که این پیشنهاد نشده باشد. در این صورت، دلایل رد آن چه بوده است؟ اکنون که آن گزینه هم تضعیف و بی اهمیت شده است. در این زمینه، سخن و پرسش فراوان است به موقع طرح خواهد شد. فعلاً همین ها پاسخ داده شود، راضی هستیم.