یعنی ناکامی مدعیان در بازی های مختلف اما ابراز خوشحالی طرفداران تیم های دیگر از اینکه رقبا هم اوضاعشان خوب نیست. در این شرایط پرداختن به نکات منفی برای بهبود اوضاع خیلی سخت به نظر می رسد.

استقلال، همان پرسپولیس

فاصله استقلال و پرسپولیس در جدول تنها یک امتیاز است اما آبی ها در رده هشتم قرار دارند و قرمزها سوم هستند. استقلال می توانست با برتری در دیدار به ظاهر آسان مقابل شمس آذر خود به صدر جدول برسد اما باز هم اشتباهات فردی در خط دفاعی باعث شد این تیم گل بخورد و برد را با تساوی یک بر یک عوض کند. شاید تنها دلیلی که استقلالی ها را به تماشای بازی تیمشان امیدوار می کند، شمایل تهاجمی است که ریکاردو ساپینتو اتخاذ می کند.

در سوی مقابل وحید هاشمیان عمدتا با قرار دادن سه هافبک وسط با خصوصیات مشابه علاوه بر اینکه استراتژی خاصی برای بازی تهاجمی ندارد، روح و زیبایی فوتبال را می کشد. قطعا تماشای بازی های استقلال به اندازه پرسپولیس زجرآور نیست، اما سرمربی پرتغالی آبی ها هم نشان داده اصلی ترین هرم قهرمانی یعنی خط دفاعی قدرتمند را گم کرده و قرار هم نیست ضعف بی پایان این نقطه از زمین ترمیم شود.

حتی به قیمت بازی کردن بهترین هافبک تیم در نقش مدافع وسط. ساپینتو مادامی که نتواند مشکلات فعلی را حل کند، با در اختیار داشتن بهترین خط حمله دنیا هم توانایی موفقیت ندارد. موضوعی که حتی هواداران هم متوجه آن شده اند و دیگر از آن حمایت همه جانبه چند روز قبل خبری نیست. کما اینکه شنیده می شود بازی آسیایی پیش رو برابر المحرق بحرین و سپس مسابقه با چادرملو آخرین شانس سرمربی پرتغالی است و این احتمال وجود دارد او قبل از اتمام محرومیتش، کلا از ایران برود!

لیگ شبه حرفه ای

تنها یک بازی از هفته پنجم باقی مانده بود و غروب دیروز پیکان و چادرملو به مصاف یکدیگر رفتند. تا قبل از این و در 7 مسابقه دیگر هفته، تنها 6 توپ از خط دروازه ها رد شده بود، سه بازی اصلا گل نداشت و فاصله تیم چهاردهم با صدرنشین جدول هم فقط 4 امتیاز بود! چرا باید به چنین رقابت کم هیجان و بی کیفیتی، نام لیگ حرفه ای الصاق شود؟ مسابقاتی که امکاناتش حتی در حد نیمه حرفه ای هم نیست و هر هفته حواشی اش آن از نکات فنی اش بیشتر است.

حالا هم که مد شده در سریال تساوی های استقلال و پرسپولیس، یک روز هواداران آبی بابت امتیاز از دست دادن قرمزها خوشحال باشند و فردایش این اتفاق در جبهه رقیب بیفتد. یعنی ناکامی حریف، بیشتر از کامیابی تیم خودی اهمیت دارد وگرنه یک نفر از این جماعت میلیونی، ایرادات پرشمار فنی و مدیریتی این دو باشگاه را در بوق و کرنا می کرد. نه اینکه چون حریف در باتلاق دست و پا می زند پس بی خیال بهتر شدن ما!