فرارو- یک سال قبل، ساعت حدود 18:20 بود که صدای انفجاری بسیار مهیب در ضاحیه بیروت شنیده شد.

به گزارش فرارو، روز 6 مهر 1403، جنگنده های اسراییلی مثل همیشه حریم هوایی لبنان را شکستند و نقطه ای در ضاحیه جنوبی بیروت را بمباران کردند. تا این جای داستان، چنین عملی از سوی اسراییل هزاران بار تکرار شده و برای لبنان موضوع جدیدی نیست. اما آن عملیات، مهیب ترین بمباران اسراییل بود. بمبارانی که می گویند طی آن 83 بمب سنگرشکن با وزن 2000 پوند (907 کیلوگرم) روی مقر حزب الله در ضاحیه انداخته شد؛ زمانی که سیدحسن نصرالله، دبیرکل حزب الله در آن مکان حاضر بود. دستور این حمله زمانی صادر شد که بنیامین نتانیاهو در نیویورک و مجمع عمومی سازمان ملل متحد حضور داشت. سوال اصلی در طول 365 روز گذشته همواره این بوده است که اسراییل چگونه در زمان حضور نصرالله به آن محل حمله کرد؟

روزنامه اسراییلی هاآرتص اخیراً در گزارشی مدعی شد که عوامل موساد با استفاده از دستگاه هایی پیشرفته در منطقه حاره حریک حضور داشتند و عملیات بمباران رژیم اسراییل را به صورت زمینی هدایت کردند. البته این گزارش اشکالاتی دارد. از جمله این که مشخص نمی کند جلسه ای که به قول این روزنامه تنها تعدادی از محافظان و مقامات ارشد حزب الله از محل آن اطلاع داشتند و قرار بود میان نصرالله، عباس نیلفروشان معاون عملیات سپاه و علی کرکی، فرمانده جبهه جنوب حزب الله برگزار شود.

تصویر سیدحسن نصرالله در اتاق فرماندهی عملیات چند روز قبل از ترور - المیادین

در بخشی از گزارش هاآرتص که مهر آن را ترجمه کرده، می خوانیم: دستگاه هایی که این عوامل با خود داشتند به تازگی تکمیل شده بود و موساد برای تضمین دقیق بودن حملات در عمق های متغیر نه تنها در لبنان بلکه در ایران به آنها نیاز داشت. این دستگاه ها با فراهم کردن امکان شناسایی زیرساخت هایی که در عمق زمین احداث شده است، بمب های هوشمند را با دقتی بالا به سمت این اهداف هدایت می کردند. سرانجام در ساعت 18:20 عصر روز 27 سپتامبر 2024 ده ها جنگنده اسراییلی 83 بمب را که وزن هرکدام یک تن بود روی منطقه ای که مقر در زیر آن قرار داشت فروریختند. در این عملیات هواپیما های اف -15 و اف -16 مجهز به سامانه هدف یابی دقیق، شرکت داشتند و بمب های ساخت آمریکا و مجهز به سیستم هدایت دقیق را روی هدف فرو ریختند. اما در همین گزارش هم اشاره شده است که این عملیات بر اساس اطلاعات به دست آمده از برگزاری این جلسه انجام شد. بنابراین باید داده های موجود را به شرط صحت روی دو کفه متفاوت قرار دهیم: اطلاع از برگزاری جلسه، حضور سیدحسن نصرالله، زمان و مکان آن در کنار تایید حضور نصرالله در محل و اصابت دقیق بمب های رژیم اسراییل به پناهگاه مورد نظر.

جروزالم پست، روز 28 سپتامبر، یک روز بعد از ترور سیدحسن نصرالله در گزارشی اشاره کرد که نیروهای اطلاعاتی اسراییل توانستند با ردیابی تماس ها و نقل و انتقالات اطرافیان نصرالله، به محل حضور او دست پیدا کنند. این فرایند شامل ترکیبی از رصد هوایی، شنود الکترونیکی و تحلیل الگوهای رفت وآمد بود. وقتی محل دقیق حضور او شناسایی شد، نیروی هوایی اسراییل مأمور اجرای حمله شد.

روزنامه گاردین انگلستان سه روز پس از ترور در تحلیلی نوشت: نصرالله که بسیار زیاد در مورد تمهیدات امنیتی خود محتاط بود و به ندرت در ملاء عام ظاهر می شد، احتمالاً اطلاع چندانی از برنامه خود برای انجام این سفر سرنوشت ساز به جلسه نداده بود. اما نفوذ اطلاعاتی در حزب الله آنقدر عمیق بود که اسراییل می دانست نصرالله و دیگر اعضای بازمانده رهبری از پیش نابود شده حزب الله در مکان ظاهراً مخفی جلسه خواهند داشت - و اینکه دستور بمباران آنها می تواند صادر شود. بنیامین نتانیاهو موظف بود از نیویورک - جایی که نخست وزیر اسراییل سخنرانی خصمانه ای در مجمع عمومی سازمان ملل ایراد کرده بود - اجازه حمله را صادر کند. احتمالاً احساس می شد زمان کمی برای انتظار وجود دارد.

محل حمله هوایی اسراییل

در تحلیل گاردین، اشاره ای به ادعای منتشر شده در گزارش روزنامه فرانسوی لو پاریزین نیز شده بود: جاسوس که به اسراییلی ها اطلاع داده بود که نصرالله در راه پناهگاه است، ایرانی بوده است. گاردین این ادعا را بی اساس خواند.

رویترز دو روز بعد (29 سپتامبر) در گزارشی با تیتر ترور نصرالله عمق نفوذ اسراییل در حزب الله را آشکار کرد به این مسئله پرداخت و نوشت: یک منبع آگاه از طرز فکر اسراییلی ها، کمتر از 24 ساعت قبل از حمله، به رویترز گفت که اسراییل 20 سال است که تلاش های اطلاعاتی خود را بر حزب الله متمرکز کرده و می تواند هر زمان که بخواهد، از جمله در مقر نصرالله، به او ضربه بزند.

رویترز توجه مخاطب را به این موضوع جلب کرد که ترور سیدحسن نصرالله در ضاحیه بیروت، یک هفته بعد از انفجار پیجرها رخ داد. همچنین طی هفته های قبل و بعد از این ترور نیز چند لایه از فرماندهان حزب الله شهید شدند. در بخش دیگری از این گزارش نیز آمده است: به گفته یک منبع آگاه از تمهیدات امنیتی نصرالله، او از زمان جنگ قبلی در سال 2006 [جنگ 33 روزه] از حضور در انظار عمومی اجتناب کرده بود. او مدت ها هوشیار بود، رفت و آمدهایش محدود بود و دایره افرادی که می دید بسیار کوچک بود. این منبع گفت که این ترور نشان می دهد که خبرچین های اسراییل در گروه او نفوذ کرده اند. یک منبع امنیتی آشنا با تفکرات این گروه، یک هفته پیش به رویترز گفت که رهبر حزب الله از زمان انفجارهای پیجر 17 سپتامبر، حتی محتاط تر از همیشه عمل کرده است، زیرا نگران بود که اسراییل سعی در کشتن او داشته باشد. این گفته ی یک منبع امنیتی آشنا با تفکرات این گروه است. او به غیبتش در مراسم تشییع جنازه ی فرماندهان و پیش ضبط سخنرانی اش که چند روز قبل پخش شده بود، اشاره کرد.

با گذشت یک سال از این ترور، هنوز حزب الله یا هر منبع دیگری، خبری درباره بازداشت عوامل انسانی یا کشف روش های پی بردن اسراییل به زمان و مکان حضور نصرالله منتشر نکرده است. اردیبهشت امسال بود که خبری مبنی بر دستگیری یکی از اعضای جوان حزب الله به نام محمدهادی صالح منتشر شد که برخی از او به عنوان مداح سیدحسن نصرالله یاد می کردند. همان زمان خانواده او اعلام کردند که بازداشت صالح به دلیل مسائل مالی بوده و اتهامات امنیتی که به او زده می شود، صحیح نیست. البته همان زمان پرسش های جدی دیگری نیز مطرح شد که فردی با این سن و سال که اتفاقا فعالیت های زیادی در شبکه های اجتماعی داشته، در چه سطحی از حزب الله بوده که اطلاعاتی تا این حد طبقه بندی شده در اختیار یا به آن دسترسی داشته است؟ در واقع با دیده شک به این موضوع نگاه می شد. در حال حاضر بیش از چهار ماه از این خبر می گذرد و دقیقاً مشخص نشد که صالح چه اتهامی داشته است.

البته باید به این نکته نیز توجه کرد که ترور سیدحسن نصرالله، نقطه اوج ترورهای اسراییل علیه حزب الله بود. پیش و پس از این ترور، چند لایه از فرماندهان ارشد و میانی حزب الله هدف حملات رژیم صیهونیستی قرار گرفتند و حتی سیدهاشم صفی الدین، دبیرکل بعدی حزب الله نیز با فاصله اندکی از نصرالله با شیوه ای متفاوت ترور شد. به تمام این موارد، عملیات پیچیده انفجار پیجرها را نیز باید اضافه کرد که نشان می داد حزب الله از لحاظ اطلاعاتی با مشکلاتی مواجه شده است.