شکستی با ابعادی غیرقابل تصور در واندا متروپولیتانو رخ داد. تحقیر رئال مادرید توسط اتلتیکو ضربه ای جدی به انتظارات کهکشانی ها وارد کرد. چند هفته قبل، هیجان در اوج بود: ژابی آلونسو و عملکرد عالی تیمش، امباپه که در سطح یکی از بهترین بازیکنان جهان می درخشید، تیمی که به ندرت موقعیتی به حریفان می داد، اتکا به بازیکنان جوانی مثل ماستانتونو یا آردا گولر که عملکرد خوبی داشتند... اما متروپولیتانو همه چیز را خراب کرد.

اتفاقی مشابه در جام جهانی باشگاه ها رخ داد، هرچند در شرایطی متفاوت. پس از چند دیدار امیدوارکننده که با تغییرات ژابی هواداران رئال را هیجان زده کرده بود، پی اس جی با برتری قاطع 0-4 واقعیت را به رئال یادآوری کرد. در آن مقطع، سرمربی رئال تأکید کرد که آن مسابقه متعلق به فصل گذشته بوده و کار واقعی او از ماه آگوست آغاز شده است. اما برابر اتلتیکو دیگر هیچ بهانه ای وجود نداشت.

ژابی اعتبار به دست آمده اش را از دست می دهد

از همان لحظه اعلام ترکیب، ژابی آلونسو شروع به از دست دادن اعتباری کرد که در هفته های اخیر به دست آورده بود. دورانی که به عنوان رهبر پروژه جدید شناخته می شد و شجاعتش در اعمال شایسته سالاری مورد ستایش قرار گرفته بود، حتی اگر به معنای نیمکت نشینی وینیسیوس باشد.

او در دیدار با اتلتیکو، فرانکو ماستانتونو که مهره ای ثابت در ترکیب بود را کنار گذاشت تا به جود بلینگام که ماه ها بازی نکرده و از جولای گذشته در ترکیب اصلی قرار نگرفته بود، میدان بدهد. این تصمیم ضربه ای به اصل شایسته سالاری ژابی زد و تغییر سیستمی را نیز در پی داشت که برای رئال مادرید نتیجه بخش نبود.

با حضور این ستاره انگلیسی در زمین، آردا گولر جایگاه همیشگی اش که در تمام فصل در آن درخشیده بود را ترک کرد و به کناره ها رفت، هرچند حتی در آنجا هم توانست با گل و پاس گل استعدادش را نشان دهد. اما رئال توانایی فشار و عقب نشینی را از دست داد، صحنه ای آشنا از دوران کارلو آنچلوتی که تصمیم می گرفت بلینگام، وینیسیوس و امباپه را همزمان به میدان بفرستد.

تغییرات و تصمیمات حین مسابقه نیز اوضاع را بهتر نکرد. این مربی گولر یکی از معدود نقاط روشن تیمش بود را به دلیل داشتن کارت زرد از زمین خارج کرد اما بلینگام را علیرغم بی تاثیری کاملش در زمین نگه داشت و با وجود بسته بودن دفاع اتلتیکو، تنها دو دقیقه مانده به پایان بازی تصمیم گرفت گونسالو گارسیا، مهاجم تمام کننده اش، را وارد زمین کند، در حالی که سانترها به تنها راه حل این تیم تبدیل شده بودند.

دیگر مقصران: بلینگام، والورده، هویسن، کارراس و کورتوا

البته در شکست سنگینی مانند آنچه در متروپولیتانو دیدیم، نمی توان فقط سرمربی را مسئول دانست. بازیکنان زیادی هم زیر تیغ انتقاد رفتند. کارواخال همچنان فاصله زیادی با بهترین فرمش دارد و رائول آسنسیو از همان لحظه ورود در نیمه دوم مغلوب شرایط بود. اما نام های بزرگ مورد اشاره پنج نفر بودند.

تیبو کورتوا: سال هاست بدون بحث بهترین دروازه بان جهان شناخته می شود اما مقابل اتلتیکو بیش از هر زمان دیگری مردد بود. فاقد واکنش و چابکی، به ندرت از خط دروازه خارج شد و در برابر سانترهای پیاپی تیم سیمئونه نتوانست در محوطه جریمه حاکم باشد.

دین هویسن: پیش از این بابت تاثیرش با توپ مقابل حریفان دفاعی ستایش شده بود اما اولین بار که باید توانایی دفاع از منطقه اش را نشان می داد، ضعفش آشکار شد. آرامش همیشگی او بیش از حد بود و در نبردهای هوایی ناکام ماند (حتی در برابر برخی سانترها خم شد).

آلوارو کارراس: جناح او، همراه با هویسن، نقطه ضعف آشکاری برای سانترهای اتلتیکو بود. تمام اعتماد پذیری ای که تا به حال از خودش نشان داده بود، بی اثر شد. بارها در دفاع مغلوب شد و با توپ هم به ندرت دقیق عمل کرد.

فدریکو والورده: از زمان حضور ژابی آلونسو، این ستاره اروگوئه ای بیش از هر زمان دیگری در سیستم تیمش ناآرام است. او نتوانسته است بهترین ویژگی هایش را به نمایش بگذارد و وقتی مجبور شد مسئولیت بیشتری در پایه گذاری حملات بر عهده بگیرد، ضعفش در بازیسازی آشکار شد. امروز او بازیکنی سرگردان است که جایگاهش را پیدا نکرده است. والورده توپ را روی گل پنجم اتلتیکو لو داد.

جود بلینگام: او آماده شروع نبود و این موضوع از همان ابتدا مشهود بود. کنترلش ضعیف بود، در نبردها شرکت موثری نداشت و به ندرت توانست در جریان بازی دیده شود. پیش از این مصدومیت شانه اش توجیهی برای یک فصل و نیم ضعیف بود اما حالا که جراحی کرده است، زیر ذره بین قرار دارد. هنوز نشانی از بازیکنی که در شش ماه اول حضورش در رئال مادرید چشم ها را خیره کرد، دیده نمی شود.