سومین روز جنگ بود. وقتی به یک منطقه مسکونی رسیدیم که هدف حمله قرار گرفته بود، همسایه ها اعلام کردند که در ساختمان فروریخته، یک خانواده چهار نفره زندگی می کردند. درواقع در آن ساختمان چهار طبقه، سه طبقه خالی بود و در طبقه سوم، این خانواده حضور داشتند. ما بلافاصله وارد عمل شدیم. این خانواده همگی در حال فرار و خروج از ساختمان بودند که زیر آوار ماندند.

ابتدا تیم آنست وارد عمل شد و محل حضور این افراد را زیر آوار پیدا کرد. در مرحله نخست، دختربچه هشت ساله شناسایی شد. ما سریعا آواربرداری کردیم و توانستیم دختربچه را نجات دهیم. این بار نوبت مادر بود. بلافاصله پس از شناسایی دقیق محل حضور مادر، تیم عملیاتی دست به کار شدند.

مادر، هنگام فرار از ساختمان مورداصابت، در راه پله ها بوده که آوار بر سرش فرود آمده و منجر به شکستگی پا و آسیب دیدگی سرش می شود. تیم امدادی با تلاش فراوان، مادر را از زیر آوار بیرون می کشند و جانش را نجات می دهند.حداقل توانستیم دو نفر را زنده بیرون بیاوریم اما متأسفانه، فرزند پسر این خانواده زنده نماند. ما پیکر بی جان این شهید 18 ساله را به همراه پدرش از میان آوار خارج کردیم که همین باعث شد از عملیات نجات آن دو نفر هم لذت نبریم، چون بلافاصله با پیدا شدن پیکر پدر و پسر، حالمان دگرگون شد.

این، بخش کوچکی از مشاهدات و تجربه مهدی جودی ، نجاتگر 23 ساله هلال احمر است که در جنگ 12 روزه در کنار همه نجاتگران هلال احمر که بیش از هشت هزار نفر بودند، در نزدیک به هزار نقطه که مورد اصابت قرار گرفت، عملیات امدادی انجام دادند.

بخشی از این جان فشانی ها را سیما فراهانی ، خبرنگار روابط عمومی سازمان هلال احمر گردآوری کرده که در قالب دو کتاب تا پای جان و برای ایران منتشر شده است. او در معرفی کتاب آورده است: این کتاب، مجموعه ای از روایت های ناب و بی واسطه امدادگرانی است که در دل 12 روز دفاع مقدس، جانانه به هموطنان خدمت کردند؛ کسانی که در لحظه فروریختن سقف ها، در صدای آژیرها و در نگاه نگران مادران داغدار، نه فقط امداد، که امید را حمل می کردند. آن ها شهود زنده مظلومیتی اند که در تاریخ این منطقه تکرار شده، اما هیچ گاه خاموش نشده است.

فراهانی در گفتگو با ما می گوید: روایت بچه های امدادگر در جنگ برای من که سال ها خبرنگار بحران و حوادث مختلف بودم و صحبت با این بچه‎ها که بسیار جوان هستند، آن هم در حالی که خبر شهادت امدادگران هلال احمر هم مخابره می شد، کار بسیار سختی بود. از روز دوم و سوم جنگ، روایت ها را جمع کردم. در همان 12 روز با حدودا 25 نفر و پس از آن در مجموع با نزدیک به 45 نفر از امدادگران صحبت کردم؛ کسانی که مرتب از صحنه ای به صحنه دیگر می رفتند و مابین مأموریت ها با من حرف می زدند، امدادگرانی که بعد از شهادت همکارانشان می گفتند انگیزه ما برای ماندن در کنار مردم بیشتر هم شده است.

او با بیان این که آسیب دیدن کودکان به هر شکلی، بیشترین تأثیر را روی امدادگران داشته، ادامه می دهد: یکی از امدادگران می گفت پسربچه چهارساله ای را از بین آوار نجات دادیم که دست و پایش شکسته بود و فقط اشک می ریخت. او اشاره داشت به آوار که مادر و پدرم اینجا هستند. بعد از یک ساعت آواربرداری به جسد تمامی اعضای خانواده این بچه رسیدیم. امدادگر تعریف می کرد که من گوشه ای نشستم و برای این بچه اشک ریختم. امدادگر دیگری تعریف می کرد که میانه آواربرداری متوجه شدم اینجا اتاق یک کودک است و در نهایت به جسد سوخته کودک سه ساله رسیده بود.

نویسنده کتاب تا پای جان، با بیان گوشه ای از شجاعت های بچه های هلال احمر می گوید: همین بس که وقتی با آن ها صحبت می کردم، با خودم می گفتم این افراد فراتر از انسان هستند، چون آن ها حتی در مقابل غریزه طبیعی خود برای بقا ایستاده بودند، فقط برای نجات جان انسانی دیگر. مثلا بهزاد سرلک ، برای نجات جان یک جوان وارد ساختمانی شده بود که تقریبا داشت فرو می ریخت و در آن محدوده هم امکان حمله مجدد وجود داشت. این امدادگر در شرایطی که همه فریاد می زدند نرو، چون بی تردید کشته می شوی، وارد ساختمان شد. او می گفت صداها را می شنیدم ولی به آن جوان زخمی فکر می کردم که در طبقه چهارم ساختمان گرفتار شده بود.

می گفت وقتی رسیدم، به او اطمینان دادم تا وقتی او را به جای امن منتقل نکنم، از اینجا نمی روم. جوان، خونریزی داخلی کرده و پایش شکسته بود و نمی  توانست راه برود.

از طرف دیگر چون او هم صداها را می شنید و می دانست که ساختمان هر لحظه در معرض تخریب و حمله دیگری است، شوکه شده بود و باید به لحاظ روانی هم از او حمایت می شد. آقای سرلک به او کمک کرد و تقریبا 40 دقیقه در ساختمان حضور داشت تا فرد مجروح را تحویل اورژانس بدهد.

جالب آن که همزمان، یکی دیگر از امدادگران در همان ساختمان در زیرزمین به تنهایی با دستگاه زنده یاب در یک فضای تاریک و زیر حجم زیادی از آوار، فرد دیگری را نجات داده بود.

او ادامه می دهد: یکی دیگر از روایت هایی که من را به شدت تحت تأثیر قرار داد، روایت امدادگری بود که در حین مصاحبه گفت دو روز دیگر مراسم عقدش است.

او روایت خودش را تعریف کرد، بعد قرار شد برای من عکس بفرستد، اما همراه با عکس، یک متن چندخطی هم خطاب به همسر و مادر و پدرش فرستاد و گفت اگر امکان دارد این متن را هم به مصاحبه اضافه کنید، چون من حس می کنم به مراسم عقدم نمی رسم و این متن به نوعی وصیتش بود. این موضوع من را منقلب کرد و واقعا برای این بچه ها اشک ریختم که چطور جوانی که باید در تب و تاب مراسم عقد خودش باشد، جان عزیزش را برای نجات مردم گذاشته و به راحتی آماده شهادت هم می شود.

فراهانی با اشاره به این که حضور بانوان امدادگر یعنی تیم سحر و تیم حمایت روانی جمعیت هلال احمر در صحنه های جنگ، یکی دیگر از ماجراهای مورد توجه بوده، می گوید: من با خانم تاج تقی نژاد ، رییس هلال احمر منطقه 22 تهران صحبت کردم. ایشان در صحنه ای که دو نفر از امدادگران ما در تهران به شهادت رسیدند، حضور داشت و روایت های هولناکی از این صحنه ها تعریف کرد؛ این که موج انفجار او را پرتاب کرده با این حال حاضر نشده بچه های هلال احمر را که با او کار می کنند، در صحنه رها کند.

یکی دیگر از اعضای تیم سحر که به صورت تلفنی از طریق سامانه 4030 به خانواده ها مشاوره های روانکاوانه می داد، تعریف کرد که یک روز دختربچه 8 یا 9ساله ای تماس گرفته و گفته از صدای انفجار می ترسم، مادرم پیش من نیست، من نامادری دارم و او با من بازی نمی کند. من گفتم برو اسباب بازی ات را بیاور تا با هم بازی کنیم. گفت من اسباب بازی ندارم. این بانوی امدادگر گفت که من یک ساعت و نیم با کلام با این بچه صحبت و بازی کردم.

یکی دیگر از بانوان امدادگر به همراه همسرش که ایشان هم امدادگر بودند برای من تعریف می کرد که دختر کوچکش مرتب گریه می کرده، به طوری که مجبور شده دخترش را با خودش به سازمان ببرد و برای رفتن به صحنه های جنگ، او را به همکارانش بسپارد.

این بانوی امدادگر، پسر بزرگترش را هم به بستگانش سپرده بود. یعنی در همه شرایط، پای کار ایستاد و وظیفه مادری اش را هم انجام داد.

او ادامه می دهد: حضور دکتر کولیوند به عنوان رییس جمعیت هلال احمر در صحنه های جنگ و در کنار بچه های امدادگر، از دلگرمی های آن ها بود. در یکی از این صحنه ها که منجر به شهادت دو تن از تیم هلال احمر در تهران شد، امدادگران تعریف می کردند که دکتر کولیوند با موتور، خودش را به صحنه رسانده بود؛ آن هم در شرایطی که بمباران ها همچنان ادامه داشت.

خود امدادگران می گفتند ما سال ها در صحنه حوادث مختلف حضور داشتیم ولی این که در صحنه جنگ، پهپادها بالای سر امدادگران بچرخند و آن ها همچنان مشغول امدادرسانی باشند، شجاعتی می خواهد که در هر کسی وجود ندارد.

یکی از هموطنان گیلانی که امدادگران، او را از زیر آوار نجات داده بودند، بچه های هلال احمر را به طنابی که از سوی خدا برای نجات او ارسال شده تشبیه کرده بود. من هم امدادگران را دستان معجزه گر خدا می دانم، چون آن ها معتقدند که حتی اگر جان خودشان هم به خطر افتاد، باز هم باید برای نجات دیگری در صحنه بمانند.