روزنامه هم میهن در سرمقاله خود به فعال شدن مکانیسم ماشه پرداخته است. در متن این یادداشت آمده است: هنوز عده ای دنبال حل مسائل خارجی ایران هستند و گمان می کنند که می توانند آنها را حل کنند و اگر هم حل کنند، دیگر مسائل ایران نیز حل خواهد شد یا در مسیر حل شدن قرار خواهد گرفت. گرچه متغیرهای خارجی و به ویژه تحریم ها و مورد اخیر اسنپ بک بسیار مهم هستند، ولی ظرف اصلی بروز این بحران در داخل است و نه در خارج.

اتفاقاً ما از زمانی وارد فرآیند تحریم و مشکلات عمیق خارجی شدیم که به هر دلیلی که فعلاً مجال بحث آن نیست، تندروهای داخلی دست بالا را پیدا کردند و کشور را در سراشیبی و تقابل قرار دادند. ابتدا از تحریم ها دفاع و آن را کاغذپاره معرفی کردند و برای همه عالم شاخ و شانه کشیدند و سپس بدون اینکه کسی توجهی به تبعات موضوع کند، تبلیغات زیادی درباره دروغ بودن هولوکاست راه انداختند.

ولخرجی های منطقه ای آغاز شد و با اتکا به درآمدهای چندصدمیلیارد دلاری پول نفت هر کار غیر عاقلانه ای که خواستند انجام دادند تا اینکه با تحریم و سپس قطعنامه های شورای امنیت، بهره جویی بی حساب و کتاب آنان از پول های نفت متوقف شد.

هنگامی که فرایند برجام آغاز شد، در کنار نتانیاهو قرار گرفتند و علیه آن کارشکنی کردند. از بخت بد آنان در آن مقطع ایالات متحده تابع و یا همسویی کامل با نتانیاهو نداشت و برجام به نتیجه رسید. این جماعت از ابتدا تداوم برجام و بهبود وضع مردم را نافی منافع خود می دانستند. هنگامی که ترامپ با وعده خروج از برجام آمد، این جماعت در ایران بیش از جمهوری خواهان آمریکایی خوشحال شدند و با خروج ترامپ از برجام سرخوشانه و به صورت متقابل چند برگ کاغذ را در مجلس به آتش کشیدند.

اکنون هم که اسنپ بک اجرایی شده، چنان خوشحال هستند که مجالی برای دیده شدن سرمستی ترامپ و نتانیاهو و براندازان نگذاشته اند. این همسویی راهبردی را چگونه می توان فهمید و تحلیل کرد؟ تنها گزینه برای فهم این اتحاد عجیب ضدیت هر دو طرف علیه موجودیت و تمدن و ملت ایران است. این جماعت حتی متوجه تبعات اتهامات خود هم نیستند.

می گویند، این توافقی استعماری و یکطرفه بود و معتقدند که از ابتدا هم این توافق به ضرر ایران بوده است. ولی یک لحظه فکر نمی کنند که چگونه با وجود رهبری و شورای نگهبان و مجلس استصوابی اصولگرا توافقی استعماری و یک طرفه تبدیل به قانون شده است؟ حتی لحظه ای به خود زحمت نمی دهند که بپرسند پس چرا حکومت ایران حتی با خروج آمریکا از آن همچنان اصرار به بقای برجام داشت و دارد، در مقابل آنان که مثلاً تحمیل کردند یا استعمارگران دنبال لغو آن هستند؟

و باز هم توان فکر کردن به این نکته ساده را ندارد که چرا در دولت فوق اصولگرای رییسی دنبال احیای آن بودید؟ گروهی از تحلیل گران سیاسی و اجتماعی از وجود برخی گرایش های غیررسمی ولی همسو با اسراییل در ایران تعجب می کنند، غافل از اینکه اکنون، هم احساس عمیق مشترکی میان برخی بخش های رسمی سیاسی با اسراییل و با براندازان در ماجرای پایان یافتن برجام با اجرای اسنپ بک را شاهدیم.

این رفتار معادل خنجر زدن از پشت به قلب ملت است. علت اصلی آن نیز اتحاد نانوشته برای کلنگی کردن ایران است. این سیاست را در حوزه های دیگر از جمله اقتصاد، آموزش، بهداشت و درمان، آب، انرژی و فرهنگ هم می توانیم ببینیم. جهل کرانه ندارد.

ذهنیتی که روز اجرایی شدن اسنپ بک را، روز ملی قطع کامل امید از آمریکا و غرب و آغازی برای گرایش به شرق می داند فقط به فکر بقای خود به هر قیمتی است. ایران و مردم در آن جایگاهی ندارند. اکنون روشن شده که ریشه مسائل ایران در داخل است و نه در خارج یا شورای امنیت و تعامل با کشورهای غربی.