مهدی دهقان منشادی در اعتماد نوشت: نسل ها با هم تفاوت های زیادی دارند که شاید یکی از آن ها تفاوت در آهنگ زندگیشان باشد. در زمانه های مختلف آهنگ زندگی آدم ها دارای ضرب و نواخت خاصی است.

در عصر کشاورزی- و حتی امروز در جوامع کاملا سنتی- ضرب آهنگ زندگی در پایین ترین سطح خود قرار داشت و آدم ها با کمترین عجله صبح را شب و عمر کوتاه خود را تا بیشترین حد کش دار می کردند. دقایق و لحظات بین خروس خوان طلوع آفتاب تا شغال خوان غروب خورشید با طمانینه و آرامش خاصی طی می شد و برای زیست کنندگان آن دوران، شتاب معنا و مفهوم چندانی نداشت.

تکامل مغز سرعت تراوشات مغزی را به مرور زیادتر کرد و خلاقیت و نوآوری به دور تندتری افتاد تا فناوری ها به تدریج به اشکال مختلفی درآیند و همگام با راحتی برآمده از آن، آهنگ زندگی و گذر عمر به شتاب افتد. در عصر صنعت گویا چرخ دنده های روغن خورده ای به زندگی مردمان افزوده شد تا به مدد آن ضرب آهنگ زندگی بیشتر و روان تر شود و همگام با بهبود امکانات زندگی و رفاه منتج از ماشینی شدن، صبح ها سریع تر به شب بپیوندد و هفته ها و ماه ها لای چرخ دنده های روغن خورده عصر جدید به سرعت ناپدید شوند.

به طور کلی شتاب زندگی برای انسان عصر صنعت بسیار بیشتر از انسانِ درگیرِ زمین و احشام بوده، اما شتاب مفرط زندگی، در عصر ما و به کمک فناوری الکترونیک و ارتباطات جدید اتفاق افتاده است. آهنگ زندگی هر نسل تاثیر زیادی بر فعالیت های روزمره دارد و شاید هم به شدت از آن متاثر می شود.

در دوره معاصر به خاطر تغییر کیفیت و نوع فناوری ها، آهنگ زندگی نسل های جدیدِ دو دهه اخیر با ضرب آهنگ زندگی نسل های دهه پنجاه تا هفتاد تفاوت شایان توجهی پیدا کرده است. آهنگ زندگی نسل ما دهه پنجاه- شصتی ها همانند ریتم موسیقی سنتی، آرام و پرحوصله تر بوده است، اما آهنگ زندگی نسل های دو دهه اخیر همانند موسیقی جاز و سبک رپ تندتر و شتابان تر است، گویا آن ها گمان می برند در جایی مبهم خبری نهفته است و می توان با شتاب کردن و سوار بر نت های عجول به مقصدی فرازمانی دست یابند.

نسل گروه اول جرعه های زندگی را آرام تر مزه مزه کرده و از آن بهره می برد، اما نسل گروه اخیر تمایل عجیبی به بلعیدن لحظه ها و ضرب آهنگ شدید دارد. دهه پنجاه- شصتی ها متاثر از روندهای زمانه خود صبورتر و آرام تر بوده و هستند. آن ها در کودکی لحظات زیادی را پای تلویزیون می نشستند و پیش برنامه های متعددی را صبورانه می دیدند تا برنامه مخصوص خود- کودک و نوجوان- را تماشا کنند؛ همچنین ساعت ها در کوچه ها مشغول انواع بازی های فیزیکی می شدند و صبح تا شب خود را چنان می گذراندند که خاطرات دورِ آن زمان هنوز در گوشه ذهنشان کش دار باقی مانده است.

اما نسل گروه اخیر که زاییده و پرورش یافته موج فناوری فیبرنوری و وایرلس است عادت عجیبی به اسکرول کردن صفحات مجازی و وقایع زندگی دارد. آن ها حتی در موقع دیدن فیلم هم در صورت امکان بخش هایی از آن را رد می کنند تا سریع به پایان آن دست یابند.

نسل همزاد با فیبر نوری در مقایسه با نسل پیش از خود بیش فعال تر شده و در رانندگی نیز تمایل به سرعت دارد و این جنون سرعت متاسفانه گاه باعث به خط پایان رسیدن پیش از موعد می شود.

در دوره ما و در شرایطی که نسل های پی درپی و جوامع مختلف با آهنگ متفاوت زندگی (در خیلی از روستاهای امروزی مردمِ کمتر آلوده شده به فناوری های جدید، عجله ای برای طی شدن زندگی ندارند) در کنار هم به زیستن مشغول هستند، ارتباط تنگاتنگ با فناوری ارتباطات و شبکه های اجتماعی به فشردگی زمان و تند سپری شدن لحظات منجر شده است و کمی فاصله گرفتن از این فناوری ها در زندگی روزمره می تواند از شتاب زندگی بکاهد و لحظات عمر را قدری کش دارتر کند.

مدرنیته همچون تبِ سرعت، جوامع را دچار سراسیمگی کرده است و سنت با گام های کند و پایدار خود انسان را به صبوری دعوت می کند. گاهی در دوره مدرن لازم است رگه هایی از سنت را در زندگی تزریق کرد تا از هیجانات کاذب و ضرب آهنگ های شتابان بکاهد و آهستگی را به پیوستگی و پایداری پیوند بزند.