امیر جدیدی در هم میهن نوشت: هفته گذشته خبرگزاری میزان مجموعه عکس و فیلمی از ضبط ویلای چهار هزارمتری متهم ردیف اول پرونده چای دبش منتشر کرد. گزارش تصویری با یک نمای آی بِرد که با پهپاد عکاسی شده شروع می شود و تا اتاق خواب متهم پیش می رود و با پلمب خانه تمام می شود.

فریم به فریم با عکاس جلو می روم و هر عکسی که باز می شود دریچه ای به رویم گشوده می شود. ویلای مورد نظر با هر تصویری که قبل از این از یک ویلا داشته اید متفاوت است.

نگارنده که من باشم آدم ندیده ای نیستم. اصلاً راستش را بخواهید مدت زیادی در یک مجله معماری کار می کردم و یکی از وظایفم این بود که هر ماه به یک ویلای آنچنانی بروم و از فضا و معماری اش عکاسی کنم.

از یک جایی به بعد متوجه شدم که هر بنایی که به آن پا می گذارم فارغ از شکل معماری یک روح کلی دارد که به واسطه صاحب بنا یا معمار به مکان مورد نظر دمیده شده است.

من آن روزها از ویلای 80 متری تا 10 هزار متری را عکاسی کردم. نکته اما اینکه به بیشتر خانه هایی که پا می گذاشتم تکلیف سازنده با چیزی که ساخته بود روشن بود.

حالا بیایید به عکس های ویلای توقیف شده متهم ردیف اول پرونده چای دبش نگاه کنیم. از روی عکس ها شما مقدار زیادی پول می بینید که صاحبش نمی دانسته چطور حیف و میل کند. هر کدام از اتاق ها یک ساز می زند و انگار کن که هم زمان هشت نفر صاحب یک مکان باشند.

بیشتر وسایل داخل ویلا حقیقتاً با سلیقه شخص نگارنده کیلومترها فاصله دارد. اما از روی عکس ها می شود گفت آنچه خوبان همه دارند این ویلا یک جا دارد. اما چه داشتنی؟ فقط از روی عکس ها شش هفت دست میز ناهارخوری و ده دوازده دست مبل برای طراحی داخلی استفاده شده است؛ ده دوازده دست مبلی که یکی به یمین می رود و آن یکی به یسار می زند. مطلقاً خبری از یک روح کلی نیست.

رسم جوانمردی نیست که آدم گرفتار در بند را لگد بزنم. اما عکس ها را می بینم و زیر لب می گویم ای کاش سلیقه هم با پول خریدنی بود.