​ رئال مادرید که تا دقیقه 45 با نتیجه 2-1 پیش افتاده بود، نه تنها گل تساوی را دریافت کرد که در نیمه دوم کاملا فروپاشید. شاید تمایش یک بعدازظهر آینده یک فصل را پیش بینی نمی کند اما دربی بهترین اتلتیکو و بدترین رئال را به نمایش گذاشت

تیم سیمئونه از ابتدا تا انتها، چه به عنوان یک تیم و چه بازیکن به بازیکن، برتر بود. کوکه و باریوس رئالی بی روح را خاموش کردند، خولین آلوارز تأثیر بیشتری از امباپه داشت، جولیانو و نیکو گونزالس مالکیت کناره ها را به دست گرفتند و فضا کاملاً سرخ وسفید بود. از همین فضا دو گل اول به ثمر رسید. انتخاب سورلوت در ترکیب، تصمیم درست سیمئونه را ثابت کرد، هرچند همه می دانند که این نروژی در مقابل دروازه بان ها بیش از حد اشتباه می کند.

ژابی آلونسو با قرار دادن بلینگام در ترکیب، انگار گونه ای غریبه را به تیمی وارد کرد که تا پیش از دربی عملکرد نسبتاً خوبی داشت. این یک شکست سیستماتیک بود: از کارراس تا هویسن که در نبردهای هوایی کاملاً مغلوب شدند؛ از شوامنی تا وینیسیوس که برخلاف معمول، حضورش کمرنگ بود.

وسوسه ای که تقریباً همه مربیان در بازی های بزرگ به آن تن می دهند این است: دستکاری در ترکیب، معمولاً به سمت محافظه کاری. ژابی آلونسو احساس کرد که این صحنه و این حریف نیاز به محافظت بیشتر تیم دارد و به همین دلیل بلینگام را به جای ماستانتونو به میدان فرستاد؛ کنترل بیشتر به قیمت از دست دادن عنصر غافلگیری، و رسیدن از خط دوم به هزینه پذیرش نوعی عدم توازن در حمله.

این تصمیم در نهایت اشتباه بود: بلینگام که در دو ماه و نیم گذشته فقط 30 دقیقه بازی کرده بود، عملاً وجود نداشت. با این حال، ژابی والورده را در پست هافبک دفاعی نگه داشت، جایی که او از بازی در کناره ها خوشحال تر است، و آردا گولر را به جناح راست منتقل کرد که فانوس سفیدپوشان بود.

سیمئونه هم با انتخاب سورلوت، یک شماره 9 کلاسیک برای مهار مدافعان میانی رئال و دادن فضای بیشتر به خولین آلوارز، و همچنین هانکو، مطمئن ترین مدافع میانی اش، به عنوان دفاع چپ، ترکیبش را اصلاح کرد. یک قدم به جلو و یک قدم به عقب.

اتلتیکویی بی رحم روی هوا

بازی از جایی شروع شد که جدول نشان می داد. این بازی برای اتلتیکو حیاتی بود و آن ها اولین تیمی بودند که به سمت دروازه حریف یورش بردند. اولین موقعیت هم برای آن ها بود: سورلوت در برابر کورتوا قرار گرفت و در حالی که مشغول انتخاب گوشه مناسب بود، میلیتائو با ریسک مصدومیت توپ را از او گرفت (او در بین دو نیمه تعویض شد).

این مهاجم به جای توپ، مچ پای برزیلی را پیدا کرد. سپس با ضربه سری نرم به سمت کورتوا شلیک کرد که دروازه بان بلژیکی به راحتی آن را مهار کرد. اتلتیکو در نبردهای هوایی غالب بود و از همین راه به گل رسید؛ سانتری نرم و دقیق از جولیانو که لنورمان با ضربه سری قاطع در پرش مقابل چوامنی به گل تبدیل کرد.

تا آن لحظه، رئال به وضوح پسرفت کرده بود: هیچ نشانه ای از پرس بالا، مالکیت بی اثر توپ، و هیچ حضوری در زمین حریف. در یک کلام، تیمی که سال گذشته رها شده بود. غلبه بر اثر حافظه تیمی آسان نیست. در مقابل، اتلتیکو تیمی پرشور و در عین حال منظم بود. آن ها در توپ های تقسیم شده پیروز بودند، جولیانو کارراس ناشناخته را در سمت راست دریبل می زد، از باریوس درخشان پیروی می کرد، و هر توپی که به محوطه جریمه می رسید را با سر می زد. به طور خلاصه، رئال را از شمال به جنوب و از شرق به غرب تکان می داد. تنها چیزی که کم داشت، یک جزییات بزرگ بود، و آن را رئال داشت: امباپه، فوق سریع و دقیق.

در حالی که تیمش تحت فشار و منقبض بود، امباپه حرکتی را به آردا گولر نشان داد. گولر حرکت او را پیش بینی کرد، به پشت لنگله نفوذ کرد و با شوت پای راست متقاطع بازی را به تساوی کشاند. گلی که از هیچ به وجود آمد، جدا از عملکرد تیم.

گل های این چنینی، که در خلاف جریان بازی به ثمر می رسند، برای دریافت کننده اش ارزان تمام نمی شوند. اتلتیکو کمی از شدت خود کاست و رئال از این فرصت استفاده کرد تا آن ها را تنبیه کند. یک دفع ناقص از لنورمان به ترکیبی بین امباپه و وینیسیوس منجر شد. وینیسیوس با یک دریبل، لنورمان و یورنته را از صحنه خارج کرد و توپی به محوطه جریمه فرستاد که آردا گولر با ضربه ای مستقیم به تور دروازه چسباند.

بعد از آن، خولین آلوارز با شوتی به تیر دروازه کوبید. لالیگا در دو دقیقه خلاصه شد: رئالی با همه چیز به نفعش و اتلتیکویی با همه چیز علیه اش. پیش از پایان نیمه اول، VAR به آلبرولا توصیه کرد گلی از لنگله که با آرنج زده شده بود را مردود کند. و سرانجام، در وقت های تلف شده نیمه اول، تساوی عادلانه با ضربه سر قدرتمند سورلوت به دست آمد. هویسن در این صحنه مقصر بود.

اتلتیکو از وضعیت تیم پرنده خود بهره برد و در بازگشت از رختکن ورق را برگرداند، وقتی آردا گولر با بازی خطرناک و برخورد روی نیکو گونزالس مرتکب پنالتی شد. خولین آلوارز با اطمینان آن را به گل تبدیل کرد.

ستاره ای رها در میدان

ترکیب ژابی دیگر کارساز نبود. او ماستانتونو را به عنوان سومین مهاجم وارد کرد که حداقل جنگندگی نشان داد، و کاماوینگا به جای کارواخال آمد، که باعث شد آسنسیو به دفاع کناری برود و شوامنی به مرکز دفاع منتقل شود. اما کارراس و بلینگام، که کاملاً ناکام بودند، همچنان در زمین ماندند.

اتلتیکو با همان ترکیب، در بازی و در محوطه های جریمه به وضوح برتر بود. خولین آلوارز این برتری را با یک ضربه آزاد استثنایی به گل تبدیل کرد. مهاجمی بی نظیر که نیازی به عجیب وغریب بودن یا اغراق ندارد. او همچنین نمونه ای از روحیه ورزشی است و نور طبیعی دارد.

تسلط نهایی رئال، مصنوعی و با اجازه حریف بود. اتلتیکو زمین را به آن ها واگذار کرد، اما محوطه جریمه را نه. آن ها مقابل حریفی که بدون عمق با توپ سیر می شد و بدون ارتباط با امباپه بازی می کرد، راحت بودند. امباپه که تاکنون 10 گل زده، همیشه نمی تواند همه چیز را درست کند.

در نهایت، گریزمان با پاس بائنا گل پنجم را امضا کرد. به این ترتیب، اتلتیکو با افتخار به لالیگا بازگشت و رئال جدید در اولین آزمون بزرگ خود به تاریک ترین روزهایش برگشت. کار ژابی آلونسو هنوز ناتمام است.