علیرضا داوودنژاد، میترا محاسنی و عزیز ساعتی در جشن عکاسان سینمای ایران تقدیر شدند.

به گزارش ایسنا، اجرای این برنامه که برعهده نیما رییسی بود در ابتدا با معرفی اعضای شورا سیاستگذاری نهمین دوره عکس سینمای ایران همراه بود و سیف الله صمدیان، علیرضا فوقانی، رضا داد، فاطمه محمدی، بهناز شیربانی و نیک رفتار به روی صحنه آمدند و نیک رفتار به نمایندگی از سوی اعضا در سخنان کوتاهی گفت: عکاسان محجوبی در سینما داریم که در کنار ما هستند و کار آن ها جای تقدیر دارد و این مراسم در جهت تقدیر از این دوستان برگزار شده است.

علیرضا رضاداد نیز در سخنان کوتاهی افزود: امروز را به همه عکاسان سینمای ایران و کسانی که لحظات ناب را در فیلم ها ثبت می کنند تبریک عرض می کنم و براتون آرزوی موفقیت دارم.

در بخشی از این مراسم با حضور احترام برومند، رسول صدرعاملی و علی اعلایی از علیرضا داودنژاد به عنوان یک پیشکسوت سینما تجلیل شد.

پس از آن احترام برومند در سخنانی گفت: برای من باعث افتخار است که امشب در این صحنه از یکی از شریف ترین هنرمندان کشورمان تقدیر کردیم. ایشان فیلمساز، نویسنده و بازیگر خوبی است و این دومین باری است که روی صحنه برای تقدیر ایشان حضور دارم.

سپس احترام برومند متن لوح تقدیر علیرضا داوودنژاد را قرائت کرد.

در ادامه رسول صدرعاملی کارگردان با اشاره به فیلم پاییزان گفت: چقدر خوشحالم در جمع شما هستم، بیش از سی سال پیش در جاده اسالم به خلخال فیلم پاییزان را کار می کردم و دو عکاس خوب داشتیم که اهمیت تاثیر عکس در فیلم را به من نشان دادند.

علی اعلایی نیز در سخنانی بیان کرد: من در نسلی زندگی کردم که با پوستر و عکس؛ فیلم و عشق به سینما در ما به وجود آمد. من در دهه 50 عکس های فیلم ها را برش می زدم و جمع می کردم. واقعا عکس در سینما آن زمان اهمیت داشت و چقدر من با عکس های سینما ارتباط برقرار کردم. یکبار با عکس فیلم در ذهنم تصویرسازی از فیلم داشتم و رفتم فیلم را دیدم.

سپس علیرضا داوودنژاد با بیان خاطره ای از زنده یاد کیومرث پوراحمد، سخنرانی تأمل برانگیزی را ارائه کرد.

داودنژاد با اشاره به خاطره همکاریش با پوراحمد گفت: پوراحمد یکبار برای نگارش یک فیلم نامه به خانه ما در شمال آمد و همان ابتدا گفت وگو به من گفت یک عکس دو نفره با هم نداریم. این بهانه ای شد برای گرفتن آخرین عکس یادگاری بین ما دونفر.

این کارگردان سپس با اشاره به یکی از ویژگی های انسان، به ماهیت هنر عکاسی و سینما پرداخت.

وی گفت: لنز و دوربین یک آرمان کهن بوده است و عکاسی و سینما از قدیمی ترین آرمان های بشر هستند.

داودنژاد یادآور شد: این مراسم ها اصولا برای ترغیب ما به بازنشستگی است ولی من این قصد را ندارم.

این کارگردان مطرح کرد: یکی از قدیمی ترین دوستان من حسین ملکی بود که در عصر طلایی با او آشنا شدم و اولین کسی بود که داستان های من را گوش می داد و برای من بازی می کرد. او در عکاسی جزو نخبگان بود و نمی دانم سر صحنه چگونه عکس می گرفت و چاپ می کرد و کارهایش حیرت انگیز بود، امشب یادش را گرامی می دارم.

در ادامه با حضور پرویز پرستویی، آزیتا حاجیان و هارون یشایایی از میترا محاسنی و عزیز ساعتی به عنوان پیشکسوتان عرصه عکاسی سینما تجلیل به عمل آمد.

در بخشی از این مراسم، پرویز پرستویی -بازیگر پیشکسوت سینما- با ادای احترام به حاضران، سخنان خود را با خواندن بیتی عارفانه آغاز کرد:

نروم که بیراه باشد / خطی ننویسم که آزار کسی را / یادم باشد که روز و روزگار خوش است / همه چیز رو به راه و مراد است و خوب / تنها دل ما دل نیست.

پرستویی در بخشی از سخنانش به دغدغه های اجتماعی خود پرداخت و به سوءتفاهم پیش آمده از اظهارات قبلی خود درباره استان سیستان و بلوچستان در جشن روزملی سینما اشاره کرد.

او با بیان اینکه دلم به درد آمد و حرفی زدم که متأسفانه به یک سری از دوستان سیستانی برخورد کرد به سابقه طولانی ارتباطش با این استان از سال 1353 اشاره کرد و افزود: شش سال است که تنگاتنگ با آن ها رفاقت دارم.

این بازیگر توضیح داد که سخنش درباره فقر در مناطق محروم بسیار دورافتاده این استان بوده، نه کل آن.

او با توصیف شرایط سخت زندگی در آن مناطق گفت: برخی از این مناطق نه برق دارند، نه آب، نه زندگی خوب، و مهم تر از همه، هویت رسمی ندارند.

پرستویی با ادای احترام به مردم شریف و مقاوم سیستان و بلوچستان که امنیت مرزها مدیون آن هاست ، از کسانی که از سخنانش رنجیده اند عذرخواهی کرد وگفت: دست یکایک مردم شریف سیستان و بلوچستان می بوسم، اگر آن ها را با سخنانم اذیت کرده ام، پوزش می خواهم.

پرستویی در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به 42 سال فعالیت در سینما، بر نقش بی بدیل عکاسان تأکید کرد و گفت: همیشه فکر می کنم عکاسان یکی از ستون های مهم سینما هستند.

او با اشاره به اهمیت تجاری عکس ها در گذشته افزود: قدیمی ها می دانند حتی قبل از انقلاب، پخش ها روی عکس ها قرارداد می بستند، قبل از اینکه فیلم را ببینند.

این بازیگر، احترام به عکاسان در سر صحنه را یک وظیفه دانست و اظهار کرد: همیشه با احترام جلو دوربین آن ها می ایستم، زیرا می دانم اگر عکس نباشد، یک پای کارمان می لنگد.

وی در پایان، این جشن را گردهمایی برای گرامی داشت نگاه تیز و دل حساس کسانی که لحظه ها را شکار می کنند تا فراموش نشود، خواند و از عکاسان به عنوان حافظان تاریخ احساسات و خاطرات ما یاد کرد.

سپس آزیتا حاجیان نیز در سخنانی کوتاه گفت: خیلی باعث افتخار من است که پس از 38 سال در کنار خانم میترا محاسنی هستم و از انجمن عکاسان باید بابت چنین جشنی تقدیر می کنم.

ابوالفضل پورعرب قبل از تجلیل در ستایش عکاسان نکاتی را بیان کرد و گفت: برای نهمین جشن عکاسان که ما را به تاریخ سینما ربط می دهند خوشحالم. عکاسان در طول سال های کاری من، به من خیلی لطف داشتند و کسانی هستند که در سکوت کار حرفه ای می کنند.

دیپلم افتخار بخش شبکه نمایش خانگی در سال 1402 به فتاح ذی نوری برای سریال زخم کاری 2 و دیپلم افتخار نمایش خانگی سال 1402 برای سریال آبان و سال 1403 برای سریال در انتهای شب به امید صالحی اهدا شد.

سپس تندیس فیلم سینمایی سال 1403 به مهرداد امینی برای فیلم خدای جنگ تقدیم شد.

در ادامه دیپلم افتخار در بخش شبکه نمایش خانگی برای سال 1402 به احمدشجاعی برای سریال خائن کشی اهدا شد.

دیپلم افتخار در بخش فیلم سینمایی در سال 1402 به امیرحسین غضنفری برای فیلم احمد تقدیم شد.

دیپلم افتخار در بخش فیلم سینمایی در سال 1402 به فیلم پالایشگاه و سال 1403 برای فیلم پیشمرگ به پویا شاه جهانی اهدا شد.

دیپلم افتخار در بخش فیلم سینمایی سال 1403 به مجید طالبی برای فیلم زیبا صدایم کن تقدیم شد.

پس از آن دیپلم افتخار برای شبکه نمایش خانگی در سال 1403 به سمیرا بختیاری برای سریال گردن زنی اهدا شد.