روزنامه هم میهن در سرمقاله به نگاه ها در فضای سیاسی کشور در رابطه با برنامه هسته ای پرداخته است. در این یادداشت آمده است: در عالم واقع و سیاست گزینه های موجود برای انتخاب، به ندرت میان دو حالت خوب و بد است؛ چنین انتخابی خیلی ساده است و افراد با فهم عادی هم آن را انجام می دهند. بر اساس یک روایت، حیوانات هم در این حد عقل دارند که میان خیر و شر اولی را برگزینند و از دومی پرهیز کنند.

مسئله انسان و سیاست این است که ما اغلب در مواجه با چندین راه بد هستیم و عاقل کسی است که راه کمتر بدتر را انتخاب کند. اگر از این زاویه به سیاست های جاری در ایران نگاه کنیم، متوجه چند ایراد و خلأ جدی می شویم. این وضعیتی است که در موضوعات کوچک و بزرگ آشکارا دیده می شود.

اول، در مقام توصیف وضعیت است که سعی می کنند انتخاب های ممکن را دوراهی نشان دهند. درحالی که به طور متعارف، ما با چند راه مواجه هستیم.

دوم و مهم تر اینکه، فقط بخش هایی از مسئله و واقعیت توصیف می شود. همه شنیده ایم که می گویند فلانی تنها به قاضی رفته. در واقع، روایت خود را درباره بخشی از مسئله می گوید و این کافی نیست. باید روایت های مخالف هم طرح و شنیده شود. توصیف واقعیت نباید یک بعدی و محدود و یکطرفه باشد.

چنین روایت هایی بسیار سست است و با اولین نقد، ساختمان آنها فرو می ریزد. در چنین ساختاری هر کس با ارزیابی های خود قانع می شود و به آنچه باور دارد، خشنود و راضی است. امکان گفت وگو و تفاهم هم سلب می شود. در ادامه و در فرآیند تصمیم گیری نیز همین گونه است. تصمیمات در اتاق های دربسته و بدون مشارکت ذینفعان گرفته و ابلاغ می شود و جای اصلاح و عقب نشینی هم نمی گذارند.

پس از گرفتن تصمیمات، هزینه اصلاح زیاد می شود. در نتیجه، بخش مهمی از جامعه با آن تصمیم مخالفت می کند؛ حتی اگر آن تصمیم در اصل درست باشد. یا تصمیم و نظر درست را از مجرای نادرست و غیرمرتبط با وظیفه اعلام می کنند.

می گویند در آمریکا ترامپ درباره مصرف یک قرص برای زنان باردار نظری را گفته است، که شاید هم درست باشد، ولی ولی زنان حامله و مخالف ترامپ برای ضدیت با او خوردن چندین قرص را به نمایش گذاشتند. بنابراین، تصمیم بدون مشارکت دیگران، حمایت لازم را نخواهد داشت و به احتمال فراوان مردم هم با آن همراهی نخواهند کرد و همین موجب تضعیف و زمین گیر شدن آن تصمیم خواهد شد.

در ادامه چنین مشکلی خود را در اجرا هم نشان خواهد داد. اجرای کارها به نسبت ناهماهنگ و باری به هرجهت و حتی ملوک الطوایفی خواهد شد . به نظر می رسد که درک عمومی ما از پرونده هسته ای در داخل کشور متأثر از این ویژگی های منفی است. پس منتظر باشیم که مشکلات ناشی از این ویژگی ها بر این پرونده نیز بار شود.

جامعه ما بیش از هر چیز نیازمند تحلیل جامع از مسائل خود به ویژه از مسئله هسته ای است. بیان گزاره های محدود، حتی اگر درست هم باشند کافی نیست. باید همه واقعیت را دانست.

همچنین، نخبگان باید تا حد ممکن از طریق رسانه ها در فرآیند تصمیم گیری مشارکت کنند و بر اجرا نیز نظارت شود. فردا که تصمیمات به نتیجه درست نرسید، هیچ کس مسئولیت نخواهد پذیرفت.