فرارو- از خیال بافی و دیر بیدار شدن تا پرهیز از گفت وگوی سطحی، 9 عادت روزمره معرفی شده اند که برخلاف تصور رایج، با سطح بالاتر هوش و توانایی ذهنی ارتباط دارند.

به نقل از شی باجتز، بسیاری از افراد در طول زندگی بابت برخی رفتارهای ساده یا به ظاهر تنبلانه، از سوی والدین، معلمان یا اطرافیان مورد سرزنش قرار گرفته اند. اما پژوهش های علمی نشان می دهد که برخی از این عادت ها نه تنها مضر نیستند، بلکه می توانند به عنوان نشانه هایی از هوش بالاتر در نظر گرفته شوند.

دانشمندان دریافته اند پشت بعضی از این رفتارهای به ظاهر منفعلانه، فرآیندهای پیچیده ذهنی و خلاقیت پنهان شده است. در ادامه با 9 نمونه از این عادت ها آشنا می شویم که شاید خلاف آنچه تصور می شود، نشانه ای از ذهنی تیزبین و باهوش باشند.

خیال بافی در نگاه نخست اتلاف وقت به نظر می رسد، اما پژوهش ها نشان داده اند این کار مغز را وارد شبکه ای به نام حالت پیش فرض می کند؛ بخشی از مغز که در حل مسئله و خلاقیت نقش اساسی دارد. افراد باهوش اغلب در همین لحظات به ظاهر بی هدف، ارتباطات تازه ای میان ایده ها برقرار می کنند.

مطالعه ای در سال 2012 ثابت کرد افرادی که ظرفیت حافظه کاری بالاتری دارند، ویژگی ای که ارتباط مستقیم با هوش دارد، هنگام انجام کارهای ساده بیشتر به خیال بافی می پردازند و از آن بهره می گیرند. بنابراین، ذهن آن ها در زمان حواس پرتی در حال پردازش عمیق است.

اگر از آن دسته افراد هستید که شب ها بیدار می مانید و صبح دیر از خواب برمی خیزید، شاید این موضوع به ساختار متفاوت مغزی شما مرتبط باشد. نظریه های تکاملی نشان می دهند اجداد باهوش تر توانایی تغییر الگوهای خواب طبیعی را داشته اند و از این طریق در شب به فعالیت هایی پرداخته اند که دیگران قادر به انجام آن نبودند.

به بیان دیگر، چرت زدن یا دیر از خواب برخاستن ممکن است نشانه ای از آن باشد که مغز شما طبق ریتم طبیعی خود در زمان های خاصی بیشترین خلاقیت و توان حل مسئله را دارد.

اجتناب از صحبت های روزمره درباره هوا یا مسائل پیش پاافتاده، اغلب به این معناست که فرد به دنبال گفت وگوهای عمیق تر و معنادارتر است. افراد باهوش معمولاً ترجیح می دهند درباره ایده ها و مفاهیم صحبت کنند تا این که وقت خود را صرف حرف های بی هدف کنند.

این رفتار نشانه ضداجتماعی بودن نیست، بلکه تلاشی برای یافتن محرک های فکری و گسترش افق های دانشی از طریق بحث های عمیق است؛ گفت وگوهایی که ذهن را به چالش می کشد.

به تعویق انداختن کارها همیشه بد نیست. گاهی این تعلل فرصتی برای پختگی ایده ها و شکل گیری خلاقیت های تازه فراهم می کند. افراد باهوش اغلب از این فاصله زمانی برای جمع آوری اطلاعات بیشتر یا بررسی راه حل های متفاوت استفاده می کنند.

مطالعه ای در دانشگاه فنی برلین نشان داد بسیاری از نویسندگان و هنرمندان موفق، از تعلل به عنوان یک راهبرد آگاهانه برای افزایش کیفیت خروجی خلاقانه خود بهره می برند. کلید موفقیت در این است که بدانید چه زمانی و چرا باید کار را به تأخیر بیندازید.

میز به هم ریخته همیشه نشانه بی نظمی نیست؛ می تواند نشان دهنده ذهنی خلاق باشد. تاریخ پر است از نوابغی مانند آلبرت انیشتین یا مارک تواین که محیط کاری شلوغی داشتند. آشفتگی محیط بیرونی آن ها اغلب بازتابی از آزادی ذهنی و رهایی از چارچوب های کلیشه ای بود.

در واقع، ذهنی که در حال اتصال ایده های ظاهراً نامرتبط است، ممکن است به یک محیط غیرمنظم نیاز داشته باشد. این بی نظمی به مغز کمک می کند الگوهایی را ببیند که در شرایط بیش از حد منظم شاید پنهان بمانند.

صحبت کردن زیر لب یا مرور کلمات هنگام حل مسئله، عادتی است که روان شناسان آن را گفتار خصوصی می نامند. این کار به تمرکز بیشتر و تقویت فرآیندهای ذهنی کمک می کند.

این کار باعث می شود مغز همزمان اطلاعات را به صورت شنیداری و گفتاری پردازش کند و همین امر به حافظه و حل مسائل پیچیده یاری می رساند. حتی گفته می شود انیشتین عادت داشت مرتب با خود صحبت کند. این عمل نواحی مختلف مغز را فعال کرده و مسیرهای عصبی بیشتری برای یافتن راه حل ها ایجاد می کند.

انتخاب تنهایی همیشه به معنای انزوا یا اجتناب از دیگران نیست. در بسیاری موارد، این انتخاب نشانه ذهنی است که از تأمل و درون نگری نیرو می گیرد. افراد باهوش معمولاً از تنهایی برای مطالعه، اندیشیدن و پرورش ایده ها استفاده می کنند.

نوابغی مانند نیوتن و کانت به خاطر عادات انزواطلبانه شان مشهور بودند. در واقع، خلوت گزینی می تواند محیطی ایده آل برای شکوفایی ذهنی باشد؛ جایی که فرد بدون مزاحمت های بیرونی، به خلاقیت و تفکر عمیق می پردازد.

اگر تمرکز بر یک موضوع برایتان دشوار است، شاید دلیلش آن باشد که ذهن شما همزمان درگیر ایده های متعددی است. این پراکندگی توجه به معنای ناتوانی نیست؛ بلکه مغز شما در حال جمع آوری اطلاعات گسترده از محیط پیرامون است.

نوابغ خلاق اغلب اعتراف کرده اند که به راحتی توسط ایده ها یا مشاهدات تازه منحرف می شوند. همین ویژگی به آن ها امکان داده ارتباطاتی نو میان مفاهیم مختلف برقرار کنند؛ ارتباطاتی که دیگران متوجه آن نمی شوند.

شک کردن به توانایی های خود می تواند نشانه ای از فروتنی فکری باشد. پدیده ای به نام اثر دانینگ-کروگر نشان می دهد افراد کم هوش تر معمولاً بیش از حد توانایی های خود را دست بالا می گیرند، در حالی که افراد باهوش تر محدودیت های دانششان را بهتر می شناسند.

این تردید، نیروی محرکی برای یادگیری مداوم و پیشرفت محسوب می شود. کسی که مدام در حال پرسشگری نسبت به دانسته های خود است، بیشتر به دنبال منابع تازه و دیدگاه های متفاوت خواهد بود. سقراط فیلسوف یونانی مشهور جمله ای دارد: تنها دانایی واقعی، آگاهی به نادانی خویش است. بنابراین، خودتردیدی می تواند بازتاب درکی عمیق از گستردگی دانش و نادانی انسان باشد.

عادت هایی که معمولاً به عنوان تنبلی یا بی فایده شناخته می شوند، ممکن است در واقع نشانه ای از سطح هوش بالاتر باشند. از خیال بافی و دیر بیدار شدن گرفته تا پرهیز از صحبت های سطحی یا حتی بی نظمی محیط کار، همگی می توانند بازتابی از ذهنی خلاق، تحلیلگر و انعطاف پذیر باشند.

پژوهش های علمی در سال های اخیر نشان داده اند که آنچه به ظاهر کاستی به نظر می رسد، گاه راز توانایی های خارق العاده ذهن انسان است.