مهر از راه می رسد و دانش آموزان با شور و اشتیاق و با لباس ها و کتاب های نو سال تحصیلی جدید را آغاز می کنند. اما اول مهر برای دانش آموزان دختر مدرسه شین آباد یادآور خاطرات تلخ است. آن ها اکنون دانشجو هستند، اما هر بار با رسیدن مهر خاطرات تلخی را مرور می کنند.

به گزارش ایلنا، 15 آذر 1391 بخاری نفتی یک کلاس درس در شین آباد ایرانشهر منجر به بروز آتش سوزی و سوختگی 28 دانش آموز و درگذشت 2 نفر از آن ها شد.

دانش آموزان دختر مدرسه شین آبادی که از این حادثه زنده ماندند، اما با آسیب های عمیق ادامه حیات می دهند. با گذشت 13 سال از این حادثه دردناک، به سراغ دختران مدرسه شین آباد رفتیم تا از وضعیت آن ها و درمانشان جویا شویم.

جلال مرادی پدر شیما یکی از دخترانی که در آتش سوزی مدرسه شین آباد دچار سوختگی شد، درباره سرنوشت درمان دخترش گفت: درمان دخترم به دلیل اینکه در حال تحصیل در دانشگاه بود، برای مدتی موقتاً متوقف شده بود. چند روز گذشته برای ادامه درمان و جراحی دخترم در تهران اقدام کردیم. روند درمان به آرامی پیش می رود و امیدوارم نتیجه مناسبی به دست آید، اما متاسفانه نتیجه ای تاکنون در پی نداشته است.

آنطور که دولت وعده داده بود که به دانش آموزان آسیب دیده رسیدگی کند. واقعاً رسیدگی لازم انجام نمی شود. این از مشکلاتی است که متاسفانه دولت وعده داده و عملی نکرده است. با وجوده وعده هایی مبنی بر استخدام دانش آموزان شین آبادی اما در حال حاضر سه ماهی است که به طور مداوم پیگیر نامه ای در این زمینه هستیم و حتی دستور وزیر نیز روی آن است، اما متاسفانه کاری انجام نمی شود. روال کار به شدت کند پیش می رود و برای من واقعاً اعصاب خردکن شده است.

اسرین معروفی دانش آموز دیگری که در سال 91 در حادثه مدرسه دچار سوختگی شدید شد، به خبرنگار ایلنا درباره شرایطش گفت: همگی ما اکنون دانشجو هستیم و 22 سال داریم. امکانات کافی برای درمان وجود ندارد. دکترهای ما بازنشسته شده اند و اکنون در بیمارستان خصوصی کار می کنند. دولت اعلام کرده است که هزینه ادامه درمان در بیمارستان های خصوصی را پرداخت نمی کند که متأسفانه باعث توقف درمان ما شده است.

یکی از این درمان ها لیزر پوستی است که در واقع زیبایی محسوب می شود. دلیل اینکه به لیزر نیاز داریم، این است که خود من واقعاً گوشه چشمم دچار مشکلاتی شده و می خواستم عمل کنم، اما جرأتش را نداشتم زیرا می ترسیدم که بعد عمل برای بینایی ام مشکل ایجاد شود.

اسرین معروفی در ادامه گفت: از طرفی برای پیگیری درمان در تهران به لحاظ اسکان دچار مشکل هستیم. ما انتظار داشتیم که مانند سال های قبل دولت برای ما خوابگاه تأمین کند و هزینه های آن را بپردازد. اما اکنون درست است که به خوابگاه می رویم، اما هزینه غذا، خوراک و همچنین هزینه های تاکسی و رفت و آمد را خودمان باید پرداخت کنیم که با این هزینه های سرسام آور، واقعاً شرایط دشواری داریم.

وی با بیان اینکه درمان دانش آموزان حادثه دیده شین آبادی در بیمارستان حضرت فاطمه انجام می شد، افزود: اما اکنون هیچ یک از دکترهایمان در آنجا حضور ندارند و همه بازنشسته شده اند و حالا در بیمارستان های خصوصی مشغول به کار هستند. دولت نیز اعلام کرده که هزینه های بیمارستان های خصوصی را پرداخت نمی کند.

اسرین در ادامه گفت: بیمارستان حضرت فاطمه یک بیمارستان آموزشی است و در گذشته ما برای درمان به پزشکان خود مراجعه می کردیم، اما حالا که آن ها نیستند، شرایط بسیار متفاوت شده است. هیچ یک از دکترهای مورد اعتماد ما در این بیمارستان حضور ندارند. حالا همه به بیمارستان های خصوصی رفته اند چون بازنشسته شده اند. واقعاً وضعیت به گونه ای شده که هیچ یک از بچه ها جرات رفتن زیر تیغ جراحی را ندارند و نمی توانند عوارض بیهوشی را تحمل کنند.

وی خاطرنشان کرد: نمی توانیم خودمان را به هر دکتر یا ریزیدنتی بسپاریم. بچه ها همه دچار مشکلات قلبی و مشکلات کلیوی هستند و عوارض بیهوشی هم بسیار نگران کننده است. من خودم مشکلات قلبی دارم. این وضعیت باعث شده که دانش آموزان شین آبادی به شدت نگران سلامتی خود باشند و قادر به اقدام برای درمان های لازم نباشند.

آمنه راک، دختر دیگری که در آتش سوزی مدرسه شین آباد دچار سوختگی شد، در خصوص روند درمان خود به خبرنگار ایلنا گفت: یک سال پیش به تهران برای ادامه درمان و ویزیت به تهران مراجعه کردم و پزشک نظر داد. بعد از معاینه، ایشان تشخیص داد که من به یک دستگاه جدید نیاز دارم. این دستگاه، دستگاهی است که پوست جدید تولید می کند برای ناحیه ای که دچار سوختگی شده است.

من هم قسمت زیادی از موهای سرم سوخته است. دکتر گفت که این دستگاه لازم است و باید تهیه شود. اما از طریق بیمارستان که پیگیری کردیم، گفتند که این دستگاه وارد کشور نمی شود و این به علت تحریم هاست. بسیاری از کارهایی که باید برای درمان ما انجام شود، به این دلایل پیش نمی رود.

آمنه در ادامه توضیح داد: یک سال است که معطل این دستگاه هستم تا صورتم عمل شود و چند عمل زیبایی دیگر انجام شود، اما این ها همچنان به تأخیر افتاده است. چون این دستگاه به خاطر تحریم ها وارد نمی شود. همچنین مفاصل ما خشک شده است.

اوایل می گفتند زمانی که به 18 سالگی رسیدید، ما برای شما کاری می کنیم که ظاهرتان درست شود، اما وقتی به 18 سالگی رسیدیم، گفتند دیگر کاری نمی توان انجام داد. پزشکان گفتند که برای دست هایمان هم کاری نمی شود کرد و بیمارستان حضرت فاطمه امکانات لازم را ندارد.

وی افزود: اوایل سوختگی در سال 91 که آقای حاجی بابایی وزیر آموزش و پرورش بودند، ما به وزارت می رفتیم تا ببینیم آیا اجازه می دهند در بیمارستان ساسان بستری شویم که یک بیمارستان خصوصی است. بعد از کلی پیگیری، اجازه دادند و یکی دو تا از عمل هایمان در آنجا انجام شد و هزینه اش را پرداخت کردند، اما بعدها گفتند که هزینه ها بسیار زیاد است و دیگر نمی توانند قبول کنند و باید به بیمارستان دولتی برویم.

بیمارستان ساسان، بیمارستان خصوصی است و عمل هایی که آنجا انجام می دهند با عمل هایی که بیمارستان فاطمه زهرا انجام می دهد، قابل مقایسه نیست. در نهایت، ما به بیمارستان فاطمه زهرا رفتیم. پزشکان آنجا بسیار خوب هستند و اساتید مجربی در آنجا حضور دارند، اما بیمارستان امکانات لازم را ندارد.

آمنه با یادآوری مخالفت بطحایی وزیر پیشین آموزش و پرورش با اعزام دختران شین آبادی ادامه درمان به خارج کشور به دلیل هزینه های هنگفت گفت: اگر آن زمان برای درمان به خارج از کشور می رفتیم چون در آن وقع در حال رشد بودیم، نتایج درمان و وضعیت مان خیلی بهتر می شد. شاید اکنون وضعیت دست هایمان اینقدر وخیم نمی شد. من به یاد دارم کارهایی که فرضاً تا چند سال قبل می توانستم انجام دهم، اکنون با درد بیشتری همراه شده است، زیرا به تدریج مفاصل ما خشک تر و خشک تر می شوند و پوست دست مان نیز همین طور.

به گفته آمنه اگر در آن زمان ما را به یک بیمارستان خوب یا حتی یک مرکز درمانی در خارج از کشور می فرستادند، وضعیت ما اکنون به این شکل نمی بود. آن ها با اعزام ما به خارج از کشور به دلیل اینکه گفتند هزینه ها زیاد است، مخالفت کردند. اگر هم امکانش بود، بیمارستان خصوصی درمان ها پیگیری می شد، اکنون شرایط بهتری داشتیم اما اجازه ندادند. در واقع، هزینه درمان ما برای دولت اصلاً چیز زیادی نیست، مگر ما چند نفر هستیم؟ ده نفر هستیم!

آمنه در پاسخ به این سوال که در حال حاضر چه خواسته ای از دولت پزشکیان دارید، گفت: یکی از خواسته های ما وقتی که کنکور می دادیم این بود که به دلیل رفت و آمدهایی که به تهران و عمل هایی که داشتیم و نمی توانستیم به طور مرتب در کلاس درس حاضر باشیم. آن زمان این درخواست را مطرح کردیم که به ما سهمیه اختصاص دهند اما این امکان را برای ما فراهم نکردند.

آمنه در ادامه توضیح داد: در مورد درمان، خواسته اصلی ما این است که به یک بیمارستان خوب و خصوصی مراجعه کنیم که امکانات لازم را داشته باشد و بتواند وضعیت ما را بهتر کند. ما ادامه درمان در بیمارستان خصوصی را درخواست دادیم و در طی این مدت خیلی پیگیر بودیم، اما هزینه اش را نمی دهند و قبول نمی کنند.

برای بیمارستان دولتی هم به سختی هزینه ها پرداخت می شود. یادم می آید یکی از پزشکان گفت که دولت یک سال است که هزینه بیمارستان را نداده و ما خودمان داریم این هزینه ها را پرداخت می کنیم. در واقع، هزینه ها هم دیر به دیر پرداخت می شود.

تنها خواسته اصلی ما درمان است، اما این روند خیلی دیر شده است و ما داریم عمر، جوانی و آینده مان را از دست می دهیم. اگر زودتر اقدام می شد و ما را به بیمارستان خصوصی یا حتی به خارج از کشور می فرستادند، وضعیت ما اکنون اینطور نمی شد.

آمنه در پاسخ به این سوال که آغاز مهر ماه و بازگشایی مدارس برای او چه حسی را تداعی می کند، گفت: برای من، یادآوری زمان مدرسه، حس خوبی داشت در عین حال، حس بدی هم داشتیم، چون نگاه های بعضی از بچه ها ما را آزار می داد و بعضی از آن ها به خاطر ظاهری که داشتیم و زخم هایی که بر بدن مان بود، با ما دوست نمی شدند. حالا که به این دوران فکر می کنم، ناراحت می شوم. اوضاع اکنون هم هیچ فرقی نکرده و هنوز هم همین گونه است.

آمنه در پایان گفت: همین دانشگاهی که ما می رویم، وضعیت خاصی دارد. اولین روزی که به دانشگاه رفتم، خاطره بدی داشتم. یکی مرا دید و به خاطر ظاهرم فریاد زد. باید مسلماً آن روز برای من یک خاطره خوب می شد، اما به خاطر این رفتار، برایم خاطره بدی شد. حالا هم همین طور است؛ بعضی ها واقعاً رفتاری از خود نشان می دهند که انگار ما انسان نیستیم.

ما هم به دست خودمان به این وضعیت دچار نشده ایم و این اختلالات مادرزادی نیست. به طور کلی، سهل انگاری و بی کفایتی دولت و مسئولان باعث شده که ما به این شکل درآییم. اگر شهری چندین سال گاز دارد، چرا نباید مدرسه اش گازکشی شود؟ چرا هنوز باید از بخاری های نفتی استفاده کنیم؟ این نشان دهنده کم توجهی به نیازهای اولیه و ضروری است.