فرارو محسن صالحی خواه؛ طبق روال هر ساله، هیئت عالیرتبه جمهوری اسلامی ایران برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل به نیویورک می رود. خروجی سفر هر ساله چیست، نمی دانم. اما می دانم این سفر خیلی کیف می دهد. گاهی حتی این هیئت عالیرتبه، خیلی هم عالیرتبه نیست ولی پرجمعیت است. یعنی اندازه یک هیئت، آدم توی آن بوده که تشریف بردند نیویورک. البته به شخصه معتقدم مهم نیست چند نفر با پرزیدنت به نیویورک می روند. مهم این است که پرزیدنت با خودش از ینگه دنیا چه می آورد. اگر با هیئتی عالیرتبه و پرجمعیت برود، بهتر از این است که خودش و وزیر خارجه اش بروند اما هیچ چیزی هم نیاورند. اگر قرار به پیچاندن سوغاتی ست، نروند بهتر است.

طبیعتاً در چنین ایامی، موضوع دیدار روسای جمهوری اسلامی ایران و جمهوری غیراسلامی اِمریکا داغ می شود. انگار رییس جمهور آمریکا تحفه است! این دیدار، یک راه حل اصلاح طلبانه قدمت دار و شریعتمداری اذیت کن قدیمی ست که اتفاقاً خاطراتی هم در ادبیات سیاسی ایران یادگاری گذاشته.

مثلاً روایت هایی درباره روش سدممد خاتمی برای اجتناب از روبرو شدن با بیل کلینتون وجود دارد که ما از گفتن شان معذوریم. یا این که حسن سال 92 وقتی برای اولین دفعه از هشت دفعه، به نیویورک رفت، در مسیر برگشت با اوباما اختلاطی کرد و حسابی تابو را شکست. همین حسن بعداً حواسش را جمع کرد که با اوباما توی کریدور سازمان ملل چشم تو چشم نشود. می گویند همین حسن آقا بعدا که ترامپ آمده بود، سر همین قضیه خیلی داستان داشت. جوادآقا ظریف به طور کاملاً اتفاقی با اوباما روبرو شد و متاسفانه به جای این که بخواباند توی گوش نامبرده، به صورت خیلی سازشکارانه و اتفاقی، با او دست داد. به قول خارجی ها شِیکد هیز هَند. یکی از افتخارات دوستداران مرحوم رییسی همواره این بود که ایشان در اولین نشست خبری به عنوان رییس دولت منتخب، در جواب خبرنگار یک رسانه روسی که پرسیده بود اگر فلان اتفاق بیافتد با رییس جمهور آمریکا دیدار می کنید یا نه، خیلی سفت گفته بود: خیر. تو گویی ملاقات یا عدم ملاقات سیاستمدارها در ذات خود ارزشمند است.

نه آقاجان! مهم این است که این ملاقات کردن یا نکردن فایده ای برای خلق الله دارد یا نه. اگر نه، بروند و دو تا عکس یادگاری هم بگیرند! خوش به حالشان. خیلی ها الان دوست دارند در روزهایی که جلوتر می آید، این خبر تیتر رسانه های داخلی و خارجی شود: پزشکیان و ترامپ دیدار کردند! خب؟ بعدش چه؟ دیدار کردند چه شد؟ مسعودخان برای ترامپ از نامه امیرالمومنین امام علی (ع) به مالک اشتر خواند؟ یا گفت بیا با هم دعوا نکنیم؟! چه بسا دیدار نکردن این دو نفر با هم، سود بیشتری از دیدار کردنشان داشته باشد. ترامپ خیلی مودی است. یکهو یک کاری می کند آنجا و عمری پشیمانی به دنبال خودش می آورد. اگر قرار بود دیدوبازدید و مصافحه ای صورت بگیرد، سیاستمدار کارکشته ای مثل حسن باید این کار را می کرد، نه آقامسعود! بگذارید مسعود به سلامت برود نیویورک، آنجا چندتایی دیدار کند، در مجمع عمومی سخن براند، حملات اسراییل و آمریکا به ایران را محکوم کند، در کریدورهای سازمان ملل کَت باز راه برود و برگردد. غیر از این باشد داستان داریم ها! از ما گفتن بود.