روزنامه کیهان در واکنش به سفر پزشکیان به آمریکا و احتمال دیدارش با ترامپ مطلبی منتشر کرد.

این روزنامه نوشت: غربگرایان داخلی همان نسخه های کودکانه و ساده لوحانه همیشگی خود را تکرار کردند. علی مطهری در اظهارنظری عجیب گفت: اگر ترامپ درخواست ملاقات با پزشکیان را داشت، به رغم نفاق و دروغگویی اش، رییس جمهور ما به خاطر منافع ملت بپذیرد. کیش شخصیت ترامپ و اینکه می خواهد همه چیز را به نام خود تمام کند، ممکن است به سود ایران تمام شود.

محمود سریع القلم، نظریه پرداز جریان تسلیم، یک گام جلوتر رفت و پیشنهاد داد: به جای مذاکره با آمریکا و اروپا، باید با یهودیان نیویورک تماس گرفت و به آن ها اطمینان داد که ایران دنبال نابودی اسراییل نیست!

مرعشی، دبیرکل حزب کارگزاران، نیز سال ها قبل گفته بود: روحانی اگر حاضر می شد با ترامپ سلام علیک کند، تمام تحریم ها برداشته می شد! ابطحی هم در آستانه سفر رییس جمهور ایران به نیویورک گفته بود: رییس جمهور قبل از سفر به نیویورک مجوزهای لازم را برای گفت وگوهای سطح بالا اخذ کند.

کرباسچی هم اخیراً در اظهارنظری ساختارشکنانه مدعی شد: پزشکیان در این یک سال بهتر از هرکس دیگری متوجه شده که شرایط کشور از لحاظ اجتماعی، امنیتی، سیاسی و اقتصادی ناگوارتر از سال 67 است. امروز هم آقای پزشکیان باید نقشی که مرحوم هاشمی داشتند را ایفا کند و خدمت رهبری برود و اختیار کامل بگیرد و حتی آن شهامت هاشمی را هم داشته باشد که بگوید من را محاکمه و اعدام کنید.

این اظهارات نه تنها نشان دهنده بیگانگی این طیف با واقعیت های سیاست بین الملل است، بلکه بار دیگر ثابت می کند که غربگرایان هنوز هم ساده ترین و ابتدایی ترین راهکارها، یعنی سلام علیک ، تماس تلفنی ، و اطمینان دادن به صهیونیست ها را به عنوان نسخه های اقتصادی و سیاسی برای ملت ایران تجویز می کنند.

این طیف تا حدی مجنون وار خود را در برابر آمریکا حقیر می بینند که احتمالا حتی حاضر به این هستند که طبق دستورالعمل سال گذشته ترامپ، نشیمنگاه وی را نیز ببوسند.

اینکه پس از همه اقدامات خصمانه ترامپ در دور نخست ریاست جمهوری اش از تحریم های حداکثری و تهدیدهای مکرر تا خروج یکجانبه از برجام هنوز عده ای در داخل دم از مذاکره با ترامپ می زنند، به خودی خود نشانه ای روشن از عمق ساده لوحی این جریان است.

اما فاجعه وقتی آشکارتر می شود که به چند ماه گذشته از دور دوم ریاست جمهوری ترامپ نگاه کنیم: از اعمال تحریم های جدید علیه ایران، تا مشارکت آشکار در جنگ رژیم صهیونیستی علیه کشورمان، و حتی حملات مستقیم به تأسیسات هسته ای در فردو، نطنز و اصفهان. در چنین شرایطی، پیشنهاد دیدار و گفت وگو با ترامپ نه تنها اقدامی نابخردانه بلکه درواقع نوعی تشکر و قدردانی از دشمنی های او تعبیر خواهد شد.

آیا در قاموس دیپلماسی عزتمندانه، می توان با کسی پای میز نشست که به طور مستقیم در جنگ علیه ملت ایران شریک بوده و زیرساخت های حیاتی کشور را هدف قرار داده است؟ و هنوز هم تهدیدات خود را تکرار می کند، چنین نسخه ای، نه تنها بی منطقی مطلق است، بلکه معنایی جز ارسال پیام ضعف به دشمن ندارد؛ پیامی که بی تردید آمریکا و متحدانش آن را چراغ سبز برای تشدید خصومت های خود تلقی خواهند کرد.

امروز، پس از مرگ رسمی برجام و پایان قطعنامه 2231، ملت ایران بار دیگر شاهد است که جریان غربگرا همچنان روی همان نسخه های کودکانه پافشاری می کند. این طیف حتی یک بار حاضر نشده از تجربه های شکست خورده خود درس بگیرد.

این واقعیت تلخ است که 22 سال مذاکره بی حاصل، کشور را از ظرفیت های عظیم داخلی و منطقه ای بازداشت، فرصت های بزرگ اقتصادی با شرق و همسایگان را هدر داد، و دشمن را گستاخ تر کرد. پایان این مسیر، چیزی جز تحقیر و خسارت نیست.

اکنون باید پرسید: تا کی باید بازی کودکانه سلام علیک و تماس با یهودیان نیویورک را جدی گرفت؟ تا کی باید نسخه های شکست خورده ای که بارها کشور را به بن بست کشانده اند، دوباره به عنوان راه حل مطرح شوند؟

امروز ملت ایران بیش از هر زمان دیگر می دانند که دنیای عقب نشینی پایان ندارد. تنها راه، مقاومت فعال، اتکا به ظرفیت های داخلی و پیگیری دیپلماسی متوازن با قدرت های مستقل است. غربگرایان اگر اندکی صداقت داشته باشند، باید اعتراف کنند که نسخه هایشان نه تنها کودکانه، بلکه خیانت به آینده ملت ایران