علی اصغر قائمی، عضو شورای شهر تهران در نقد وعده های مدیریت شهری و به ویژه عملکرد علیرضا زاکانی در مقام شهردار تهران گفت: مشی آقای زاکانی در شهرداری عمدتاً حرف های بزرگ و عمل های کوچک بوده است.

به گزارش هم میهن، وی افزود: این 201 دستگاه اتوبوس برقی که رونمایی شد، قطره ای است از دریای مورد انتظار ما. 11 هزار اتوبوس نیاز تهران کجا و 200 اتوبوس کجا؟ ایشان در تمام موارد قول های بزرگی داده اما در عمل یا نتوانسته یا نشده که آن را تحقق بخشد. تقریباً تمام 4 سال مدیریت ایشان در همین شرایط سپری شده است.

او افزود: در چند ماه باقی مانده از دوره ایشان قول های بزرگی که داده یا می دهد چقدر محقق می شود؟ ما خوش بین هستیم و امیدواریم که این وعده ها محقق شود چون موفقیت ایشان، موفقیت شورای شهر و مدیریت شهری است که نفع آن به مردم می رسد. اما شخصاً در توان ایشان نمی بینم که بتواند به قول هایش عمل کند. اما در مجموع مدیریت ایشان این طور است که حرف های بزرگ می زند اما در عمل توفیقی از عملکرد ایشان سراغ نداریم.

این عضو شورای شهر تهران درباره منتشر شدن فایل صوتی چمران درباره فشارهای سیاسی برای انتخاب شهردار، تاکید کرد: چرا این فشار سیاسی را من، آقای امانی و آقای تشکری هاشمی حس نکردیم؟ چرا ما سه نفر به ایشان رای ندادیم؟ اگر فشاری هم بوده قابل عبور بوده است. به نظر اراده خود دوستان برای این انتخاب بوده است. ممکن است از بیرون شورای شهر لابی هایی صورت گرفته تا افراد را برای این انتخاب تهییج کنند. اما ما انتخاب شدیم که استقلال رای داشته باشیم و نهایتاً باید در پیشگاه خداوند پاسخگو باشیم. ما سه نفر به این جمع بندی رسیدیم که هیچ حجتی برای انتخاب ایشان نداریم.

او افزود: فشار سیاسی به این معنا نیست که آدم ها را در منگنه بگذارند که اگر رای ندهد از هستی ساقط می شوند. دوستان اختیار داشتند و از اختیار خود در انتخاب ایشان استفاده کردند. قائمی در پاسخ به این سوال که انتخاب آقای زاکانی چقدر سیاسی بود؟ گفت: آنهایی که به ایشان رای دادند خیلی کارآمدی آقای زاکانی برایشان مهم نبوده بلکه بیشتر به جنبه سیاسی توجه کردند.

او در واکنش به این موضوع که شهرداری بخشی از تقسیم قدرت است که باید به زاکانی می رسید، تاکید کرد: من این مدل اداره کشور را نمی پسندم و آن را واقعی نمی دانم. مسئولیت طعمه نیست بلکه باری بر دوش افراد است. اما این نگاه می گوید مسئولیت یک طعمه است که باید با هم تقسیم کنیم. من در سطوح عالی کشور چنین رویکردی را سراغ ندارم. شاید در لایه های میانی چنین حرف هایی مطرح شود، اما در سطوح بالای کشور بعید می دانم.