حمیدرضا اسلامی در روزنامه هم میهن نوشت: این چه تصمیمی بود؟ ایجاد سهمیه ورود به دانشگاه برای رزمندگان، جانبازان و خانواده شهدا، خانواده جانبازان و بعدها گروه های مختلفی از جامعه.

این تصمیم یکی از بدترین تصمیم ها در کل دوران پس از انقلاب بوده است. مهمترین ایراد این تصمیم این بود که مرجعیت علم را در جامعه ایران متزلزل کرد. دانشگاه قاعدتاً جایی است که علم مرجعیت مطلق دارد. مهم گام اول در متزلزل کردن این مرجعیت است.

گام های بعدی بسیار راحت تر برداشته شدند. استخدام هیأت های علمی هم بدون در نظر گرفتن مرجعیت علمی یا با کمرنگ کردن اثر بار علمی انجام شد و همینطور تسری پیدا کرد به مسئولان دانشگاه و همین آدم ها شدند وزیر و وکیل و کارشناس.

نشان به آن نشان که استاد و رییس مثلاً دانشکده ادبیات روخوانی شعر نمی دانست و فلان مسئول که دکترای بهمان رشته دانشگاهی تخصصی را داشت از تلفظ اصطلاحات علمی رشته خود عاجز بود.

این افراد آمدند و آمدند با مدارک دانشگاهی و برایمان ناترازی آب و انرژی و سیاست گذاری ناموزون اجتماعی و سیاسی و اقتصادی و داخلی و خارجی به بار آوردند. بیاییم و در میان آدم های رده بالای سازمان ها و وزارتخانه ها بگردیم و ببینیم کدام یک در زمان تحصیل مقاله ای مرتبط و علمی که مرجع واقع شده دارد. این ملاک خوبی برای واقعی بودن تحصیل فرد می تواند باشد.

آیا همه افرادی که با بهره بردن از سهمیه وارد دانشگاه شدند شایستگی علمی نداشتند؟ قطعاً اینطور نیست. بسیاری از آن ها می توانستند با بهره گیری از آموزش های بیشتر و دوره های آمادگی در یک رقابت برابر وارد دانشگاه شوند.

این کاری است که باید حکومت انجام می داد. نکته اینجاست که ما مرجعیت علم را به طور اساسی متزلزل کردیم. دست بر قضا آن کسانی مراتب مدیریت را به سادگی پشت سر گذاشتند و به مقامات تاثیرگذار تبدیل شدند که راه و روش صعود از مراتب اداری را که مرجعیت اصلی آن علم نبود بلد بودند.

حتماً نگرانی از وضعیت دانشگاه به لحاظ سیاسی در این تصمیم گیری موثر بوده است. این عدم اعتماد به توده پالایش نشده مردم همچنان وجود دارد و هنوز در روند استخدام ها و به کار گرفتن مدیران غالب است و آثار ویران کننده دارد.

مثلاً باید دید چطور ممکن است مدیری در بخش پزشکی به مجوز دادن به مجموعه فعالیت های موسوم به طب سنتی حتی فکر کند؟ کسی که می داند برای استاندارد کردن هر روش یا دارو برای درمان چه مستندات و پژوهش های طاقت فرسایی لازم است و روش کار چقدر دقیق و زمان بر است. این مدیر قطعاً بدون کسب دانش لازم و از راه های غیرعلمی راه پیشرفت خود را پیموده است.

جامعه ما نسبت به رزمندگان و شهدای جنگ احساس دین می کرد و می کند. احساسی که بجا بود و هست اما پرداخت این دین را به نحو درستی انجام نداد. چه بسا با این روش بیشتر به فرصت طلبان امکان بهره بردن داد.

ما باید امکان شرکت در آزمون به طور مکرر، امکان شرکت این افراد در آموزش های رایگان و حتی برداشتن سقف های سنی شرکت در آزمون ها و کنکورها را فراهم می کردیم ولی مرجعیت علم را متزلزل نمی کردیم.

همانطور که گفته شد، مرجعیت علم که متزلزل شد تسری دادن سهمیه ها به مدیران دولتی و غیردولتی، ثروتمندان و شاغلین در پست های حساس آسان شد. اگر بتوان برای دکتر شدن در رشته تخصصی با دور زدن علم راهی درست کرد چرا این کار را برای هرکسی که صلاح می دانیم انجام ندهیم؟

اگر بتوان مرجعیت علم را کنار گذاشت چرا نتوان مرجعیت سایر ملاک ها را کنار گذاشت؟ چرا نتوان مجری برنامه کم کیفیت تلویزیونی را وزیر کرد؟ چرا نتوان یکی مثل او را در فهرست انتخاباتی گذاشت؟

این خسارت ها صرف نظر از خسارت معنوی بسیار بزرگتری است که با ایجاد انشقاق اجتماعی ایجاد شده است. همین که امروز مبحثی به نام سهمیه ای در بین جوانان و اهل علم وجود دارد آسیب اجتماعی بزرگی است که به سادگی درمان نمی شود.

چه بسیار جوانان ساعی و درسخوان و باهوش که به خاطر این رقابت نابرابر یا برای همیشه از پیشرفت محروم شدند یا ترک دیار و وطن کردند. آثار این تصمیم، اگر نیک بنگریم، ردپای آسیب زای خود را در تمامی شئون جامعه ما گذاشته است.

برخی تصمیم ها عامه پسند هم هستند. در زمان خودش کسی جرأت نمی کند با آن مخالفت کند، حتی ممکن است درک درستی از ابعاد خسارت بار این تصمیم هم نداشته باشیم ولی با مقدرات و سرنوشت یک کشور آن می کند که سهمیه ها با کشور ما کرد.