نشان avtar جزو برند های جدید بازار ایران است که محصولاتش به صورت وارداتی عرضه می شوند. در ادامه به بررسی محصولات آواتار در ایران می پردازیم.

به گزارش آخرین خودرو، بازار خودروی ایران در سال های اخیر شاهد ورود نام های متنوعی از برندهای چینی بوده است. بسیاری از این برندها با سر و صدای زیاد معرفی شدند، اما به دلیل مشکلات واردکنندگان یا ضعف پشتیبانی، در عمل جایگاه پایداری پیدا نکردند. حالا اما نامی تازه وارد میدان شده: آواتار (Avatr).

در نگاه اول، شاید یک خودروساز دیگر از چین باشد که با طراحی مدرن و آپشن های زیاد قصد جلب مشتری ایرانی دارد. اما پشت پرده ی آواتار داستانی بسیار متفاوت و مهم تر نهفته است؛ داستان اتحاد سه غول صنعتی چین که هرکدام در زمینه ی خود رهبر جهانی هستند. این ترکیب به آواتار هویتی ویژه داده که آن را از بسیاری دیگر از برندهای تازه وارد متمایز می کند.

آواتار یک برند نوپا نیست که روی پای خودش ایستاده باشد، بلکه حاصل اتحاد سه غول صنعتی چین است: چانگان به عنوان خودروساز مادر، CATL به عنوان بزرگ ترین تولیدکننده باتری های لیتیومی جهان، و هواوی به عنوان نماد فناوری دیجیتال و سیستم های هوشمند. همین اتحاد به تنهایی نشان می دهد که آواتار بیش از آنکه یک خودروساز تازه کار باشد یک پروژه ی استراتژیک است که برای رقابت با برندهای جهانی طراحی شده است.

اما اینجا ایران است؛ بازاری متفاوت. مصرف کننده ایرانی با هزار خاطره ی نیمه کاره از برندهایی که آمده اند و رفته اند به آواتار نگاه می کند. او می بیند که خودرو زیباست، قدرت موتورهایش چشمگیر است و آپشن هایش حتی از کره ای ها هم بیشترند. اما همان سؤال تکراری در ذهنش می چرخد: آیا این یکی می ماند؟ یا چند سال دیگر می رود و ما می مانیم با ماشینی که کسی نمیتواند تعمیرش کند؟

اینجاست که آواموتور به میدان می آید. شرکتی که مسئولیت معرفی و پشتیبانی آواتار در ایران را بر عهده دارد. موفقیت آواتار نه فقط به کیفیت خودروهایش، بلکه به توان آواموتور در ایجاد اعتماد وابسته است. مردم باید باور کنند که این بار داستان مثل زوتی و هن تنگ و بایک نیست؛ این بار ماجرا جدی است.

آواتار از یک طرف باید خود را به عنوان یک برند لاکچری-فناورانه جا بیندازد، چیزی شبیه به تسلا یا NIO و از طرف دیگر باید به مصرف کننده ایرانی نشان دهد که مثل فیدلیتی یا دیگنیتی، قطعه و خدماتش در دسترس خواهد بود. این دوگانه سخت ترین چالش اوست. در واقع روایت آواتار در ایران چیزی شبیه یک فیلم ماجراجویانه است: قهرمانی تازه وارد که با شمشیر تکنولوژی به میدان می آید اما باید از دیوارهای بی اعتمادی و رقابت های سخت عبور کند تا جایگاه واقعی اش را پیدا کند.

برای فهمیدن آواتار باید کمی به عقب برگردیم. در اواخر دهه ی 2010، شرکت چانگان (یکی از قدیمی ترین و بزرگ ترین خودروسازان دولتی چین) به این نتیجه رسید که برای رقابت واقعی در دنیای خودروهای برقی و هوشمند نیاز به یک برند جدید دارد. در ابتدا همکاری مشترکی با نیو (NIO) شکل گرفت؛ اما این همکاری چندان پایدار نبود. چانگان تصمیم گرفت پروژه را بازطراحی کند و این بار دو شریک قدرتمند دیگر را وارد میدان کند:

CATL ؛ غول بی رقیب دنیای باتری های لیتیومی که تأمین کننده ی اصلی برندهایی مانند تسلا، بی ام و و فولکس واگن هم هست.

هواوی؛ شرکتی که بعد از تحریم های بین المللی، تمرکز زیادی روی بازار خودرو گذاشت و امروز توسعه دهنده ی سیستم های رانندگی هوشمند، موتورهای برقی یکپارچه و نرم افزارهای کابین دیجیتال است.

این اتحاد منجر شد به شکل گیری پلتفرمی با نام CHN؛ معماری ای که قرار بود پایه ی همه ی خودروهای جدید برند آواتار باشد. این یعنی هر محصول آواتار ترکیبی از مهندسی بدنه و تجربه ی تولید چانگان، باتری های CATL و فناوری های الکترونیکی و نرم افزاری هواوی است.

فلسفه ی آواتار هم از همین جا شکل گرفت: خودرو دیگر فقط وسیله ی حمل ونقل نیست، بلکه یک موجود هوشمند متحرک است. به همین دلیل طراحی و مهندسی محصولات آواتار بیشتر شبیه گجت های دیجیتال روی چرخ است تا خودروهای سنتی.

یکی از نخستین چیزهایی که هر بیننده ای را جذب می کند ظاهر خودروهای آواتار است. طراحی این محصولات نه شلوغ و نه ساده، بلکه کاملاً آینده نگر است. چراغ های باریک، خطوط بدنه ی نرم اما عضلانی، و کابین هایی با نمایشگرهای سرتاسری، همه بیانگر این هستند که آواتار قصد ندارد تنها یک چینی دیگر باشد. در این میان آواتار 12 جایگاه خاصی دارد. این سدان/گرن کوپه ی لوکس توسط نادر فقیه زاده (طراح ایرانی آلمانی که سال ها در ب ام و فعالیت کرده) طراحی شده است. حضور چنین طراح بین المللی باعث شده محصولی که روی کاغذ یک خودروی چینی است حال وهوایی کاملاً جهانی و اروپایی پیدا کند.

در طراحی داخلی نیز آواتار کاملاً بر محور مینیمالیسم دیجیتال حرکت کرده است. نمایشگرهای بزرگ، حذف کلیدهای فیزیکی، نورپردازی هوشمند و استفاده از متریال های مدرن باعث شده کابین های این برند شبیه یک استودیو دیجیتال به نظر برسند. البته همین مسئله می تواند برای برخی مشتریان ایرانی که عادت به طراحی های سنتی تر دارند کمی غریب باشد.

آواتار روی پلتفرم CHN ساخته می شود؛ یک زیرساخت مخصوص خودروهای برقی و هیبریدی. سه ویژگی مهم این پلتفرم:

بیشتر خودروهای برقی فعلی روی معماری 400 ولت ساخته می شوند. آواتار با استفاده از سیستم 800 ولت (و نیمه هادی های سیلیکون کاربید) توانسته سرعت شارژ را چند برابر افزایش دهد. به زبان ساده، این خودروها می توانند در حدود 15 دقیقه از 30 تا 80 درصد شارژ شوند مشروط به وجود شارژر سریع سازگار. برای کشوری مثل ایران این ویژگی شاید امروز چندان کاربردی نباشد چون زیرساخت کافی نداریم اما نشان می دهد که آواتار آماده ی آینده است.

بزرگ ترین نقطه ی قوت آواتار همین CATLاست. همان شرکتی است که باتری های تسلا در چین و بسیاری از برندهای اروپایی را تأمین می کند. استفاده از نسل های جدید باتری مانند CTP 3.0 یا پک های LFP و NMC باعث شده محصولات آواتار برد بالا، دوام زیاد و ایمنی مناسبی داشته باشند.

از موتورهای برقی DriveOne گرفته تا نرم افزار کابین HarmonyOS و سامانه ی رانندگی هوشمند ADS، همه توسط هواوی ساخته شده اند. این یکپارچگی باعث می شود خودروهای آواتار بیشتر شبیه یک گجت متصل باشند تا یک وسیله ی سنتی. برای مثال سیستم ADS می تواند با استفاده از لیدارها، رادارها و دوربین ها، رانندگی نیمه خودران در بزرگراه یا حتی در برخی شرایط شهری را ممکن کند.

یکی از نقاطی که کمتر درباره ی خودروهای چینی جدی گرفته می شود دینامیک حرکتی است. اما آواتار برخلاف بسیاری از رقبایش از معماری های پیشرفته ی تعلیق استفاده می کند. بیشتر محصولات این برند دارای دوبل جناغی در جلو و مولتی لینک در عقب هستند؛ ترکیبی که بیشتر در خودروهای اروپایی و اسپرت دیده می شود.

در برخی مدل ها مثل آواتار 07، نسخه های مجهز به تعلیق بادی هم عرضه می شوند. این سیستم نه تنها راحتی سواری را بالا می برد، بلکه امکان تغییر ارتفاع خودرو و سازگاری بهتر با شرایط جاده را فراهم می کند؛ نکته ای که در جاده های پرچالش ایران می تواند مزیت بزرگی باشد.

آواتار 11 روی پلتفرم CHN ساخته شده است؛ این پلتفرم از پایه برای خودروهای تمام برقی طراحی شده و به خاطر استفاده از باتری های CATL، مزیت بزرگی در بحث دوام و برد دارد. معماری 700 ولتی این خودرو به آن اجازه می دهد تا تنها در حدود 10 دقیقه، شارژ کافی برای بیش از 200 کیلومتر مسافت دریافت کند.

این موضوع در کشوری مثل ایران که زیرساخت شارژ گسترده نیست یک برگ برنده است؛ چراکه مدت توقف های طولانی را از بین می برد. از نظر قوای محرکه نسخه ی دو موتوره ی آن حدود 570 اسب بخار قدرت تولید می کند. شتاب صفر تا صد آن نزدیک به 4.5 ثانیه است. این عدد برای یک کراس اوور سنگین وزن با طول حدود 4.8 متر و وزنی نزدیک به 2.3 تن نشان دهنده ی توان مهندسی بالای چانگان و هوآوی است.

سیستم تعلیق آواتار 11 از نوع مک فرسون در جلو و مولتی لینک در عقب است اما نسخه های فول تر به سیستم تعلیق بادی تطبیقی مجهز هستند. این یعنی خودرو می تواند ارتفاع خود را بر اساس شرایط جاده تغییر دهد.

کابین، نقطه ی قوت بزرگ دیگر است. استفاده از سیستم عامل HarmonyOS هوآوی باعث شده تا خودرو همانند یک گوشی هوشمند عمل کند؛ به روزرسانی OTA، هوش مصنوعی برای پیشنهاد مسیر یا کنترل مصرف انرژی و حتی تعامل صوتی با راننده. اینجا جایی است که آواتار 11 از رقبا جلو می زند: بیشتر خودروهای چینی وارداتی در ایران هنوز چنین اکوسیستمی ندارند.

آواتار 12 در نگاه اول یک سدان فست بک است اما وقتی پای تکنولوژی وسط می آید بیشتر شبیه یک اتاق فرمان دیجیتال می شود. این خودرو نیز از پلتفرم CHN بهره می برد و باتری های CATL آن در نسخه های مختلف ظرفیت هایی بین 90 تا 120 کیلووات ساعت دارند.

این یعنی بردی تا حدود 680 کیلومتر که حتی در استانداردهای اروپایی هم عددی بسیار رقابتی است. در بخش موتور نسخه ی دو موتوره با خروجی 500+ اسب بخار عرضه می شود. شتاب صفر تا صد آن حدود 3.9 ثانیه است؛ عددی که آن را به قلمروی خودروهای اسپرت نزدیک می کند.
تعلیق این خودرو بیشتر روی راحتی و لوکس بودن تنظیم شده. در نسخه های فول آپشن، سیستم تعلیق بادی به همراه دامپرهای تطبیقی حضور دارد. نتیجه اش این است که سواری خودرو در جاده های ناهموار ایران (که مشتری ایرانی همیشه از آن گلایه دارد) بسیار نرم و بی صداتر خواهد بود.
داخل کابین، سه نمایشگر بزرگ دیده می شود: یکی برای راننده، یکی برای سرنشین جلو و یک پنل عریض در وسط. سیستم صوتی با بلندگوهای سطح بالا و عایق بندی کابین، تجربه ای لوکس ایجاد می کند. در واقع آواتار 12 آمده تا به مشتری ایرانی بگوید: من جایگزین یک E کلاس یا سری 5 می توانم باشم، اما با تکنولوژی آینده.

آواتار 07 جدیدترین عضو خانواده است. این خودرو کمی جمع وجورتر از 11 است اما طراحی عضلانی تری دارد. موتورهای آن از نوع دوگانه هستند: نسخه ی پایه با یک موتور حدود 313 اسب بخار تولید می کند درحالی که نسخه ی قوی تر با دو موتور تا 490 اسب بخار قدرت دارد.

باتری ها در نسخه های مختلف بین 78 تا 100 کیلووات ساعت هستند و بردی بین 500 تا 600 کیلومتر ارائه می دهند. نکته ی مهم در مورد 07 این است که نسبت به 11 و 12 تمرکز بیشتری روی کاربرد روزمره و خانوادگی بودن دارد. صندوق بار بزرگ تر، فضای پای سرنشینان عقب بیشتر، و طراحی صندلی هایی که برای سفرهای طولانی مناسب اند. تعلیق 07 ساده تر از 11 و 12 است اما همچنان سیستم مولتی لینک در عقب برای پایداری بهتر دارد. در نسخه های فول امکان سفارش سیستم تعلیق تطبیقی وجود دارد.

کابین، اگرچه کمی مینیمالیستی تر از 11 است اما همچنان همان اکوسیستم هوآوی را دارد؛ این یعنی مشتری ایرانی با هرکدام از محصولات آواتار که روبه رو شود، تجربه ی نرم افزاری مشابه خواهد داشت.

آواتار یک برند نیو انرژی (برقی و هیبریدی) است که با همکاری چانگان + CATL + هوآوی متولد شده. بنابراین رقبای طبیعی اش در چین و جهان برندهایی هستند که فلسفه ای مشابه دارند:

بی وای دی (BYD) : به خصوص سری Han و Tang که در کلاس سدان لوکس و شاسی بلند الکتریکی هستند.

نئو (NIO) : بیشتر در کلاس سدان و SUV لوکس برقی.

لی اتو (Li Auto) : با تمرکز بر کراس اوورهای هیبریدی پرآپشن.

زیکر ( Zeekr ، زیرمجموعه جیلی ) : برندی تازه اما با پلتفرم مدرن و طراحی اروپایی.

آواتار یک برند تازه وارد است. حتی در چین هم هنوز سابقه ی طولانی ندارد و بیشتر از سه سال از معرفی اولین محصولش نمی گذرد. در بازار ایران وقتی نامی ناشناخته بیاید ذهن مشتری ناخودآگاه به سراغ تجربه های تلخ قبلی می رود. ده ها برند چینی در طول 15 سال گذشته آمدند و رفتند.

از زامیاد سیف، MVM های اولیه، تا برندهایی مثل دانگ فنگ، لیفان، هاوال. بسیاری از آنها بدون پشتیبانی درست ناپدید شدند و مشتریان را با خودرویی بلااستفاده رها کردند. این خاطره جمعی باعث می شود که حتی اگر آواتار از نظر فنی عالی باشد ذهن مشتری ایرانی بگوید: خب اگر فردا رفت چه؟

آواتار روی معماری 700 ولتی و شارژ فوق سریع مانور می دهد. یعنی در تئوری می تواند در کمتر از 20 دقیقه باتری را از 20 به 80 درصد برساند. اما مشکل اینجاست: در ایران حتی ایستگاه های شارژ 400 ولتی هم انگشت شمار هستند چه برسد به 700 ولت.

این یعنی کاربر ایرانی مجبور می شود از پریزهای خانگی یا نهایتاً شارژرهای AC ضعیف استفاده کند. نتیجه؟ باتری 100 کیلووات ساعتی آواتار ممکن است برای شارژ کامل بیش از 12 ساعت زمان ببرد. این تضاد بین پتانسیل فنی خودرو و واقعیت زیرساخت ایران می تواند تجربه ی کاربر را خراب کند.

چالش بعدی مربوط به زنجیره تأمین است. خودروهای برقی پیچیدگی مکانیکی کمتری نسبت به بنزینی دارند، اما قطعات الکترونیکی و نرم افزاری شان بسیار حساس است. برای مثال:
باتری های CATL اگر دچار مشکل شوند هزینه ی تعویضشان به اندازه نصف قیمت خودرو است.

نرم افزار HarmonyOS باید به طور مداوم به روزرسانی شود اما آیا در ایران سرورهای هوآوی دسترس پذیر خواهند بود؟

سنسورها، رادارها و لیدارهای استفاده شده در سیستم های کمک راننده (ADAS) در ایران به راحتی پیدا نمی شوند.

اگر واردکننده نتواند شبکه ی خدماتی درست ایجاد کند این خودروها در عرض یکی دو سال به ویترین های خاموش تبدیل می شوند.

برند آواتار، لوکس محسوب می شود. در چین آواتار 11 قیمتی در محدوده 300 تا 400 هزار یوان دارد (یعنی چیزی حدود 45 تا 60 هزار دلار). وقتی این خودرو با تعرفه های گمرکی و هزینه های جانبی وارد ایران شود به راحتی قیمتی بالای 5 تا 7 میلیارد تومان پیدا می کند. مشتری در این سطح ترجیح می دهد به سمت برندهای امتحان پس داده برود تا یک تازه وارد چینی.

مصرف کننده ایرانی هنوز به خودروهای برقی اعتماد کامل ندارد. نگرانی های اصلی او:
باتری بعد از چند سال خراب می شود؟

در زمستان برد نصف می شود، چه کنم؟

اگر در جاده بمانم، چطور شارژ کنم؟

این نگرانی ها حتی در بازار اروپا هم وجود دارند چه برسد به ایران که زیرساخت پشتیبانی ضعیف تر است. آواتار باید با تبلیغات، تضمین های طولانی مدت برای باتری (مثلاً گارانتی 8 یا 10 ساله) و ایجاد ایستگاه های شارژ اختصاصی اعتمادسازی کند.

بازار ایران پر از فراز و نشیب است. امروز اجازه ی واردات خودروهای برقی داده می شود، فردا ممکن است سیاست ها تغییر کند. همین بلاتکلیفی آینده ی برندهایی مثل آواتار را در ایران تهدید می کند. برای مشتری مهم است که بداند اگر 7 میلیارد خرج کرد فردا هم نمایندگی و قطعه وجود خواهد داشت یا نه.

آواتار یکی از متفاوت ترین برندهایی است که تاکنون وارد ایران شده. پشتوانه ی سه غول صنعتی چین به آن قدرت و اعتبار داده که کمتر در برندهای تازه وارد دیده می شود. طراحی مدرن، فناوری های پیشرفته، سیستم های هوشمند و باتری های CATL، همه نوید یک تجربه ی سطح بالا را می دهند.
اما موفقیت این برند در ایران بیش از آنکه به کیفیت ذاتی خودرو وابسته باشد به عملکرد شرکت واردکننده بستگی دارد. اگر آوا موتور بتواند گارانتی واقعی، شبکه ی خدمات پس از فروش گسترده، تأمین قطعات و پشتیبانی نرم افزاری ارائه دهد آواتار می تواند یکی از موفق ترین برندهای چینی بازار ایران شود.

در غیر این صورت خطر فراموش شدن سریع آن وجود دارد. برای مشتری ایرانی بهترین انتخاب در شرایط کنونی نسخه های EREV (هیبرید توسعه یافته) است که نگرانی های مربوط به زیرساخت شارژ را از بین می برد و همزمان امکان تجربه ی رانندگی تمام برقی در شهر را فراهم می کند.