امیررضا توکلی در خراسان نوشت: ​​​​​​ پس از هفته ها رایزنی و چانه زنی در شورای امنیت، پیش نویس قطعنامه ای که قرار بود زمینه تداوم رفع تحریم های ایران را فراهم کند، نتوانست از سد رأی گیری بگذرد. به عبارتی اگر راه حل تازه ای روی میز قرار نگیرد، از پنجم مهرماه تحریم های سازمان ملل علیه ایران دوباره فعال خواهد شد. هرچند هنوز احتمال رسیدن ایران و اروپا به توافق وجود دارد، اما نشانه ها و مواضع تند اروپا و آمریکا نشان می دهد که آن ها عملاً در مسیر فعال سازی مکانیسم ماشه حرکت می کنند.

شاهد روشن آن هم رد شدن پیشنهاد سیدعباس عراقچی، وزیر امور خارجه کشورمان بود؛ پیشنهادی که حتی به اذعان رییس جمهور فرانسه معقول ارزیابی شد، اما سه کشور اروپایی به آن وقعی ننهادند. با این حال باید یادآور شد که عرصه سیاست و دیپلماسی، میدان بسته ای نیست و همواره احتمال گشایش وجود دارد، هرچند تحقق آن در شرایط فعلی بعید به نظر می رسد؛ مگر با انعطاف طرف های مذاکره و مهم تر از همه، شکل گیری اجماع ملی در داخل کشور.

در چنین شرایطی که بیش از گذشته نیاز به حفظ انسجام میهنی وجود دارد، در فضای داخلی ماجرای دیگری در حال رقم خوردن است. روزنامه اعتماد که مدیرمسئولی آن برعهده الیاس حضرتی - رییس شورای اطلاع رسانی دولت - است، در شماره اخیر خود مصاحبه ای مفصل با ابراهیم اصغرزاده منتشر کرد و آن را با تیتر جنجالی دولت پنهان مانع توافق به صفحه اول آورد.

اصغرزاده در این گفت وگو مدعی شد که جنگ 12 روزه نشان داد مدل حکمرانی موجود توان مدیریت بحران های پیچیده را ندارد و تغییرات سطحی و تاکتیکی را ناکافی دانست. او سه راهکار کلان را پیش کشید: انتقال قدرت از دولت پنهان به دولت رسمی و منتخب، بازتعریف منافع ملی بر اساس توسعه و رفاه مردم و بازسازی اعتماد اجتماعی از طریق اصلاحات حقوقی، آزادی رسانه ها و تقویت نهادهای مدنی.

در حالی اظهارات این چهره متعلق به جریان رادیکال اصلاح طلبی در روزنامه اعتماد ضریب پیدا می‎کند که طرح ادعای دولت پنهان بدون سند و مدرک، چیزی جز ایجاد تردید در افکار عمومی نیست. باید گفت که اگر چنین ساختاری واقعاً وجود دارد، چرا معرفی و افشا نمی شود؟ تناقض بزرگ تر هم آن‎جاست که مدیرمسئول روزنامه ای که چنین ادعاهایی را برجسته می کند، همزمان در جایگاه رسمی اطلاع رسانی دولت قرار دارد؛ موقعیتی که بیش از پیش شائبه دوگانگی و تضاد منافع را به ذهن می رساند.

در سوی دیگر میدان، برخی چهره های اصلاح طلب تلاش دارند ناکامی ها و فشارهای خارجی را به ساختار داخلی کشور نسبت دهند. از ابراهیم اصغرزاده گرفته تا آذر منصوری طیفی از جریان تندرو اصلاحات مدعی اند ایران باید مسیر مذاکره مستقیم و جامع با آمریکا را بپذیرد، رفتار راهبردی خود را تغییر دهد و حتی بخشی از خواسته های طرف مقابل را عملی سازد. منتقدان اما این رویکرد را یا ساده لوحی سیاسی یا خیانتی آشکار به منافع ملی می دانند.

این در حالی است که میدان عمل تصویر دیگری ارائه داد. پاسخ های قاطع ایران در جریان جنگ اخیر، معادلات منطقه ای و جهانی را به نفع کشور تغییر داد و استحکام جمهوری اسلامی را به نمایش گذاشت. همین امر به انسجام داخلی و تقویت بازدارندگی ملی منجر شد؛ انسجامی که رهبر انقلاب از آن به عنوان سپر پولادین و مقدس یاد کردند. طبیعی است که روایت های خلاف این واقعیت، بیش از آن‎که در خدمت مردم باشد، آب به آسیاب دشمن می ریزد و انسجام ملی را هدف می گیرد.

در شرایط حساس کنونی، دو اولویت بیش از هر چیز اهمیت دارد: نخست، شفافیت در بیان واقعیت ها و پرهیز از تیترسازی های مبهم و ادعاهای بی پشتوانه؛ دوم، حفظ اتحاد داخلی در برابر فشارهای بیرونی. اگر ادعایی درباره وجود دولت پنهان مطرح می شود، باید با نام، سند و مدرک همراه باشد. در غیر این صورت، چنین سخنانی تنها باعث بی اعتمادی مردم خواهد شد.

در نهایت، رییس جمهور و دیگر مسئولان موظف اند با همان صداقتی که به مردم وعده داده اند، واقعیت ها را روشن کنند و اجازه ندهند شکاف های داخلی به ابزاری برای بازگشت تحریم ها و سوءاستفاده دشمنان تبدیل شود. بازگشت به فضای وحدت و مسئولیت پذیری نه یک توصیه اخلاقی، بلکه ضرورتی استراتژیک برای عبور از گردنه های پیش رو به شمار می رود.

از این رو باید خطاب به آقای پزشکیان گفت که شاید لازم باشد حقایق و واقعیت‎ها را که طی یک سال گذشته در حوزه نظامی و دیپلماسی بر کشور ما گذشت، یک بار دیگر با رییس شورای اطلاع رسانی دولتتان مرور کنید!