پرسپولیس، یکی از تیم های مدعی قهرمانی در لیگ برتر ایران، شروع چندان خوبی در لیگ 25 نداشته است. پرسپولیس که بیشتر بازی های ابتدای فصل را در تهران به میدان رفته، فقط یک برد در کارنامه داشته و با 3 تساوی دیگر، امتیازات مهمی را از دست داده است. درست است سرخ پوشان تهرانی امکان استفاده از ورزشگاه آزادی را ندارند ولی در این مدت، حمایت هواداران خودی را داشته و در مقایسه با سایر رقبا، سفر بین شهری کمتری داشته اند؛ امری که میزان احتمالی مصدومیت بازیکنان این تیم را کاهش داده است.

با این وجود اما وحید هاشمیان بهره چندانی از این فرصت نبرده؛ او هر 3 بازی تیمش در تهران را مساوی کرده و در دیدارهایی که روی کاغذ باید از پیش برنده می شده، 6 امتیاز را از دست داده است. از آن بدتر اینکه سبک وسیاق نمایش پرسپولیس، تحت هدایت وحید هاشمیان، چندان به دل ننشسته تا نتیجه اش شود همان اتفاق ناگواری که خیلی زود گریبانش را گرفت: شعار سکوها علیه او.

نمایش با شرط احتیاط

از زمانی که وحید هاشمیان زمام امور فنی در این باشگاه را به دست گرفته، پرسپولیس نمایش سراسر هجومی نداشته است. تیم او محافظه کار نشان داده و اولین پیامدش میزان پایین گلزنی است. پرسپولیس در 4 بازی لیگ برتر، فقط 3 بار گلزنی کرده که کارنامه قابل قبولی برای تیمی مدعی محسوب نمی شود. روی دیگر این سکه ولی برایش بد نبوده؛ این تیم در این مدت 2 بار کلین شیت داشته و فقط 2 بار هم دروازه اش باز شده است. هرچند که این موضوع با توجه به قدرت تیم هایی که وحید هاشمیان مقابلش به میدان رفته، چندان دستاورد بزرگی به شمار نمی رود.

به عبارت ساده تر، به غیر از سپاهان، پرسپولیس در 4 هفته نخست مقابل تیم هایی به میدان رفته که تقریبا در زمره مدعیان قهرمانی همیشگی نبوده اند. البته کم رنگ بودن پرسپولیس در خط حمله، بی ارتباط با تاکتیک وحید هاشمیان هم نیست. او علاقه زیادی به بازی کم ریسک، با ضریب احتیاط بالا دارد و چندان علاقه ای به فوتبال سراسر هجومی نشان نداده. این مورد شاید در جدال با تیم های مدعی به کارش بیاید ولی در بازی با تیم های میانه جدولی، به غیر از هدر دادن امتیازات، آورده دیگری برایش نداشته است.

عمده ایرادی که از هاشمیان در این مدت گرفته شده، استفاده از 2 هافبک دفاعی صرف در میانه میدان است. او از هافبک خلاق با قابلیت ریسک پذیری در فاز هجومی چشم پوشی کرده تا تمرکزش روی امور دفاعی باشد. اینجا دقیقا همان امری است که باعث شده انتظارات هجومی از تیمی مثل پرسپولیس برآورده نشود.

سروش از نیمکت به میانه میدان؟

وحید هاشمیان، به دلیل همین احتیاط بیش از اندازه، مورد انتقاد قرار گرفته و حالا اگر می خواهد از گزند برچسب فوتبال دفاعی در امان باشد و وعده اش برای ساختن تیمی هجومی را عملی کند، ناگزیر به تغییر در میانه میدان است. درست است در بازار نقل وانتقالاتی، تمرکز پرسپولیس روی خریدن انبوهی از وینگرها بوده ولی همین حالا سروش رفیعی می تواند هاشمیان را در این امر کمک کند. او در زمره معدود هافبک های خلاق و بازیساز پرسپولیس به شمار می رود که چندان فرصت بازی در ترکیب اصلی تیم را به دست نیاورده است.

سروش رفیعی فصل پیش با زدن 3 گل و دادن 7 پاس گل، تبحرش در فاز هجومی را به رخ کشیده ولی در برنامه های وحید هاشمیان، حداقل تا به الان جایی نداشته و در دیدارهای اخیر بیشتر در نیمه دوم به عنوان بازیکن جانشین وارد زمین شده است. فشار روحی بر وحید هاشمیان برای رسیدن به کسب برد و البته یک دیدار خانگی دیگر، این بار مقابل ملوان در تهران، شاید هاشمیان را به این فکر بیندازد این بار قید استفاده از 2 هافبک دفاعی را بزند و از همان ابتدا به سروش، فرصتی برای بازی دهد.