یوسف پزشکیان، فرزند رییس جمهوری، در کانال تلگرامی خود نوشت: با تامل در جمعیت مدیرهای کشور آموختم که مدیرهای دلسوز عمدتا دو دسته اند. باید سه دسته می بودند اما از آنجایی که بسیار بعید است که بتوانی مدیری در دسته سوم پیدا کنی، تقسیم بندی به همان دو دسته واقعی تر است.

گروهی از مدیران اهل فکر کردن و برنامه ریزی کردن هستند. اتاق فکر درست می کنند، تامل می کنند که نتیجه اقدامات را می سنجند. این کار را بارها و بارها تکرار می کنند تا مطمئن شوند که کار درست انجام شود. اما اشکال شان اینجاست که هیچ گاه به مرحله اجرا نمی رسند. اگر هم کاری بکنند، بسیار کُند و آهسته پیش می روند. آنقدر کند که معمولا فرصت ها را از دست می دهند.

گروه دوم مدیران اهل عمل هستند. پرتلاش، سخت کوش، سرسخت و جدی. ولی یا فرصت برای فکر کردن و برنامه ریزی ندارند یا اصلا اعتقادی به این کار ندارند. فقط کار می کنند.

اشکال اصلی دسته اول این نیست که اهل عمل نیستند، بلکه این است که جلوی عمل را هم می گیرند. مانع از اقدام می شوند. برای هر اقدامی اشکالی پیدا می کنند و کارها را قفل می کنند. اشکال دیگرشان این است که به کسی اعتماد نمی کنند. همه کارها را باید خودشان انجام بدهند. چون فکر می کنند دیگران به اندازه کافی ابعاد مسئله را بررسی نکرده اند.

اشکال دسته دوم این است که حاضر نیستند با آن هایی که اهل نقشه کشیدن و فکر کردن و آینده نگری کردن هستند بنشینند و کارهایشان را با آن ها هماهنگ کنند. هرچه به ذهن خودشان برسد شروع می کنند به اقدام کردن.

نتیجه این می شود که با هیچ کدام از این دو دسته مدیر نمی توانیم به مقصد برسیم. ضرب المثلی داریم که کَرم داران عالم را دِرَم نیست. دِرَم داران عالم را کَرَم نیست . باید در تاریکی شب های زندگی چراغ به دست بگیریم و دنبال مدیرانی بگردیم که هم کرم داشته باشند و هم درم.