سینما، تلویزیون، نمایش خانگی و هر بستری که هنر هفتم را به تصویر می کشد، همواره چون آیینه ای تمام نما، نور و سایه های زندگی جامعه را بازتاب داده است، اما در روزگاری که انتظار می رود این هنر، پیام آور امید و دلگرمی باشد، با سیلی از ناامیدی و نارضایتی از زبان چهره های برجسته سینما روبه رویم.

به گزارش تسنیم، کسانی که مسئولیت نمایندگی جامعه هنری را به عهده دارند، از بی انصافی ها و محرومیت ها سخن می رانند؛ حال آنکه خود، در اوج رفاه و امنیت زندگی می کنند و ادعا می کنند که حال جامعه خوب نیست .

یکی از چهره های سرشناس که در انجمن بازیگران مسئولیتی برعهده دارد، در پاسخ به پرسشی درباره علت نخواندن سرود ملی در جریان بازی فوتبال هنرمندان، چنین توضیح می دهد: به نشانه اعتراض! اعتراضی به این که چرا هنرمندانی که برای نان شب خود در تنگنا هستند، بی حمایت رها شده اند. او و دخترش که هر دو در عرصه سینما و تلویزیون فعال اند، همچنان نسبت به شرایط اجتماعی گله مندند؛ با این حال، حضوری پررنگ در پروژه های هنری دارند.

این تناقض، گویای رویکردی است که نه از دلِ دغدغه های هنری، بلکه بیش تر از جنس طلبکاری و خودمحوری برمی آید. آزاده صمدی با ژست آشنای غم سینما ، سکوتی معنادار اختیار کرد؛ ستاره اسکندری با بغض و اشک، روایتی تکراری از تلخی روزگار سر داد؛ و حامد بهداد، همچون همیشه، مشعل اعتراض را بالا گرفت و سخنانی بر زبان آورد که بار دیگر فضای سال 1401 را در ذهن ها زنده کرد.

از این دست رفتارها نه تنها در روز ملی سینما، بلکه در بسیاری از رویدادهای فرهنگی دیگر که سلبریتی ها و چهره های شناخته شده گرد هم می آیند، بارها و بارها دیده ایم؛ تکرار ملال، بدون راه حل، بدون مسئولیت.

میان این انبوه شکایت ها و گلایه ها، صدای پرویز پرستویی به عنوان یکی از هنرمندان اصولی و واقع بین، متفاوت و قابل احترام است. او به محرومیت های واقعی مناطق دورافتاده اشاره می کند و بر ضرورت همدلی و حمایت تأکید می ورزد، البته ناگفته نماند آن ها نیز اذعان می کنند که حال سینما خوب نیست اما نه همواره پرهیاهو و پرسروصدا!

اما سؤال مهم این است: چرا همین هنرمندان وقتی دوربین های رسمی خاموش می شوند، تصاویر از سفرهای لوکس، مهمانی های گران قیمت و زندگی لاکچری خود را در اینستاگرام منتشر می کنند؟ چرا در فضای مجازی، بیشتر تصویر شادی و رفاه ارائه می شود، اما در جلسات رسمی، تصویر ناراحتی و بحران؟

این تضاد نشان می دهد که بخش بزرگی از این غم ها و ناامیدی ها شاید صرفاً یک پرفورمنس برای جذب توجه و همدردی باشد، نه بازتاب دقیق وضعیت.

اگر نگاهی به سینمای جهان بیندازیم، می بینیم که هنرمندان اروپایی و آمریکایی نیز گاه درباره مشکلات اجتماعی و سیاسی سخن می گویند، اما همیشه با تأکید بر امید، راه حل و مسئولیت اجتماعی.

مریل استریپ در مراسم گلدن گلوب پس از انتخاب دونالد ترامپ، سخنرانی انتقادی کرد، اما با هدف افزایش همدلی و تفکر.

کن لوچ، فیلم ساز بریتانیایی، با ساخت فیلم هایی مثل من، دنیل بلیک ، تلنگری به مخاطب می زند، اما امید را هم به تصویر می کشد.

ژولیت بینوش و ایزابل هوپر در فرانسه، اگر درباره سانسور سخن می گویند، همزمان از مسئولیت اجتماعی هنرمند و راه های مقاومت نیز صحبت می کنند.

متأسفانه در ایران، بسیاری از هنرمندان بیشتر به بازتولید اندوه و تلخی علاقه دارند؛ اندوهی که گاه واقعی نیست، بلکه تبدیل به مد روشنفکری شده است.

سینما باید فراتر از بازتاب تاریکی ها باشد و راه های خروج و امید را نیز نشان دهد. وقتی حال سینما و هنرمندان این قدر بد است، چرا هیچ اقدام عملی برای بهبود آن صورت نمی گیرد؟

و اگر آن حال بد واقعی نیست، چرا تصویری از شادی و امید که در شبکه های اجتماعی دیده می شود، در محافل رسمی و رسانه های رسمی منعکس نمی شود؟

در روزهایی که پشت سر گذاشته ایم و نامش را روز ملی سینما نهاده ایم، شاید مهم ترین پرسش این باشد: سینما نیازمند امید است یا در چرخه ای بی پایان از تکرار اندوه گرفتار آمده؟

سلبریتی ها اگر واقعاً دلشان برای هنر و جامعه هنری می سوزد، باید از پست های اینستاگرامی فاصله بگیرند، دست از طلبکاری بردارند و به جای مظلوم نمایی، مسئولانه برای بهبود وضعیت تلاش کنند، وگرنه، همه این شعارها تنها نمایش های تکراری و بی اثر خواهند بود.