محسن صالحی خواه در روزنامه هم میهن نوشت: پس از 7 اکتبر و آنچه در غزه آغاز شد، تقریباً روزی نیست که رسانه هایی مانند صداوسیما و خبرگزاری های خاص داخلی، با شور و حرارت، تجمعات مردم حامی فلسطین در کشورهای دیگر به خصوص جوامع غربی را پوشش خبری ندهند. مثلاً تظاهرات یا تجمعی که در کشورهایی مانند آمریکا، بریتانیا، فرانسه و آلمان برگزار می شود.

به غیر از آمریکا که همچنان حامی تمام قد رژیم اسراییل است، لندن و پاریس گاهی موضوعی در انتقاد از تل آویو مطرح می کنند. اما این انتقادها مربوط به ماه های اخیر است. آن ها سالیان طولانی حامی اسراییل بوده و امروز هم هستند، فعالیت های طرفداران مردم فلسطین هم ادامه داشته و دارد. این تجمعات و ابراز نظرها گاهی به خشونت با پلیس کشیده می شود و گاهی نیز مسالمت آمیز به پایان می رسد.

چرا این مثال اهمیت دارد؟ نکته مهم این است که فعالان طرفدار فلسطین در کشورهایی ابراز وجود و مخالفت با اسراییل می کنند که سیاست اصولی دولت ها و حکومت هایشان حمایت از اسراییل است. این موضوع در جوامع مذکور نهادینه شده هرچند خالی از چالش هم نیست.

اما در ایران ما، این گونه نیست. مثلاً پس از رخداد مهم 7 اکتبر که مسیر منطقه خاورمیانه را تغییر داد، نمی شد از خطر این اقدام و در انتقاد از آن نظر صریحی را بیان کرد. در خصوص تجمعات نیز صرفاً آن هایی که از این اقدام به طور کامل تمجید می کردند، می توانستند ابراز نظر کنند. اما با گذر زمان و مشخص شدن ابعاد این رخداد، اندکی در فضای رسانه این امکان به وجود آمد که بتوان این واقعه را در بوته نقد قرار داد.

اما درباره ابراز نظر موافق و مخالف در تجمعات و تظاهرات خیابانی، چنین امکانی وجود ندارد. مثلاً هفته گذشته، جمعی از عناصر تندرو در مقابل ساختمان دبیرخانه شورای امنیت ملی تجمع و نظر خود را درباره سیاست های آژانس پس از توافق جدید تهران و این نهاد اعلام کردند. اما چنین امکانی هیچ وقت برای منتقدان روند برنامه هسته ای وجود نداشته است. همانطور که آن ها می توانستند نظر خود را درباره مسئله اجبار حجاب به خصوص از دولت مرحوم رییسی تا دولت پزشکیان فریاد بزنند.

مقابل مرکز ملی فضای مجازی بروند و هرچند کم تعداد، اما حمایت خودشان را از فیلترینگ تحمیلی بر مردم ابراز کنند. اما این فضا برای منتقدان و مخالفان این سیاست ها وجود ندارد. چه زمانی افراد می توانند نظر خود را به این شکل درباره مخالفت با فیلترینگ و هزینه هایی که بر زندگی مردم تحمیل می کند، ابراز کنند؟ هیچ وقت.

مسئله این نیست که جریان افراطی در ایران مصونیتی آهنین دارند و می توانند از این حق مسلم بشر استفاده کنند. نوش جان آن ها باشد. نکته این است که چرا این تک صدایی دامن زده می شود و امکان ابراز نظر برای آن هایی که نظر متفاوتی دارند، وجود ندارد؟ گویا فقط آن هایی که برخی سیاست ها را تایید می کنند یا خواستار تندتر شدن آن ها هستند، می توانند از این حق استفاده کنند.

مشکل هم از آنجایی شروع می شود که فکر می کنیم مردم ایران فقط همین ها هستند و باید آنچه با صدای بلند مطالبه می کنند اجرا شود. یا حتی به خاطر خواست و رعایت مطالبات آن ها، جلوی اینکه حق مردم مانند دسترسی آن ها به اینترنت آزاد به آن ها بازگردد، گرفته شود. مسعود پزشکیان یک سال است که دولت تشکیل داده و این یک سال با سرعت برق و باد گذشت.

فشار این افراد و حامیانشان، چقدر در جلوگیری از زنده کردن این حق مردم تاثیرگذار بوده است؟ تجربه نشان می دهد که تاثیرش کم نیست. وقتی در یک تصویر بزرگ این وضعیت را تماشا می کنیم، شمای جالب توجهی از وضعیت تاثیر آن ها را به ما عرضه می کند. جالب توجه اینکه تریبون های خاص، همواره دوست دارند این نگاه را ذیل عنوان عمیق مردم و ملت تعریف و ارائه کنند.

اما حقیقت اینکه وقتی از ملت ایران صحبت می کنیم، باید یک جامعه متکثر چندده میلیونی را در نظر بگیریم که این جماعت اقلیتی محض در میان آن ها هستند. جمعیت متکثری که در حال حاضر با بحران های مختلفی مثل ناترازی انرژی، فشارهای اجتماعی، وضعیت بغرنج اقتصادی دست و پنجه نرم می کنند و نارضایتی زیادی دارند.

در این شرایط حتی کوچکترین نرمشی اگر قرار باشد نشان داده شود که ذره ای از این نارضایتی انباشته را کم کند، آن ها وارد میدان می شوند. گاهی جلوی اقدام را می گیرند و گاهی تمام تلاش خود را بر سنگ اندازی در این مسیر به کار می برند. فقط هم در خیابان و تجمع های ایتایی نیستند.

در قامت نماینده مجلس هم حاضر می شوند. به این فکر کنید که آن ها از ناراضی نگه داشتن مردم ایران چه سودی می برند؟ مردمی که سال هاست به زیست غرق در مشکلات روزافزون، خو گرفته اند. طبیعتاً تصمیم گیران نباید اجازه دهند بدیهی ترین حقوق مردم به مطالبات برآورده نشده و نارضایتی تبدیل شود.