در این مطلب با چند نمونه از سایت های نظامی مخفی که نتایج اقدامات صورت گرفته در آن ها به تغییراتی بزرگ در سطح جهان منجر شد، بیشتر آشنا می شویم.

به گزارش عصر ایران، این پایگاه های نظامی محرمانه عبارتند از:

اوک ریج در تنسی اکنون به شهری کاملا عادی با حدود 30 هزار شهروند تبدیل شده است، اما این شهر در اصل برای تولید بمب اتمی شکل گرفت.

مهندسان ارتش آمریکا که وظیفه ایجاد زیرساخت های پروژه منهتن را بر عهده داشتند، سایت اوک ریج را انتخاب کرده و به طور مخفیانه تاسیساتی فوق محرمانه با قابلیت حضور حداکثر 75 هزار نفر را ایجاد کردند. اوک ریج جایی بود که قسمت عمده مواد اتمی برای بمب ها به آنجا انتقال می یافت.

در سال 1949، اوک ریج به روی عموم باز شد و در سال 1959 به عنوان یک شهر ثبت شد.

جزیره مرجانی بیکنی مکانی است که بسیاری از آزمایش های اتمی آمریکا در آن انجام شده است.

ارتش آمریکا همچنان در جزیره مرجانی کواجالین حضور دارد و عملیات های حساس از جمله بیشتر آزمایش های موشکی و تمرینات نابودی اهداف همچنان در آنجا انجام می شوند.

سایت تونوپا در دهه 1970 حتی بین خلبانان ارتش آمریکا نیز یک راز محسوب می شد. خلبانان منتخب برای انجام تمرینات نبرد هوایی علیه جت های شوروی به نزدیکی تونوپا در نوادا اعزام می شدند.

اما تونوپا با راز دیگری نیز پیوند خورده است که هوانوردی نظامی را تغییر داد. برخی هواپیماهای پنهان کار ارتش آمریکا در تونوپا توسعه داده شدند و بسیاری از پروازهای آزمایشی هواپیمای لاکهید F-117 ملقب به شاهین شب از فرودگاه آن انجام شد.

شایعاتی که پیرامون سایت آزمایش منطقه 51 وجود دارد، دستمایه ساخت برخی فیلم های مطرح هالیوودی مانند روز استقلال و بازی های ویدئویی مانند منطقه 51 بوده است.

تاسیسات فوق محرمانه نیروی هوایی ارتش آمریکا در این سایت قرار دارند و محل آزمایش هواپیماهای شناخته شده ای همچون U-2، SR-71 و A-12 Oxcart بوده است. به طور رسمی، این سایت به نام محدوده آزمایش و آموزش نوادا در دریاچه گروم شناخته می شود.

پایگاه نیروی هوایی وِندُور در زمان آغاز فعالیت خود در سال 1942، تاسیسات کوچکی بود که در درجه نخست به عنوان مدرسه آموزش خلبانانی که قرار بود راهی اروپا شوند، مورد استفاده قرار می گرفت.

اما در سال 1944، پنهان کاری در این پایگاه دور افتاده افزایش یافته و ماموران FBI و پلیس نظامی بر مکالمات افراد نظارت داشته و حرکات کارکنان پایگاه و خانواده آن ها را محدود کردند. این شرایط به دلیل آن ایجاد شد که پایگاه نیروی هوایی وِندُور برای آموزش افرادی که وظیفه رهاسازی بمب های اتمی روی ژاپن را بر عهده داشتند، انتخاب شده بود.

پایگاهی نیروی هوایی موراک فعالیت خود را در دهه 1930 به عنوان مکانی برای آموزش بمباران و تیراندازی آغاز کرد، اما در طول جنگ جهانی دوم به پایگاه و مدرسه ای برای آموزش خلبانان تبدیل شد. چند سال پس از جنگ جهانی دوم، نام این پایگاه به ادواردز تغییر کرد.

پروژه های فوق محرمانه در سال 1942 در پایگاه نیروی هوایی موراک آغاز شدند و نخستین جت نیروی هوایی ارتش آمریکا به نام Bell P-59 Airacomet در آنجا آزمایش شد.

همچنین، این پایگاه به عنوان محل آزمایش اولیه برای هواپیماهای B-29 اصلاح شده برای رهاسازی بمب های اتمی روی ژاپن بکار گرفته شد، پایگاهی بود که خلبان چاک یگر از آن پرواز کرد و برای نخستین بار دیوار صوتی را شکست و همچنین از آن برای آزمایش شاتل فضایی استفاده شد.