مرگ 18 کودک طی دی ماه 1400 تا امروز، به دلیل حمله سگ های بدون صاحب در ایران ثبت شده است.

به گزارش خبرآنلاین، امیر علی قاسمی، حسین همدانی، مهسا بهمنی، حسین پناهی، کوثر سیرنک و… این ها اسامی کودکانی که باید در سال تحصیلی جدید وارد مدرسه بشوند، نیست، این ها اسامی کودکانی که ممکن است امروز با دوستان شان مشغول بازی باشند هم نیست، این ها اسامی کودکانی که بتوانید برای شان حال یا آینده ای را تصور کنید، نیست، این ها و ده ها اسم دیگر کودکانی هستند که قربانی سگ های بدون صاحب شده اند، کودکانی که اسم شان در فهرست کسانی که مرگ شان شبکه های اجتماعی را درمی نوردد، هیچ جایی ندارند.

خبر درگذشت یکی شان همین دیروز منتشر شد، امیرعلی قاسمی قاسموند، 11ساله از مسجد سلیمان. تاریخ دقیق حادثه مشخص نیست اما طی همین روزها او توسط سگ های هار مورد حمله قرار می گیرد و پس از چند روز بستری در بیمارستان اهواز به دلیل شدت جراحات ناشی از هاری فوت می کند.

آن طور که حسین آخانی، استاد دانشگاه تهران روایت می کند خانواده امیر علی، از اقشار کارگر جامعه، حتی توان مالی اولیه برای انتقال او به مراکز درمانی مجهز را نداشتند؛ همین تاخیر طبعا روند درمان را مختل و در نهایت باعث مرگ او می شود.

آخانی که طی سال های اخیر بارها درباره افزایش جمعیت سگ ها و گربه های بدون صاحب در ایران هشدار داده معتقد است این وضعیت تراژیک نمایانگر عمق بحران و نابرابری های اجتماعی در دسترسی به خدمات درمانی است، اما همه مشکل این نیست چرا که امیرعلی نمونه ای از قربانیان یک معضل دیگر است؛ در شهرهای مختلفی از جمله تنکابن، شفت، مهاباد، تکاب، دزفول، نکا و تبریز، ده ها کودک در حملات سگ های ولگرد زخمی یا کشته شده اند، اما بسیاری از این حوادث به دلایل مختلف رسانه ای نمی شوند و پیگیری قضایی و حقوقی مناسبی نیز صورت نمی گیرد.

یکی از دلایل ادامه دار بودن این بحران از نگاه این استاد دانشگاه حضور پرنفوذ و منافع اقتصادی گسترده برخی افراد و گروه ها است که به ظاهر حامی حیوانات به ویژه سگ ها و گربه های ولگرد هستند، اما در عمل به تثبیت این معضل دامن می زنند. او می گوید: این گروه ها که ارتباطاتی گسترده با شبکه های رسانه ای خارجی مانند منوتو و ایران اینترنشنال دارند، با پول های مشکوک و شبکه ای از فعالان سایبری، با هرگونه مخالفت با حضور سگ های ولگرد در جوامع انسانی برخورد تند و حتی تهدیدآمیز می کنند.

نگرانی های این استاد دانشگاه در جدولی که مشاهده می کنید، خودش را نشان می دهد، جدولی که تنها براساس اطلاعات رسمی و مستند تهیه شده و فهرست کودکان کشته شده بر اثر گازگرفتگی و حمله سگ های بدون صاحب در سال های اخیر را نشان می دهد:

با وجود ابعاد فاجعه بار این معضل، رسانه ها و جامعه پزشکی در ایران عمدتاً سکوت اختیار کرده اند. چرا خبرنگاران و تحلیل گران در قبال کشتار کودکان توسط سگ های ولگرد واکنش جدی نشان نمی دهند؟ چرا سازمان ها و نهادهای پزشکی که باید حافظ سلامت عمومی باشند، از طرح این موضوع اجتناب می کنند؟

این ها سوالاتی است که حسین آخانی مطرح می کند و ادامه می دهد: این در حالی است که هر بار دولت تلاش کرده است سگ های ولگرد را در برخی شهرها جمع آوری کند، فشارهای گسترده حامیان سگ ها باعث عقب نشینی و حتی عذرخواهی رسمی مسئولان شده است، اما هیچ یک از مسئولان شهری یا قضایی به خاطر کوتاهی در وظایفشان تحت پیگرد قرار نگرفته اند.

او می گوید: شخصی که از نفوذ قابل توجهی در دستگاه های دولتی برخوردار است و از حامیان حضور سگ های ولگرد است، بارها تلاش کرده با توجیهات غیرعلمی و اغلب نادرست، این معضل را طبیعی و موجه جلوه دهد. اما باید پرسید؛ چگونه می توان در برابر این حجم از آسیب های جانی و روانی به کودکان، با چنین دیدگاهی برخورد کرد؟ پزشکان و دامپزشکان، سوگند خورده اند که سلامت و رفاه انسان و حیوان را به طور متوازن حفظ کنند، اما زمانی که منفعت اقتصادی به جای جان کودکان اولویت می یابد، باید این بی انصافی و بی اخلاقی را به شدت نقد کرد.

هشدارهای این استاد دانشگاه وقتی جدی تر به نظر می رسد که آمارها اعداد خطرناکی از افزایش موارد هاری و گزش را در این سال ها گزارش می دهند. منحنی افزایش هاری از سال 1397 تا سال گذشته روند رو به بالا یعنی افزایش دارد.

منحنی افزایش هاری از سال 1397 تا سال 1403

علاوه بر این منحنی افزایش گزش از سال 1366 تا سال گذشته نیز نشان می دهد تعداد زخمی ها از آن سال با آمار 14 هزار و 644 نفر به بیش از 400 هزار نفر در سال گذشته رسیده، یعنی طی 37 سال، 28 برابر شده است.

منحنی افزایش گزش از سال 1366 تا سال 1403

مساله مرگ کودکانی که قربانی سگ های بدون صاحب می شوند از یک منظر اهمیت دوچندان پیدا می کند، اینکه اغلب این کودکان متعلق به مناطق کم برخودار و حتی فقیر جامعه هستند. شاید اگر این اتفاقات در مناطقی که ساکنانش توان اعتراض و پیگیری بیشتری داشتند، رخ می داد، رسیدگی ها بیشتر از این ها می شد.

آخانی دراین باره می گوید: کودکان قربانی این بحران، تنها آمار نیستند؛ آن ها چهره هایی زنده از یک معضل انسانی و اجتماعی هستند. از امیر علی قاسمی تا حسین همدانی از همدان، مهسا بهمنی از مهاباد، حسین پناهی از تکاب، کوثر سیرنک از مرند و ده ها کودک دیگر که یا جان باخته اند یا با معلولیت های شدید روی دست خانواده ها باقی مانده اند. این واقعیت تلخ، حکایت غم انگیزی از ناتوانی نظام در حفاظت از بی گناهان دارد.

او ادامه می دهد: هیچ جامعه متمدنی تحمل چنین سطحی از خشونت و بی توجهی به حقوق کودکان را ندارد؛ حتی در کشورهای در حال توسعه مانند هند. ایران باید با هوشمندی و شجاعت، به این بحران نگریسته و سیاست های علمی، اخلاقی و انسانی را به کار گیرد تا جان کودکان خود را از خطر این معضل حفظ کند. مسئولان، رسانه ها، نهادهای پزشکی و مدافعان حقوق کودک باید در این مسیر سکوت را بشکنند و خواستار اقدام فوری و مسئولانه باشند. سکوت در برابر این فجایع، نه تنها خیانت به کودکان است، بلکه تداوم وضعیتی است که جان نسل آینده ایران را به خطر می اندازد.

امیر علی قاسمی، حسین همدانی، مهسا بهمنی، حسین پناهی، کوثر سیرنک و…اینکه نام بعدی که باشد هنوز مشخص نیست اما آنچه که مشخص است مرگ غم انگیز امیرعلی پایان این معضل نیست.