مردی در چین با خرید یک بلیت درجه یکِ قابل استرداد و تکرار یک الگوی ساده، توانست برای بیش از یک سال هر روز وارد سالن ویژه ی فرودگاه بین المللی شی آن شود و بدون سوار شدن به هیچ پروازی، از پذیرایی رایگان استفاده کند. او پس از صرف غذا، تاریخ همان پرواز را به فردا منتقل می کرد و روز بعد همین روند را از نو تکرار می کرد؛ نتیجه، بیش از 300 وعده ی رایگان در یک سال بود.

سالن های ویژه در فرودگاه ها برای دارندگان بلیت های گران قیمت طراحی شده اند و معمولاً مجموعه ای از خدمات شامل خوراک، نوشیدنی، اینترنت بی سیم، دوش و فضای استراحت ارائه می کنند. همین جذابیت، برخی را به جست وجوی راه هایی سوق می دهد تا بدون انجام سفر واقعی، صرفاً از این امکانات بهره ببرند.

در این پرونده، مسافر هر بار با بلیتی معتبر وارد سالن می شد و پیش از زمان پرواز، رزرو خود را به روز بعد تغییر می داد. از منظر مقررات داخلی شرکت هواپیمایی، او شرط لازم برای ورود—داشتن بلیت فعال—را احراز کرده بود؛ بنابراین رفتار او ذیل منطقه ی خاکستری قرار گرفت: استفاده ی حداکثری از انعطاف مقررات، بی آن که صریحاً قاعده ای را نقض کند.

پس از آن که کارکنان به الگوی تکراری او پی بردند، دسترسی اش متوقف شد؛ اما ماجرا به همین جا ختم نشد. مسافر بلیت قابل استردادش را لغو کرد و کل وجه پرداختی را—مطابق شرایط خرید—بی کم وکاست پس گرفت. به این ترتیب، پرونده بدون پیگرد حقوقی پایان یافت.

این رویداد بار دیگر نشان داد که سیاست های بسیار منعطف در تغییر تاریخ و دسترسی خودکار به سالن ها، اگر بدون پایش رفتاریِ هوشمند اجرا شوند، می توانند زمینه ی سوء استفاده ناخواسته را فراهم کنند. کارشناسان صنعت هوانوردی راهکارهایی مانند محدود کردن تعداد دفعات تغییر رایگان، ثبت هشدار برای الگوهای غیرعادی و جداسازی سطح دسترسی سالن از صرف داشتن بلیت را پیشنهاد می کنند.

از منظر اخلاقی نیز پرسش مهمی برجاست: آیا هر استفاده ی قانوناً مجاز ، الزاماً منصفانه است؟ موافقان، مسئولیت را متوجه طراحی خدمات می دانند و مخالفان، چنین رفتاری را بهره برداری فرصت طلبانه از منابع محدود تلقی می کنند. فارغ از داوری اخلاقی، این پرونده نمونه ای روشن از چگونگی هک کردن یک سیاست خدماتی در عصر اتوماسیون است.

منبع: ایرانیان امارات