اغلب افراد همیشه به دنبال بهترین روش لاغری هستند؛ از همین رو مدام رژیم های غذایی عجیب و غریب را امتحان می کنند که پیروی از آن ها در بلندمدت امکان پذیر نیست.

به گزارش ایسنا به نقل از ایندیپندنت، برخلاف این باور رایج که افزایش سرعت سوخت وساز، کلید کاهش وزن است کوین هال ، دانشمند برجسته تغذیه و سوخت وساز، معتقد است بیشتر مردم برداشت نادرستی از این فرایند زیستی دارند.

به گفته هال، بسیاری از مردم درک نادرستی از مفهوم سوخت وساز دارند و اغلب فکر می کنند سوخت وساز یعنی اینکه چقدر غذا بخوریم که چاق نشویم یا اضافه وزن پیدا نکنیم.

او می گوید: سوخت وساز در واقع فرایند زیست شیمیایی خارق العاده ای است که غذا و اکسیژن دریافت شده را به انرژی و مواد سازنده بدن تبدیل می کند.

او به بررسی این سه باور نادرست درباره کاهش وزن می پردازد:

یکی از باورهای رایج این است که چاقی نتیجه سوخت وساز کُند است اما کوین هال تاکید می کند که این تصور نادرست است.

او می گوید افرادی که جثه بزرگی دارند از جمله افراد داری اضافه وزن، معمولا سوخت وساز سریع تری دارند چراکه بدنشان برای حفظ توده بدنی بیشتر، انرژی بیشتری می سوزاند.

هال توضیح می دهد که ریشه این سوءتفاهم به پژوهش های ابتدایی درباره سوخت وساز بازمی گردد. محققان در آن پژوهش ها به خوداظهاری های غذایی شرکت کنندگان تکیه کردند، در حالی که افراد چاق، به طور متوسط کالری مصرفیشان را کمتر از میزان واقعی اعلام می کردند. همین مسئله باعث شد این تصور ایجاد شود که این افراد به رغم کالری دریافتی کمتر وزن بیشتری دارند و این به دلیل پایین بودن سوخت وساز بدنشان است.

اما فناوری های مدرن امروزی امکان سنجش دقیق سوخت وساز را فراهم کرده اند. با اتکا به این روش ها، مشخص شده که به طور میانگین نرخ سوخت وساز در افراد چاق از افراد لاغر بیشتر است. با این همه این باور همچنان پابرجاست که برای درمان چاقی باید سوخت وساز را افزایش داد.

هال هشدار می دهد تلاش برای دستکاری سوخت وساز از طریق دارو خطرناک است. نمونه اش داروی شیمیایی دی ان پی (DNP) در دهه 1930 است که سوخت وساز را افزایش می داد اما عوارضی مانند نابینایی و حتی مرگ به دنبال داشت و خیلی زود از بازار حذف شد. او یادآوری می کند که سوخت وساز، فرایندی حیاتی و پیچیده است و نمی توان بدون پیامدهای جدی آن را به دلخواه کم و زیاد کرد.

برخلاف باور رایج، روند پیری به تنهایی تاثیر چشمگیری بر کُند شدن سوخت وساز ندارد. کوین هال توضیح می دهد که تا دهه هفتم یا هشتم زندگی، نرخ سوخت وساز در بیشتر افراد نسبتا ثابت است و تغییر عمده ای در آن ایجاد نمی شود.

البته برخی تغییرات بدنی مرتبط با افزایش سن می توانند به کاهش مصرف انرژی منجر شوند. برای مثال کاهش توده عضلانی و افزایش توده چربی با بالا رفتن سن رایج است و از آنجا که عضله در مقایسه با چربی، انرژی بیشتری می سوزاند، این تغییرات ممکن است موجب کاهش سوخت وساز شوند.

اما نکته مهم این است که این تغییرات نه قطعی اند و نه غیرقابل پیشگیری. به گفته هال، شیوه زندگی، نقشی تعیین کننده در این مورد دارد. با تمرین های قدرتی منظم دو بار در هفته و مصرف کافی پروتیین، می توان از کاهش توده عضلانی جلوگیری کرد و نرخ سوخت وساز را در وضعیت پایداری حفظ کرد. بنابراین آنچه با سن تغییر می کند الزاما سوخت وساز نیست بلکه کیفیت مراقبت ما از بدنمان است.

بسیاری تصور می کنند برای کاهش وزن موثر باید سوخت وساز را بالا نگه داشت و از کند شدن آن جلوگیری کرد. اما به گفته کوین هال، این برداشت نه تنها نادرست است که واقعیت درست عکس آن است.

او می گوید: افرادی که بیشترین موفقیت را در کاهش وزن و حفظ آن دارند، معمولا کسانی هستند که سوخت وسازشان بیش از دیگران کاهش یافته است.

مطالعات او نشان داده اند که میزان کند شدن سوخت وساز بر کاهش وزن و ثبات آن در بلندمدت تاثیری ندارد. به بیان دیگر کاهش سوخت وساز، بخش طبیعی فرایند لاغر شدن است و به جای مقابله با آن باید آن را بخشی از سازوکار تطبیقی بدن دانست.

هال در نهایت امیدوار است که سوخت وساز فراتر از ابزاری برای کاهش وزن دیده شود و مردم بتوانند اهمیت واقعی آن را درک کنند. به گفته او، سوخت وساز فرایندی حیاتی و پیوسته است که با تبدیل غذا و اکسیژن به انرژی، سوخت لازم برای تمامی سلول های بدن انسان و دیگر موجودات را فراهم می کند، پدیده ای بنیادی و شگفت انگیز که جوهر حیات را شکل می دهد.