فرارو- سریال وحشی به کارگردانی هومن سیدی در ماه های اخیر از شبکه نمایش خانگی منتشر شد، سریالی که با استقبال مخاطبان مواجه شد، این اثر حالا در جشنواره فیلم تورنتو حضور دارد و در میان شش سریال برگزیده بخش پرایم قرار گرفته است.

به گزارش فرارو، این سریال قصه کارگر معدنی به نام داوود است که بعد از حادثه ای ناخواسته در مسیر سقوط قرار می گیرد. او با دروغ های پیاپی برای پنهان کردن حقیقت، باعث وقوع حوادثی می شود که پایان آن نابودی است. در ادامه نگاهی کوتاه به دلایل موفقیت و جذابیت وحشی خواهیم داشت.

داوود نماد انسانی بی پناه است که در جهان مدرن درحال سقوط به چاهی بی انتهاست. در عین حال که ماشینش تجسمی از ذهن فرسوده اوست. همانطور که ضبط صوت خراب پژواکی از وجدان گاه بیدار و گاه خاموشش است. تمام رفتارهای داوود، از سکوت و ترس گرفته تا خشونت برآمده از فشارها و ساختارهایی است که مجال کنش و واکنش را از او گرفته اند و راهی برای نجات نیز نگذاشته اند. او محصول یک آزمایش اجتماعی است. آزمایشی که نشان می دهد وقتی به انسانی مدام هیولا بگویند، راه های عادی زندگی را بر او ببندند و حتی محبت را به دامی برای شکارش تبدیل کنند سرانجام این نقش را می پذیرد و آن را با تمام وجود قبول می کند.

در این میان کاراکتر رها نماینده نوعی خشونت است که خود را با لباس نجات می پوشاند. او خود را منجی می پندارد و مدعی است که داوود را به رهایی از گناه رسانده است. این منطق همان چیزی که تفتیش عقاید را توجیه می کرد، منطقی که می گوید برای نجات روح می توان جسم انسان را نابود کرد.

درونمایه اصلی سریال خشونت است، خشونتی که ریشه در مشکلات اجتماعی و اقتصادی دارد. سقوط تدریجی داوود اشرف از یک کارگر آرام به انسانی نابود شده، طرحی دراماتیک برای نشان دادن جبر شرایط در جامعه است. در واقع کارگردان دغدغه های اجتماعی اش را با بنیان های انسانی گره می زند، از این رو وحشی را می توان ادامه دهنده رویکرد هومن سیدی در مغزهای کوچک زنگ زده دانست.

فضا سازی تصویری در وحشی به خوبی بحران وجودی کاراکترها را به نمایش می گذارد، میزانسن ها پر از خطوط ناتمام و فضاهای بسته اند و زندان نمادی از قبرستان است، قبرستانی که داوود پایان زندگی خود را در آنجا می بیند. در عین حال دوربین فقط به دنبال ثبت تصویر نیست، بلکه در حال نشان دادن تردیدها و واقعیت هایی است که به مخاطب فرصت قضاوت کاراکترهای داوود و رها را می دهد. در واقع وحشی تلاش نمی کند داستان را به سرانجام برساند و فقط بیننده را بر سر یک دوراهی قرار می دهد که اگر به جای آنها بود چه تصمیمی می گرفت.

وحشی سریالی است که در خلق یک نوآر ایرانی موفق عمل کرده، در عین حال پرسش هایی درباره خشونت و جبر اجتماعی مطرح می کند، پرسش هایی که هر کس این اختیار را دارد به آن جوابی متفاوت دهد.

در نهایت این سریال در خاطره مخاطب می ماند و تماشای آن لذت بخش است، نه به خاطر اتفاقات و بازیگران، بلکه به خاطر جهانی که می آفریند. جهانی تلخ و گزنده که به جای فریاد، نگاه می کند، نگاهی که از هر کلامی رساتر و بلندتر است.