سیاست های جریان تندرو درباره توافق عراقچی با گروسی با واکنش هایی مواجه شده است.

روزنامه هم میهن در سرمقاله خود با اشاره به این موضوع نوشت: واقعیت این است که فارغ از هر نتیجه ای که از توافق عراقچی-گروسی حاصل شود، تندروها بازی سیاست را باخته اند و باید به فکر کار دیگری باشند؛ چون از این نمد کلاهی برای آنان نخواهد بود. علت آن نیز روشن است. همان روزی که خبر تاییدصلاحیت پزشکیان را شنیدند، باید متوجه می شدند که: کشتی بان را سیاستی دگر آمد .

به نتیجه نهایی رسیدن این دگرگونی سیاسی دیر و زود دارد؛ ولی سوخت وسوز ندارد. همین سال گذشته بود که تندروها معترضین ویژه و سازماندهی شده را علیه عدم ابلاغ مصوبه خلاف امنیت ملی حجاب راه انداختند؛ ولی پس از مدتی فهمیدند که نه حکومت تحویل شان می گیرد و نه مردم. چندین نفر معترض پرهزینه مدت های مدید شب و روز در خیابان اضافه کاری کردند و آخر هم بساط سور و سات را جمع کردند و رفتند و در پایان هم گویی نه خانی آمد و نه خانی رفته بود.

بنابراین، برگزارکنندگان آن اعتراضات در همان زمان باید متوجه می شدند که آن سبو بشکست و آن پیمانه بریخت و باید فکر جدیدی کنند و بیش از این، چند جوان ساده لوح را با طناب خود به قعر چاه نفرستند.

اولین پرسشی که از این افراد می توان پرسید این است که چرا درکی از جایگاه واقعی سیاسی خود ندارند؟ چرا وقت خود و مردم و کشور را برای زیاده خواهی سیاسی تلف می کنند؟ چرا گمان می کنند که ساختار سیاسی سرنوشت کشور را در اختیار مجلسی قرار می دهد که خودشان بهتر از همه مردم از توانایی و ماهیت و اعتبار آن اطلاع دارند؟

مجلسی که تندروترین نمایندگانش چند درصدی هستند. چرا این اندازه ساده انگار هستند که فکر می کنند هر قانونی بنویسند، مطاع خواهد بود؟ مگر همین مصوبه حجاب را یادشان نیست؟ اگر شورای عالی امنیت ملی جایگاهی دارد که مصوبه حجاب مجلس را متوقف و عملاً رد می کند؛ پس به طریق اولی در موضوعات امنیت ملی جایگاهش ده برابر بالاتر از مجلس است و حتماً متوجه تصمیمات خود هستند.

فارغ از اینکه تصمیمات آن درست یا نادرست باشد و ما با آن موافق یا مخالف باشیم. مسئله این است که به جای این اعتراضات چند نفری که برای کوچک ترین و پیش پاافتاده ترین موضوعات هم افراد بیشتری جمع می شوند، بهتر است که تندروها به جای بسیج چند نفر معترض برای حیاتی ترین مسئله کشور، چند تا مقاله و گفت وگوی مفید در نقد سیاست های موجود تولید کنند و به جای سروصداها و شانتاژهای میدانی و یا توهین و اتهام زدن و شاخ وشانه کشیدن به درک بهتر مدیران و جامعه کمک کنند.

پرسش دیگر اینکه اگر منطق آگاهی بخش ندارید، پس چرا دولت و حکومت باید حرف و ایده شما را بپذیرند؟ معیار شما چیست؟

یک معیار، قانون است. شاید بگویید قانون مجلس معیار است. اینکه نیاز به اعتراض خیابانی ندارد. نمایندگان 3درصدی بروند شکایت به دستگاه قضایی کنند یا در مجلس استیضاح کنند. این راه باز است. اگر می توانید انجام دهید.

معیار دوم، رهبری است. شاید بگویید این سیاست ها مغایر با رویکرد رهبری است. در این مورد بهتر است اصلاً وارد نشوید.

چون رابطه شورای عالی امنیت ملی با رهبری بسیار نزدیک و لحظه ای است و تمام مصوبات را ایشان دیده و تایید می کنند. اگر ایشان موردی را خلاف ببینند، بهتر از هر کس دیگری می خواهند و می توانند جلوی خلاف را بگیرند.

معیار سوم، زور است که خوشبختانه تعداد چند نفری معترضین نشان داد که هیچ زوری ندارید و بی مایه فطیر است. ولی خبر خوب برای شما این است که چندان نگران نباشید، سیاست مورد نظرتان برای اجرایی شدن مکانیزم ماشه، همسو با سیاست های اسراییل و غرب است؛ لذا آن ها کوتاه نخواهند آمد و کشور را وارد چالش عمیق خواهد کرد.