فوران های خورشیدی انفجارهایی عظیم در جو خورشید هستند که پرتوهای نیرومند و شدیدی را به بیرون پرتاب می کنند. رویدادهای مذکور به اختلال در عملکرد ماهواره ها و سیگنال های رادیویی منجر می شوند و احتمالاً خطراتی برای فضانوردان در فضا در بر دارند.

به گزارش مهر به نقل از اسپیس، اکنون گروهی از محققان به رهبری الکساندر راسل از دانشگاه سنت اندروز در اسکاتلند گزارش داده اند ذرات در اتمسفر خورشید که با شراره های این ستاره داغ می شوند به دمای 60 میلیون درجه سلسیوس می رسند که میلیون ها بار بالاتر از تخمین های پیشین است. قبلاً دمای این ذرات بین 10 تا 40 میلیون درجه سلسیوس تخمین زده می شد.

راسل در بیانیه ای نوشت: به نظر می رسد این پدیده یک قانون جهانی باشد. تأثیر آن نیز هم اکنون در فضای نزدیک زمین، بادهای خورشیدی و همچنین در شبیه سازی ها مشاهده شده است. اما تاکنون هیچ کس این یافته ها را به شراره های خورشیدی مرتبط نکرده بود.

ستاره شناسان از دهه 1970 میلادی درباره یک ویژگی عجیب در نور شراره های خورشیدی سردرگم بودند. وقتی نور خورشید با استفاده از تلسکوپ های قدرتمند به طیف های رنگی تجزیه می شود، خطوط طیفی مشخص عناصر مختلف بسیار پهن تر یا محوتر از نظریه های ارائه شده، بودند. پژوهشگران به مدت چند دهه دلیل این پدیده را آشفتگی در پلاسمای خورشید می دانند.

اما طبق پژوهش جدید، شواهد هیچ گاه به طور کامل با این توضیح هم خوانی نداشتند. گاهی اوقات پهن شدگی خطوط طیفی پیش از شکل گیری آشفتگی ظاهر می شد، و در بسیاری از موارد، شکل خطوط طیفی آن قدر متقارن بود که با جریان های آشفته هم خوانی نداشت.

راسل در پژوهش جدید یک توضیح ساده را برای این رویداد ارائه کردند و به گفته آنها ذرات خورشید تحت تأثیر شراره هایی هستند که بسیار داغ تر از تصورات پیشین هستند. محققان با استفاده از آزمایش ها و شبیه سازی های بازاتصال مغناطیسی(magnetic reconnection)متوجه شدند درحالیکه دمای الکترون ها ممکن است به 10 تا 15 میلیون درجه سلسیوس برسد، دمای یون ها از 60 میلیون درجه سلسیوس فراتر می رود. باز اتصال مغناطیسی گسستگی و تنظیم مجدد خطوط میدان مغناطیسی است که به شراره ها نیرو می دهد.

از آنجا که چند دقیقه طول می کشد تا الکترون ها و یون ها گرمای خود را به اشتراک بگذارند، این شکاف دمایی به اندازه ای ادامه می یابد که رفتار شراره ها را شکل دهد. در چنین دمای بالایی یون ها با چنان سرعتی جابه جا می شوند که حرکت آنها سبب می شود خط های طیفی پهن تر به نظر بیایند و به این ترتیب یک معمای علم اختر فیزیک پس از حدود نیم قرن حل می شود.