نفهمیدنِ نسل جوان، در میان پیرپسرانِ سیاسی، همواره یکی از ضعف های جدی هر دولتی در ایران بوده است.

این بی توجهی مزمن، که در قالب نشنیدن، گفت وگو نکردن و حذف جوانان از فرآیند تصمیم گیری نمود پیدا کرده، بار دیگر در دولت جدید نیز خود را نشان داده است. نتیجه آن هم، چیزی جز انزجارِ نسل های جوان از ساختار سیاسی کشور و احساس بیگانگی عمیق با نظام تصمیم سازی نیست.

در انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری، همین انزجار یا بیگانگی را می توان در آمار و ارقام مشارکت دید. حتی آن هایی که در این کارزار حضور یافتند، نه از روی علاقه، که از روی بغض پای صندوق رفتند.

اکنون تصمیم با رییس جمهور است:

اینکه این پیوند گسسته را ترمیم کند یا مانند پیشینیان، از آن عبور کند. عبوری که شاید در کوتاه مدت هزینه ای نداشته باشد، اما در بلندمدت، کشور را با بحران مشروعیت و بی اعتمادی عمیق تری روبه رو خواهد کرد.

و وای از روزی که دولت به یاری نسل جوان نیازمند شود، اما دیگر صدایی برنخیزد؛ چرا که آن زمان که باید پل ارتباطی ساخته می شد، جوانان در کشاکش بحران های معیشتی، اجتماعی و روانی رها شده بودند و دیگر تعلقی به دولت و نظام سیاسی نداشتند.

آقای پزشکیان،

صدای ما را بشنوید.

این فقط یک درخواست نیست؛ یک هشدار است. این فقط یک خواهش نیست؛ فریادی ست که از گلوگاه نسلی بلند شده که دیگر امیدی به شنیده شدن ندارد.

رگه های ارتباط ما با دولت شما، از همان فردای انتخابات، قطع شده است.

و این قطع ارتباط، روزی به سیلی بدل خواهد شد که دامن شما، هم قطاران تان و کل ساختار سیاسی کشور را خواهد گرفت.

پیشنهاد، روشن است:

1_ تشکیل معاونت جوانان و دانشجویان؛

2_ انتخاب مشاور عالی جوانان از میان نسل دهه 70 یا 80، با اختیار اجرایی واقعی؛

3_ برگزاری جلسات ماهانه با جوانان نخبه و پایبندی به خروجی آن؛

4_ الزام مدیران اجرایی به داشتن مشاور جوان؛

5_ اجرای وعده های انتخاباتی و استفاده مؤثر از جوانان در دولت؛

6_ کنار زدن پیرپسرانِ سیاسی که نه تخصص به روز دارند، نه انگیزه ای جز حفظ قدرت!

جوان گرایی، شعار نیست. اگر به آن باور دارید، باید آن را زندگی کنید.

سفرهای استانی را به فرصتی برای گفت وگو با نخبگان جوان خارج از پایتخت تبدیل کنید، نه دیدارهای نمایشی در دانشگاه های تکراری و ازپیش تعیین شده.

یقین داشته باشید، جوانان این سرزمین راه حل هایی در آستین دارند که نه در ذهن مدیران سالخورده شما می گنجد، نه در جلسات رسمی و ازپیش تعیین شده.

آینده ایران، با آینده سازانش ساخته می شود. و اگر شما نتوانید با آنان ارتباط بگیرید، کشوری را از بزرگ ترین سرمایه اش محروم کرده اید.

و این، خیانتی نابخشودنی ست.

نویسنده: محمد شهریاری بناب