حامد نقی لو در روزنامه شرق نوشت: اگر شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی در نشست پیش رو تصمیمی علیه ایران اتخاذ کند و تهران در واکنش، از پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای خارج شود، آنچه رخ می دهد، نه یک تحول فنی بلکه یک چرخش راهبردی در سیاست بین الملل خواهد بود.

این خروج، نه از سر انفعال یا هیجان بلکه از دل یک منطق سیاسی شکل می گیرد که سال هاست در برابر فشار، تبعیض و بی اعتمادی ایستاده است. تهران در این نقطه، نه به دنبال تقابل بی هدف است و نه به دنبال بازگشت به بازی های تکراری دیپلماتیک، بلکه به دنبال بازتعریف جایگاه خود در نظمی است که دیگر مشروعیتش را از دست داده.

بازی آخر، زمانی آغاز می شود که طرف مقابل تصمیم می گیرد مسیر تعامل را ببندد و ایران نیز تصمیم می گیرد قواعد بازی را خودش بنویسد. خروج از NPT، در چنین شرایطی به معنای پایان تعهد به سازوکاری است که سال هاست به ابزاری برای محدودسازی تبدیل شده. سازوکاری که در ظاهر، نظم را حفظ می کند، اما در عمل، حقوق مشروع کشورهایی را که خارج از دایره قدرت های هسته ای هستند، نادیده می گیرد.

ایران، با سابقه ای طولانی در همکاری فنی، بازرسی های گسترده و پایبندی به تعهدات، بارها نشان داده که نه به دنبال انحراف است و نه به دنبال بازی با امنیت جهانی. اما وقتی همین همکاری ها تبدیل به ابزار فشار می شوند و نهادهای بین المللی به جای بی طرفی، نقش سیاسی ایفا می کنند، خروج از پیمان نه فقط قابل دفاع بلکه ضروری می شود.

تصمیم شورای حکام اگر در قالب قطع نامه ای هشدارآمیز یا ارجاع پرونده به شورای امنیت باشد، عملا نشان دهنده پایان ظرفیت دیپلماسی فنی خواهد بود. چنین تصمیمی، نه براساس داده های فنی بلکه تحت فشار سیاسی اتخاذ می شود و پیام روشنی دارد؛ مسیر تعامل بسته شده و طرف مقابل به دنبال اعمال فشار حداکثری از مسیر حقوقی و ساختاری است.