علی ورامینی طی یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: عباس صالحی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی بالاخره در برابر فشار تندروها تسلیم شد و نادره رضایی، معاون هنری خود را برکنار کرد. تندروها البته تنها نبودند، از همان ابتدا در درون خود وزارتخانه هم عده ای مرد کاردیده بیشتر از تندروهای خارج دولت همه هم و غم شان برکناری نادره رضایی بود. بنا به خیر عمومی بود، پیش تر و بسیار واجب تر از نادره رضایی دیگرانی در صف بودند که وزیر ارشاد بخواهد حکم برکناری شان بدهد.

آنان که بودجه ناچیز فرهنگ را میان خودشان و موسسه های فرهنگی تازه تاسیس شان تقسیم می کنند. اما گویی خیر عمومی آخرین چیزیست که بین مردان سیاست مهم است. اگر بحث هنر در میان باشد که دیگر از اساس اهمیتی برای آنان ندارد.

در تمام این سال ها اصلاً کسی خاطرش نمی آید معاونت هنری گل کدام باغ بوده است. همیشه ایده ساری در تمام سیاستِ مرد محافظه کارزده این بوده است که نهاد تحویل گرفته را با همان شکل و شمایل به نفر بعدی بسپار. گویی نه خانی آمده و نه خانی رفته است. نادره رضایی چنین نبود. برای همین از مردم هیچ کس یادش نمی آید که معاون هنری پیش از او چه کسی بوده است یا اساساً معاون هنری کیست و نهاد تحت امرش چه کارهایی می تواند بکند.

نادره رضایی اما چنین نبود. زن جوان جسوری بود که آدم را هم به یاد زنان تیپیکال دولتی نمی انداخت. مراد از زنان تیپیکال زنانی بودند که به دلایل تاریخی و اجتماعی فقط به صرف اینکه در جمعی مردانه در مقامی دست چندمی پذیرفته شده بودند، خوشحال و ذوق زده بودند و سعی می کردند که پشت سر مردان، آرام و بی صدا حرکت کنند تا مبادا خاطر مرد سیاست آزرده شود که زنی جلوتر از ما حرکت کرده باشد.

رضایی اما پشت سر کسی حرکت نمی کرد. اگر عمده دیگر وزارتخانه در پی وفاق با مردان مسلط سیاسی بودند، نادره رضایی جور همه وفاق های ناکرده با مردم و هنرمندان را می کشید. پیشروتر از بقیه در تلاش بود تا مردمی را که با نهادهای رسمی قهر کرده اند آشتی دهد. برای همین موزه هنرهای معاصر را چنان رونقی بخشید که صف طویلش خبر رسانه ها شد. عوض وفاق با لایه های همیشگی قدرت تلاش داشت تا هنرمند ناراضی را به لطایف الحیلی سر ذوق آورد. در این میان هم از هنرمند تندی می شنید، هم از تندروها، ناسزا.

در این میان ایستادگی صالحی تا همین دیروز امیدی در دل زنده نگه می داشت. در تمام آن نقاطی که دست ناخورده هم باقی مانده بودند، یا آنجایی که روحیه محافظه کار استمرار وضعیت پیشین را رقم می زد، خود را با این گول می زدیم که صالحی مشغول بازی ای پیچیده است که آن طرف را کوتاه می آید تا این یک سویِ آوانگارد را دست نزند. ولی زهی خیال باطل. روزگار ما روزگار تکرار و تکرار شده است. ما خود سیزیف هستیم. سنگی را هر روز صبح با هزار بدبختی، خون دل و سختی به بالای کوه می بریم، تا می خواهیم نفسی تازه کنیم سنگ را از بالا به پایین قل می دهند و روز از نو روزی از نو.

این بار نوبت عباس صالحی بود تا سنگ ما مردم را از بالا به پایین قل دهد، تا همدلی با مردم و هنرمندان را به پای وفاق با لایه های صلب سیاست در ایران قربانی کند. وفاق هم عجب دستمالی شد در این میان. از این به بعد باج بخوانیمش لااقل به کلمات حرمت دادیم. حرمت رأی آنان را که با هزار تردید پای صندوق آمدند که نگاه نداشتیم، لااقل کلمات را به ابتذال نکشیم.

در این میان بیش از همه چیز در عجبم از عباس صالحی که به قول خودش و پزشکیان با هزار اکراه این مقام را قبول کرد. نمی دانم آن مرد مجلسی که هلهله کنان توییت زد؛ وزیر با پیگیری ما مجلسی مردان معاونش را برکنار کرده چقدر راست گفته است که اگر کذب بود، حتماً وزیر واکنشی نشان می داد، ولی در هر صورت از عباس صالحی باید پرسید شما که به اجبار این مقام را قبول کردی، واهمه چه چیزی را داشتی؟ درنهایت باز می گشتی همان نقطه که با اکراه ترکش کردی. این اقدام صالحی خاطرم را سمت آن شعر معروف شاملو برد که در جایی از آن می گوید: تو کز معامله جز باد دستگیرت نیست/ حدیث بادفروشان چه می کنی باور . به گمانم عباس صالحی معامله با باد کرد. شاید هم از ابتدا ما حدیث بادفروشان را باز باور کرده بودیم.