جعفر گلابی در اعتماد نوشت: نیروهای مسلح چین در هشتادمین سال پیروزی شان در جنگ با ژاپن رژه باشکوهی برگزار کردند که از جهات مختلف بی سابقه بود. 21 رهبر کشورهای غیرغربی ازجمله رییس جمهور کشورمان به همراه رییس جمهور روسیه و رهبر کره شمالی و نخست وزیر پاکستان ازجمله شرکت کنندگان در این مراسم بودند تا نمایش قدرت چین پیام های مختلفی به جهان مخابره کند. اما پکن که در رفتارهای بین المللی خود همواره جوانب محافظه کارانه را در نظر می گیرد چرا احساس نیاز کرد که پیام قدرتمندی ارسال کند؟

واقعیت آن است که به رغم خوش بینی های کلی که در هر شرایطی نباید از آن ها روی برگرداند، با روی کار آمدن دونالد ترامپ در امریکا سطح تنش ها در جهان رو به افزایش گذاشت. با ادامه جنگ 20 ماهه در غزه، اوضاع مبهم سوریه، ادامه جنگ اوکراین و از همه مهم تر تجاوز اسراییل و امریکا به خاک ایران انتظار افزایش درگیری ها در نقاط چالش برانگیز جهان یک نگرانی جدی شده است.

نگاهی به صعود هزینه های نظامی در کشورهای مختلف خصوصا در اروپا این نگرانی برای هر کشوری را واقعی می کند. رییس جمهور امریکا خود را مرد صلح می داند ولی پس از حضورش در کاخ سفید آتش بس دوم در غزه توسط اسراییل شکسته شد و جنگ علیه مردم بی دفاع آن سامان با شدت بیشتری ادامه پیدا کرد.

رییس جمهور صلح! اخیرا نام وزارت دفاع امریکا را به وزارت جنگ تغییر داد و وزیر جنگ کابینه جمهوری خواه در حضور او اعلام کرد، قصد دارد تهاجمی تر عمل کند و حداکثر کشتار را داشته باشد! در این میان متاسفانه هرگاه طبل های جنگ در دنیا به صدا در می آید حتی اگر طرفین درگیری هیچ ارتباطی با خاورمیانه نداشته باشند این غرب آسیا است که بیش از نقاط دیگر جهان شراره های درگیری به جانش می افتد.

جنگ های جهانی اول و دوم این معنا را به اثبات می رساند و حقیقت تلخ تاریخی را یادآور ملت های این منطقه می کند. اکنون که خاورمیانه در التهابی کم سابقه فرو رفته و ایران یکی از محورهای این التهاب تحمیلی است ضرورت هوشیاری همه جانبه بیش از هر زمان دیگری احساس می شود. ایران اگر بتواند و بگذارند باید دامان خویش را از معرکه های احتمالی بیرون بکشد تا از آسیب ها در امان بماند. هرچند اسراییل با تمام توان و نفوذ خود در غرب تلاش می کند که پای ایران را در هر مناقشه ای به میان آورد ولی ما نباید به این توطئه شوم تن در بدهیم و به خطر و خسارت راضی شویم.

متاسفانه بعد از تجاوز اسراییل و امریکا و دفع موقت خطرات بزرگ ناشی از آن گویی سیاستمداران مختلف ما با احساس امنیت خاص زمان را برای انواع اختلافات و مطالبات مناسب یافته اند!

اگر یک کشور بزرگ هسته ای با اقتصاد دوم جهان احساس خطر کرده کمربند خود را سخت می بندد و اعلام می کند که آماده دفع هر زورگویی است، ما چه باید بکنیم که در کانون توجه ها و تهدیدها و تحریم ها هستیم و کشورمان چهارراه مهم جهان است؟ این سخن اغراق آمیز نیست که یک جرقه ممکن است آتش انواع نبردها را در منطقه و حتی جهان شعله ور بکند. در این صورت هیچ دلیلی برای کوچک ترین غفلت وجود ندارد و نیاز است که با تمام توان در انسجام و استحکام داخلی و تقویت نیروهای مسلح و حمایت مستمر از آن ها بکوشیم.

در حال حاضر بزرگ ترین آرمان حفظ کشور و دمیدن روح امید در جان و دل مردم است. با فراست و هوشیاری و تشخیص دقیق اولویت ها و عبور از منیت ها قطعا خواهیم توانست ایران را از گردنه های سخت پیش رو عبور بدهیم. امروز عرف رایج سیاسی که گاهی مورد مذمت قرار می گیرد، می تواند از تهدیدها فرصت بسازد. در هنگامه ای با این همه مشکلات داخلی و خارجی، راهی نداریم جز اینکه با حداکثر عقلانیت و با انواع وسایل هدف والای خود را تامین کنیم. تصمیم گیران کشور با داشتن آخرین اطلاعات از اوضاع دفاعی و چالش ها و روزنه های نفوذ دشمن می توانند تصمیمات بسیار مهم و تاریخی بگیرند.

هر تصمیمی که لازم و ضروری می نماید نباید اسیر شعارها و حتی آبروها بود. بزرگ ترین مجاهدت ها گذشتن از آبرو برای حفظ میهن و آرامش و امنیت مردم است. اما سهم مسوولان در عبور از منافع خویش و حتی فداکاری هرچند بسیار بزرگ است ولی رافع مسوولیت سیاسیون و احزاب و گروه ها نیست.

یکی از مجاهدت های بزرگ در هر جناح و حزب و گروهی به انزوا راندن و کنترل افراطیون هزینه ساز است. الان واقعا کشور توان هزینه سازی های بی مورد را ندارد. اصلاح طلبان مدعی عقلانیت و ترجیح منافع ملی بر منافع جناحی اند، پس باید بیش از جناح مقابل از خود مسوولیت نشان بدهند و از خدشه به انسجام ملی پرهیز کنند.

اگر پذیرفته شده که فعلا افراطیون موافق منافع ملی عمل نمی کنند و عقلای جناح اصولگرا باید از تندروی های آنان جدا جلوگیری کنند، اصلاح طلبان هم بپذیرند که تندرو و بی ملاحظه دارند و باید آن ها را به انزوا برانند. اگر در جناح اصولگرا عقلا و میانه روها توان مقابله با دلواپسان خسارت ساز نیست و شخصیتی برای متوازن کردن مواضع خود ندارند در طیف گسترده اصلاح طلبان آقای محمد خاتمی با مشی معتدل و آینده اندیش حضور دارد و به عنوان معیاری درست و امتحان پس داده مورد احترام همگانی است و توان فصل الخطابی دارد.

تندروهای اصلاح طلب چنانچه نمی خواهند خود را با اکثریت هماهنگ کنند و با مواضع شاذ و ساختارستیز در پی مطرح کردن خویشند و اکثریت نمایی می کنند، می توانند با شفاف سازی تفاوت خویش را اعلام و از مردم عذر خواسته اعتبار کلیت اصلاحات را مخدوش نکنند.

متاسفانه در هر حزب و جناحی افراطیون خصیصه فضاسازی و مجاب کردن معتدلان و عقلا را دارا هستند. گویی هر کس تندتر گفت درست تر گفته و لایق جلوداری است! بزرگان اصلاح طلب را به دوران پس از دوم خرداد دلالت می دهیم که بسان افراطیون دو جناح میدان دار شدند و از اثرات تاریخ ساز اصلاحات کاستند. اکنون سخن از کاستن از دستاوردها نیست، اکنون سخن از خطرات وجودی است و پرواضح است که تندروی ممکن است همه چیز را به باد فنا بدهد.